หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 507

“ฝ่าบาท พระชายาจ้านอ๋องคงไม่ได้มีปัญหาที่ตรงนี้หรอกนะเพคะ”

ฉินจีชี้ไปที่หัวของตัวเอง

ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ “เอาล่ะ อย่าได้พูดเช่นนี้เลย”

ฮ่องเต้ไม่ได้เอาความกับคำพูดส่งเดชของฉินจี

อย่างไรเสีย การพูดตรงๆ เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของฉินจี ก็เหมือนหมิงเฟยอย่างนั้น

หากไม่ใช่เพราะชอบนิสัยเช่นนี้ของนาง ฮ่องเต้ก็คงไม่ลำเอียงชอบนางมากกว่า

ทว่า ฮ่องเต้เองก็รู้สึกว่าเซี่ยเชียนฮวันราวกับว่าสมองถูกกระทบกระเทือน กลับมาตั้งคำถามกับแมวอย่างเอาจริงเอาจัง ไม่รู้ว่านางจะมาไม้ไหนอีก

“หากแมวตัวนั้นตอบคำถามของพระชายาจ้านอ๋องจริงๆ หม่อมฉันยอมรับโทษเพคะ” ฉินจีหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆ

“เจ้าเป็นคนพูดเองนะ” เซี่ยเชียนฮวันนั่งปัดมืออยู่ที่พื้น “เอาล่ะ เป็นแมวที่สัตย์ซื่อหน่อยซิ”

“เหมียว เหมียว เหมียว?”

เจ้าแมวขาวเอียงหัวเล็กน้อย

เซียวเย่หลันเองก็ทนดูไม่ค่อยไหวแล้ว อยากจะลากตัวนางออกไป

ทันใดนั้น ขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันกำลังก่อเรื่องนั้น เจ้าแมวขาวกลับยื่นอุ้งมือออกมา!

มันทำเหมือนที่เซี่ยเชียนฮวันพูดจริงๆ ด้วย ข่วนไปที่หยกห้อยเอวที่อยู่ด้านขวา

ผู้คนต่างสีหน้าเปลี่ยนสี

“เป็นไปไม่ได้!” ฉินจีโพล่งออกมาทันที “พระชายาจ้านอ๋องต้องทำอะไรกับหยกห้อยเอวแน่ๆ ใช้วิธีอะไรสักอย่างดึงดูดให้แมวน้อยไปข่วนหยกห้อยเอวทางขวา!”

ฮ่องเต้เองก็ไม่เชื่อว่าจะมีเรื่องเหลวไหลพรรค์นี้ด้วย

ฮ่องเต้ขมวดพระขนงแน่น “ภรรยาเจ้าเจ็ด หากเจ้ากล้าเล่นตุกติกต่อหน้าข้า นั่นถือว่าเป็นความผิดฐานหลอกลวงเบื้องสูงเชียวนะ”

“ลูกไม่ได้เล่นตุกติกเพคะ แมวเป็นสัตว์ที่มีจิตวิญญาณ ขอเพียงทำต่อมันอย่างจริงใจ มันก็จะตอบแทนอย่างจริงใจเพคะ”

เซี่ยเชียนฮวันถือหยกห้อยเอวทั้งสองอันขึ้นมาแล้วมอบให้สองพี่น้องเซียวเย่หลันกับเซียวจ้าน จากนั้นก็หันกายแล้วเผชิญหน้ากับฮ่องเต้และฉินจี

นางยิ้มบางๆ แล้วกล่าวว่า “หากเสด็จพ่อไม่เชื่อ ลองให้ฉินเจี๋ยอวี๋เตรียมของติดตัวมาอีกสองแบบ หม่อมฉันจะถามอีกรอบก็ได้เพคะ”

ฮ่องเต้เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“ฉินเอ๋อร์ เจ้าไปลองซิ”

ฉินจีจึงได้ดึงเอาปิ่นปักผมออก แล้วถอดต่างหูออก ตอนแรกอยากจะวางไว้ต่อหน้าเจ้าแมวขาว แต่พอคิดๆ ดูอีกที เอาไปวางไว้บนโต๊ะเลยแล้วกัน