หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 54

“นี่ไม่เกี่ยวกับอวี้เออร์”

เซียวเย่หลันไม่สนใจองค์หญิงแปดอีกต่อไป

สตรีงี่เง่าไร้เหตุผล

ในสายตาเขาล้วนก็พอๆ กัน

หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันปลดเสื้อของเซวียนชินอ๋องออกท่ามกลางสายตาตกตะลึงของฝูงชน พบว่าเขาใกล้หยุดหายใจแล้ว นางทำการวินิจฉัยทันที มีความเป็นไปได้ที่เศษอาเจียนเพราะความตกใจของเขาเข้าไปติดในหลอดลม ทำให้หายใจไม่ออก!

“ขอแรงหน่อย ช่วยข้าพยุงเขาขึ้นมา”

นางรีบสั่งคนที่อยู่รอบๆ

หลังจากที่พยุงเซวียนซินออกให้ลุกขึ้นแล้ว เซี่ยเชียนฮวันอ้อมไปข้างหลังเขา งอขาไปด้านหลัง ให้ร่างกายเขาเกยอยู่บนต้นขาของตัวเอง

ท่วงท่านี้สร้างความแตกตื่นในท้องพระโรงอีกครั้ง

บรรดาอ๋อง องค์หญิงและราชวงศ์ทุกพระองค์อดไม่ได้ที่จะชี้หน้าตำหนิเซี่ยเชียนฮวัน

“นางทำสิ่งใดกันแน่ นึกไม่ถึงว่าจะทำกิริยาไม่เหมาะสมเช่นนี้”

“คงเป็นบ้าไปแล้ว...”

เวลานี้ เซียวเย่หลันสีหน้าเริ่มหม่นแสง

สตรีคนนี้ เมื่อครู่เพิ่งบอกว่าตัวเองมีขอบเขต

นี่คือขอบเขตของนาง?

หากไม่เห็นแก่ฐานะพระชายาจ้านอ๋องของนาง อาศัยแค่ความกล้าของนางทำกริยาเช่นนี้ต่อหน้าฮ่องเต้ ก็เพียงพอจะถูกตัดหัวสิบแปดครั้งแล้ว

องค์หญิงแปดที่อยู่ข้างกายเซียวเย่หลันสีหน้าเต็มไปด้วยการถากถาง นางหัวเราะเสียงดัง “เสด็จพี่เจ็ดเป็นถึงเทพสงคราม กลับแต่งสตรีบ้าเช่นนี้เป็นพระชายา ข้าเสียดายจริงๆ!”

“......”

เซียวเย่หลันสีหน้าเคร่งขรึม แต่ว่า เขาไม่ตำหนิหรือขัดขวางพฤติกรรมแปลกพิสดารของเซียเชียนฮวัน!

เขาลองเชื่อเซี่ยเชียนฮวันอีกครั้ง

ดูซิว่าสตรีคนนี้คิดจะทำสิ่งใด

เซี่ยเชียนฮวันไม่มีเวลาว่างไปสนใจปฏิกิริยาของคนอื่น หลังจากที่นางจัดเซวียนชินอ๋องนั่งให้ดีแล้ว สองมือก็กอดเขาไว้จากด้านหลัง ออกแรงรัดแน่น และเริ่มออกแรงทุบบริเวณหน้าท้องเขา

หนึ่งครั้ง

สองครั้ง สามครั้ง

“นี่ นี่กำลังทำอะไร?”

หลังจากหมอหลวงสองสามคนรีบเดินทางมาถึง ก็ตกใจกับการกระทำของเซี่ยเชียนฮวันจนอ้าปากค้าง

หมอหลวงคนหนึ่งร้อนรนเดินเข้ามาและตะโกน “ทำไม่ได้ ทำไม่ได้! ท่านอ๋องเดิมทีเป็นโรคลมชัก ทำเช่นนี้ตอนที่อาการกำเริบ อาจทำร้ายเขาจนตายได้!”

ท้ายที่สุด แม้แต่ฮ่องเต้ก็ขมวดคิ้ว

เตรียมจะรับสั่งให้ทหารวังดึงเซี่ยเชียนฮวันออกมา

เวลานี้เอง

“แค่กๆ”

ทันใดนั้นเซวียนชินอ๋องทำเสียงอาเจียนออกมา สิ่งแปลกปลอมชิ้นหนึ่งกระเด็นออกมาจากปากเขา!

จากนั้นเขาก็กลับมาหายใจได้ตามปกติ อาการชักตามร่างกายก็หยุดลงเช่นกัน

“ท่านอ๋อง ท่านเป็นเช่นไร?” หมอหลวงรีบไถ่ถาม

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฟู่ ข้ารู้สึกว่าตัวเองเกือบตายแล้ว”

เซวียนชินอ๋องลูบหน้าอกตัวเอง หายใจเฮือกใหญ่

เซี่ยเชียนฮวันพยุงเขานั่งลง หลังจากเขาค่อยๆ สงบลงแล้ว นางเงยหน้าค่อยๆ อธิบาย “ท่านอ๋องทรงสำลักสิ่งแปลกปลอมไปติดอยู่ในหลอดลมทำให้หายใจไม่ออก นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการช่วยเขาเอาสิ่งแปลกปลอมออกมา”

นอกจากนี้ ในยามคับขัน หากยังสนใจเรื่องมารยาทความเหมาะสมระหว่างชายหญิงและไม่กล้าลงมือ ก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉานที่เห็นคนตายต่อหน้าแล้วไม่ช่วย”

ทุกคนเข้าใจแล้ว...

ที่แท้เซี่ยเชียนฮวันทำทั้งหมดก็เพื่อช่วยชีวิตคน!

“คราวนี้โชคดีที่มีเจ้า มิฉะนั่นข้าคงยากหลบหนีจากคราวเคราะห์ใหญ่ ขอบคุณ ขอบคุณ” เซวียนชินอ๋องเอ่ยขอบคุณซ้ำๆ และยังติดจะลุกขึ้นมาโค้งคำนับ

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มและพูด “แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ตอนเด็กข้าเข้าวังมา พระองค์ยังเล่นกับข้าอยู่เลย วันนี้เติบใหญ่แล้ว พระองค์กลับห่างเหินกับข้า”

“จริงด้วย นึกไม่ถึงเด็กสาวในตอนนั้นจะโตเป็นหญิงงามแล้ว ทั้งยังฉลาดมากความสามารถ”

เซวียนชินอ๋องทอดถอนใจ

เวลานี้ บรรยากาศปรองดองกลมเกลียว

ส่วนคนที่เยาะเย้ยตำหนิเซี่ยเชียนฮวัน เวลานี้ล้วนมีสีหน้ากระอักกระอ่วน