หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 56

“องค์หญิงไม่สู้เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ เจ้าพกถุงหอมไว้นานเช่นนั้น กลิ่นหอมติดตัวนานแล้ว อย่าว่าแต่สุนัขตัวผู้เลย แม้แต่นกตัวผู้ที่บินบนฟ้ายังอดไม่ได้ที่จะอุจจาระรดใส่เจ้า”

เซี่ยเชียนฮวันหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ เพียงพูดสองสามคำก็ทำให้องค์หญิงโกรธจนหน้าเขียว!

ดูเหมือนว่าช่วงนี้นางคงตกใจจนไม่กล้าออกจากบ้านแล้ว

งานเลี้ยงดำเนินต่อไป

หลังจากช่วยชีวิตเซวียนชินอ๋องไว้ เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีคนใช้สายตามองนางมาเป็นครั้งคราว บ้างรู้สึกสนใจ มองสำรวจ บ้างกลับเป็นความสงสัยและหวัดหวั่น

อาหารมื้อนี้ เมฆดำลอยคละคลุ้ง

หลังจากที่นางได้ตัดสินใจแล้ว ตำแหน่งนางในราชวงศ์นาง ดูเหมือนกำลังจะเปลี่ยนแปลงไป

......

หลังจบงานเลี้ยง

หลังจากฮ่องเต้เสด็จกลับไปก่อน ทุกคนทยอยแยกย้ายกลับบ้านตน

กระทั่งคนส่วนมากจากไปแล้ว ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็ไม่มีรู้สึกถูกจับจ้องอีกต้องไป นางผ่อนคลายลงได้แล้วและค่อยๆ ดื่มน้ำแกงรังนกที่เหลือจนหมดอย่างเงียบๆ

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด เซียวเย่หลันที่ทำสิ่งใดไม่สนใจผู้อื่นมาตลอดกลับไม่ได้จากไป ทว่ากลับนั่งอยู่ข้างเซี่ยเชียนฮวันเงียบๆ

ราวกับรอนางกินเสร็จโดยเฉพาะ

“เจ้าเองกินไม่อิ่มเช่นกันหรือ?” เซี่ยเชียนฮวันถือถ้วยน้ำแกงมองเซียวเย่หลันด้วยความประหลาดใจ

มุมปากเซียวเย่หลันกระตุกเล็กน้อย ชั่วครู่หนึ่งเขาก็พูดเสียงต่ำ “ถังข้าว”

“ถุย เจ้านั่นแหละเป็นถังข้าว ไม่ถูก เจ้าเป็นถังเหล้าใบใหญ่”

จากการสังเกตของเซี่ยเชียนฮวัน อาหารเย็นมื้อนี้ เขาไม่ค่อยได้ขยับตะเกียบเลย

ส่วนใหญ่แล้วก็ดื่มอยู่คนเดียว

ช่างสิ้นเปลืองอาหารแสนโอชะจริงๆ

นางมองน้ำแกงรังนกถ้วยนั้นของเซียวเย่หลันที่ไม่ได้แตะต้องเลยแม้แต่น้อย จึงทำใจกล้ายื่นมือไปยกมาวางไว้หน้าตนเอง “เจ้าไม่เอาหรือ? เช่นนั้นข้าดื่ม”

เซียวเย่หลัน “...”

เสียแรงที่คิดว่าสตรีผู้นี้นับว่าใช้ได้