หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 56

“องค์หญิงไม่สู้เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ เจ้าพกถุงหอมไว้นานเช่นนั้น กลิ่นหอมติดตัวนานแล้ว อย่าว่าแต่สุนัขตัวผู้เลย แม้แต่นกตัวผู้ที่บินบนฟ้ายังอดไม่ได้ที่จะอุจจาระรดใส่เจ้า”

เซี่ยเชียนฮวันหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ เพียงพูดสองสามคำก็ทำให้องค์หญิงโกรธจนหน้าเขียว!

ดูเหมือนว่าช่วงนี้นางคงตกใจจนไม่กล้าออกจากบ้านแล้ว

งานเลี้ยงดำเนินต่อไป

หลังจากช่วยชีวิตเซวียนชินอ๋องไว้ เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีคนใช้สายตามองนางมาเป็นครั้งคราว บ้างรู้สึกสนใจ มองสำรวจ บ้างกลับเป็นความสงสัยและหวัดหวั่น

อาหารมื้อนี้ เมฆดำลอยคละคลุ้ง

หลังจากที่นางได้ตัดสินใจแล้ว ตำแหน่งนางในราชวงศ์นาง ดูเหมือนกำลังจะเปลี่ยนแปลงไป

......

หลังจบงานเลี้ยง

หลังจากฮ่องเต้เสด็จกลับไปก่อน ทุกคนทยอยแยกย้ายกลับบ้านตน

กระทั่งคนส่วนมากจากไปแล้ว ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็ไม่มีรู้สึกถูกจับจ้องอีกต้องไป นางผ่อนคลายลงได้แล้วและค่อยๆ ดื่มน้ำแกงรังนกที่เหลือจนหมดอย่างเงียบๆ

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด เซียวเย่หลันที่ทำสิ่งใดไม่สนใจผู้อื่นมาตลอดกลับไม่ได้จากไป ทว่ากลับนั่งอยู่ข้างเซี่ยเชียนฮวันเงียบๆ

ราวกับรอนางกินเสร็จโดยเฉพาะ

“เจ้าเองกินไม่อิ่มเช่นกันหรือ?” เซี่ยเชียนฮวันถือถ้วยน้ำแกงมองเซียวเย่หลันด้วยความประหลาดใจ

มุมปากเซียวเย่หลันกระตุกเล็กน้อย ชั่วครู่หนึ่งเขาก็พูดเสียงต่ำ “ถังข้าว”

“ถุย เจ้านั่นแหละเป็นถังข้าว ไม่ถูก เจ้าเป็นถังเหล้าใบใหญ่”

จากการสังเกตของเซี่ยเชียนฮวัน อาหารเย็นมื้อนี้ เขาไม่ค่อยได้ขยับตะเกียบเลย

ส่วนใหญ่แล้วก็ดื่มอยู่คนเดียว

ช่างสิ้นเปลืองอาหารแสนโอชะจริงๆ

นางมองน้ำแกงรังนกถ้วยนั้นของเซียวเย่หลันที่ไม่ได้แตะต้องเลยแม้แต่น้อย จึงทำใจกล้ายื่นมือไปยกมาวางไว้หน้าตนเอง “เจ้าไม่เอาหรือ? เช่นนั้นข้าดื่ม”

เซียวเย่หลัน “...”

เสียแรงที่คิดว่าสตรีผู้นี้นับว่าใช้ได้

ในสมองน้อยๆ ของนางคงไม่เคยมีความคิดว่า ‘เป็นพระชายาอ๋องต้องรักษาหน้าตา’ อยู่เลยสักนิด

แต่ว่า

สตรีที่มีนิสัยเอาแต่ใจเช่นนี้ เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

ถึงอย่างไรซูอวี้เออร์ เมื่อต่อหน้าเขาล้วนอ่อนโยนมีมารยาทตลอดเวลา เกรงกลัวจะทำสิ่งใดไม่เหมาะสมและจะทำให้เขารำคาญใจ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการแย่งอาหารจากใต้ตะเกียบเขา

เรื่องเช่นนี้ เกรงว่าคงมีแค่เซี่ยเชียนฮวันผู้เดียวที่กล้าทำ

“เจ้าดูสิว่าพระชายาอ๋องคนใดเหมือนเจ้าบ้าง กินจนจานสะอาดเช่นนี้” เซียนเย่หลันพูดเสียงเย็น “คนอื่นเห็นเข้าจะนึกว่าข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างไม่เป็นธรรม”

“จิ๊ ท่านอ๋องความจำสั้นหรือ หลายวันก่อนข้าถูกขังให้กินรำข้าวอยู่ในห้องฟืน นั่นไม่ใช่เรียกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมหรือ”

เซี่ยเชียนฮวันเหยียดมุมปาก จัดการน้ำแกงรังนกจนหมดเกลี้ยงอย่างโหดร้าย

ตอนนี้นางเป็นคนมีครรภ์

บำรุงเท่าใดล้วนสมควร

เซี่ยวเย่หลันนิ่งเสียงไปชั่วครู่ “เรื่องของเย่ซิ่น ข้ามีความผิด แต่เจ้าในฐานะพระชายาจ้านอ๋องกลับตั้งท้องกับไอสารเลว ข้าไว้ชีวิตไม่ฆ่าเจ้า ก็เป็นบุญคุณใหญ่หลวงสำหรับเจ้าแล้ว”

“ได้ ได้ ได้ เจ้าคิดว่าเป็นคนสารเลวก็เป็นคนสารเลวเถอะ พ่อของเด็กไม่ใช่เจ้ายิ่งดี ข้าไม่อยากคลอดปีศาจน้อยอารมณ์รุนแรง เอะอะก็จะฆ่าคนออกมาหรอก”

เซี่ยเชียนฮวันหยิบผ้าเช็ดมาเช็ดปาก

ไม่แน่ว่า พ่อของเด็กคนนี้อาจไม่ใช่เซียวเย่หลันจริงๆ?

บางครั้งสำหรับเรื่องร่าวที่ไม่อยากจดจำ คนเราก็เลือกที่จะลืม

ดังนั้น นางเกิดสูญเสียความทรงจำก็อาจเป็นไปได้

ขณะที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน พลันได้ยินเสียงเซียวเย่หลันถามอีกครั้ง “โรคของเสด็จอา เจ้าไม่รู้สาเหตุของโรคจริงหรือ?”

“ไม่รู้ โรคลมชักเช่นนี้บางคนเป็นตั้งแต่เกิด บ้างคนเคยผ่านประสบการณ์บางอย่างจึงกระตุ้นโรค ใครจะบอกได้ชัดเจนกัน”

เซี่ยเชียนฮวันตอบกลับคร่าวๆ

นางเหลือบมองเซียวเย่หลัน กลับพบว่าดวงตาของเขาดูเหมือนจะเข้มลึกมากกว่าปกติ

“ข้ารู้สาเหตุโรคของเขา”