หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 52

“บังเอิญว่าหม่อมฉันมีสร้อยโมราสีทัออยู่เส้นหนึ่ง ด้วยอายุของหม่อมฉันในตอนนี้คงไม่เหมาะที่สวมใส่มัน มิสู้มอบให้พระชายาจ้านเป็นของรางวัลดีหรือไม่ ฝ่าบาททรงคิดเช่นไรเพคะ”

ฮองเฮายิ้มเล็กน้อย และเสนอความเห็นอย่างรวดเร็ว

ฮองเต้พยักหน้า “ดีมาก แต่ฮองเฮากล่าวผิดไปคำหนึ่ง ในสายตาของข้าเจ้ายังคงอ่อนเยาว์ และเหมาะที่จะสวมเครื่องประดับสีชมพู”

“ฝ่าบาททรงหยอกเล่นอีกแล้ว”

ฮองเฮาหลุบตาต่ำลง ด้วยรูปลักษณ์ที่อ่อนโยนเช่นนี้ จึงดูไม่เหมือนสตรีที่ให้กำเนิดบุตรมาแล้วหลายคน

เฉิงกุ้ยเฟยซึ่งนั่งอยู่อีกด้าน ดวงตาหม่นหมองเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าไม่มีความสุข

เซี่ยเชียนฮวันสังเกตท่าทางของพวกเขา พลางคิดในใจว่า...วังหลังคือทุ่งสังหารจริงๆ!

เมื่อนึกถึงเรือนหลังของเซียวเย่หลัน ที่มีเพียงซูอวี้เออร์ ซึ่งก็เพียงพอแล้วที่จะสร้างความปวดหัวให้กับนาง จึงยากที่จะจินตนาการได้ว่า ในวังหลังนั้นจะต้องวุ่นวายมากเพียงใด

หลังจากนั้นไม่นาน สาวใช้ในวังก็นำสร้อยโมราสีท้อของฮองเฮาเข้ามา แล้ววางไว้บนถาด

“เข้ามารับรางวัลสิ” น้ำเสียงของฮองเต้ดูใจดี

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ก้าวไปข้างหน้าแล้วรับรางวัลด้วยมือสองข้าง

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่นางรับรางวัล ดวงตาสีดำขลับก็ไม่ได้หยุดนิ่ง บางครั้งก็เหลือบมองไปยังข้อมือขาวนวลของเฉิงกุ้ยเฟย

เฉิงกุ้ยเฟยสังเกตเห็นดวงตาของนาง จึงยิ้มขึ้นมาทันที “สาวน้อย เจ้ามองสิ่งใดอยู่หรือ คงมิใช่ว่าเจ้าชอบสร้อยข้อมือไข่มุกขาวหรอกนะ?”

“หม่อมฉันเสียอาการไปชั่วขณะ ทำให้กุ้ยเฟยหัวเราะแล้ว”

เซี่ยเชียนฮวันรีบกล่าวขออภัย แก้มแดงระเรื่อเล็กน้อย ราวกับรู้สึกอับอาย

“ไม่เป็นไร” เฉิงกุ้ยเฟยถอดสร้อยข้อมือออก ก่อนจะส่งให้สาวใช้ในวังนำไปมอบให้เซี่ยเชียนฮวัน “ในเมื่อเจ้ามีผลงาน และถ้าหากชอบสร้อยข้อมือนี้ ข้าก็จะมอบให้เจ้า”

“อวี้หย่า เจ้าเป็นคนใจกว้างขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” ฮองเต้หยอกล้อ