หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 55

“ท่าทางเมื่อครู่พวกเราไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อมีคนสำลักอาหารจนหายใจไม่ออก โดยปกติแล้วจะลูบหลังเบาๆ เหตุใดพระชายาจ้านอ๋องจึงได้ทำตรงกันข้ามด้วยการใช้กำปั้นทุบไปที่หน้าท้อง?”

พวกหมอหลวงมองหน้ากัน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะถาม

เซี่ยเชียนฮวัน “การลูบหลังความจริงแล้วเป็นเรื่องผิด เมื่อครู่ข้าใช้วิธีหัตถการไฮม์ลิคช์ มีประสิทธิภาพมาก”

หมอหลวง “ไฮม์...วิธีใด?”

พวกเขามึนงงแล้ว

รู้สึกว่าโลกของพวกเขาได้รับความกระทบกระเทือน

เซี่ยเชียนฮวันไม่มีวิธีอธิบายกับพวกเขาชัดเจน ทำได้เพียงพูดว่า “ชื่อเรียกว่าอะไรไม่สำคัญ พวกเจ้าจำท่าทางขั้นตอนของข้าเมื่อครู่เอาไว้ก็พอแล้ว ต่อไปจะได้สะดวกในการช่วยคน”

พวกหมอหลวงพยักหน้า

พวกเขาแต่ละคนล้วนเป็นหมอหลวงประจำพระราชวังที่อ่านตำราแพทย์ ดำเนินอาชีพหมอมาหลายปี แต่เวลานี้อยู่ต่อหน้าเซี่ยเชียนฮวัน กลับกลายเป็นเด็กนักเรียนประถม

เซียวเย่หลันเห็นดังนั้นก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ใช้ระดับเสียงที่มีแค่คนด้านข้างเท่านั้นที่ได้ยิน พูดเรียบๆ “เห็นหรือไม่? นางไม่ได้บ้า คนที่บ้าก็คือคนโง่เขลาที่มีความสุขบนความทุกข์คนอื่นอย่างพวกเจ้า”

องค์หญิงแปดที่นั่งอยู่ด้านข้างเมื่อได้ฟังก็โกรธจนเข็ดฟัน

แต่ว่า นางไร้หนทางโต้เถียงคำพูดของเซียวเย่หลัน นางไม่กล้าต่อปากต่อคำกับเทพแห่งความตาย!

นางยอมรับไม่ได้ เซี่ยเชียนฮวันเป็นแค่คนไร้ความสามารถไร้สมองคนหนึ่ง คู่ควรถือรองเท้าให้เหล่าองค์หญิงเท่านั้น นึกไม่ถึงเลยวันนี้ยังกล้าทำตัวเด่นออกนอกหน้าในงานเลี้ยงพระราชวัง?

ช่างโชคดีนัก!

ต้องเป็นเพียงการกระทำอย่างขอไปทีเท่านั้น บังเอิญทำให้ของที่คาอยู่ในลำคอของเสด็จอาหลุดออกมา!

จะทำให้องค์หญิงแปดยอมรับได้อย่างไร!

“สะใภ้เจ็ด เจ้าช่วยญาติสนิทข้าไว้อีกครั้งแล้ว”

ฮ่องเต้หรี่พระเนตร ทอดพระเนตรเซี่ยเชียนฮวันด้วยความชื่นชม

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะเบาๆ ตอบกลับ “ฝ่าบาทตรัสชมเกินไปแล้ว หม่อมฉันเพียงแค่ใช้วิธีของชาวบ้านเท่านั้น ไม่คู่ควรเอ่ยถึง เรื่องเมื่อครู่ทำให้ทุกท่านต้องขบขำแล้ว”

“เช่นนั้น โรคลมชักที่เซวียนชินอ๋องต้องทุกข์ทรมานมาตั้งแต่เด็ก เจ้ามีวิธีรักษาหรือไม่?”

“สาเหตุของโรคลมชักซับซ้อน แม้แต่หมอหลวงยังยากจะรักษาให้หาย คนที่น้ำครึ่งถังอย่างหม่อมฉัน เกรงว่าจะไร้ความสามารถ”

เซี่ยเชียนฮวันยืนในท้องพระโรงและโค้งคำนับให้กับฮ่องเต้

นางไม่ได้เงยหน้า แต่รับรู้สึกสายตากำลังตรวจสอบนางจากชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรได้อย่างชัดเจน

ไม่เสียแรงที่เป็นพ่อของเซียวเย่หลัน

ความรู้สึกกดดันแข็งแกร่ง

นางทำได้เพียงตั้งรับ ไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามพบพิรุธ

ในความเป็นจริง นางเองก็ไม่ได้โกหก โรคลมชักมีสาเหตุมากจากเส้นเลือดในสมอง ทำได้เพียงป้องกันอาการชักเท่านั้น ยากจะรักษาถึงต้นตอ

นอกจาก นางได้เรียนจบตำราครึ่งหลังของกุ่ยอีเล่มที่เจ็ด

คิดไปแล้วก็ไม่อาจเป็นไปได้

บันทึกตำราแพทย์เล่มนั้นตอนที่ส่งต่อมาถึงมืออาจารย์นางก็เหลือเพียงสามเล่มแรก จนปัจจุบันนี้คิดจะหาที่เล่มหลังที่เหลือ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

“ช่างเถอะ เจ้าอายุน้อย ทำได้ถึงจุดนี้ไม่ง่ายเลย ข้าไม่ควรขอเจ้ามากเกินไป”

ฮ่องเต้ยกมือขึ้นเล็กน้อย ให้เซี่ยเชียนฮวันกลับที่นั่งของตน

นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อยากจะกินข้าวในเงื้อมือฮ่องเต้เฒ่าอย่างสงบสักมื้อ ไม่ง่ายเลยจริงๆ

ตอนที่เซี่ยเชียนฮวันกลับไปนั่งที่เดิม เซียวเย่หลันที่อยู่ด้านข้างค่อยๆ จิบเหล้า พูดเสียงเบา “เมื่อครู่ตอบได้ไม่เลว”

“เจ้ากำลังชมข้า?”

เซี่ยเชียนฮวันทำสีหน้าประหลาด หันศีรษะเหลือบมองเซียวเย่หลัน

เซียวเย่หลันนิ่งเงียบ

ราวกับเมื่อครู่คนที่พูดไม่ใช่เขา

จากนั้น เซี่ยเชียนฮวันได้ยินน้ำเสียงถากถางลอยมาจากองค์หญิงแปดที่อยู่อีกข้าง “ก็แค่ใช้วิธีชั่วร้ายนอกรีต ยังจะเสแสร้งทำเหมือนวิชาแพทย์ตัวเองนั้นดีมาก ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะล้มหัวคะมำเมื่อใด”