หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 57

“เสด็จลุงเกิดจากเฉินไท่กุ้ยเฟย ตอนเด็กฉลาดมาก เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้องค์ก่อน”

เซียวเย่หลันค่อยๆ เล่า

ในท้องพระโรงว่างเปล่า เหลือเพียงเขาและเซี่ยเชียนฮวันสองคนเท่านั้น แต่เขายังเจตนากระซิบ เดิมเส้นเสียงค่อนข้างทุ่มต่ำนั้นฟังชัดยิ่งน่าหลงใหล

“กระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง ตำหนักที่เสด็จอาประทับอยู่ก็มีงูพิษโผล่มาตัวหนึ่ง มันกัดคนในตำหนักมากมาย รวมถึงเสด็จอาด้วย แม้จะช่วยชีวิตเขาไว้ได้ ทว่าพิษงูแล่นเข้าสมองแล้ว ตั้งแต่นั้นมาอาการชักก็กำเริบมาอย่างต่อเนื่อง และเขาก็ไม่ฉลาดหลักแหลมอีกต่อไป”

น้ำเสียงเซียวเย่หลันราบเรียบ ราวกับกำลังกระซิบเรื่องปกติทั่วไปกับพระชายาอ๋อง

นั่นก็เพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจของนางกำนัลและขันทีเหล่านั้น

เซี่ยเชียนฮวันได้ฟังเรื่องราวกลับรู้สึกหนาวสันหลัง นางพูดกระซิบเช่นเดียวกันอย่างไม่รู้ตัว “งูพิษตัวนั้น มีคนตั้งใจปล่อยเข้าไป?”

เซียวเย่หลันมองตานาง “เจ้าทายถูกแล้ว งูชนิดนั้นไม่มีอยู่ในเมืองหลวง มีคนพกงูนั่นมากจากแคว้นทางใต้เข้าสู่เมืองหลวง ค่อยไปปล่อยไว้ในตำหนักของเสด็จอา ฮ่องเต้ององค์ก่อนรู้ว่ามีคนจงใจลอบวางแผนทำร้าย ทว่ากลับไปมีการสืบสวน เจ้าทายสิว่าเพราะเหตุใด”

“เพราะฮ่องเต้องค์ก่อนรู้ว่าคนร้ายเป็นใคร เขาไม่คิดจะลงโทษคนร้าย”

เซี่ยเชียนฮวันโพล่งออกมา

อาจเป็นขุนนางที่กุมอำนาจ อาจเป็นพระสนมที่ทรงโปรด หรืออาจเป็นเพราะการมีอยู่ของเซวียนชินอ๋องเกี่ยวข้องกับการแย่งชิงตำแหน่งรัชยาท

เซียวเย่หลันมองนางด้วยร้อยยิ้มที่ไม่ได้ยิ้ม “ตัวตนคนร้าย เจ้ากล้าทายต่อหรือไม่”

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปาก “บางทีอาจไม่ต้องให้ข้าทายแล้ว”

“เพราะเหตุใด”

“เมื่อครู่ตอนที่ข้ารักษาให้ชินอ๋อง ได้สำรวจอาหารของเขาเป็นพิเศษ มีใส่เครื่องเทศที่อยู่ในอาหารหลายจานแตกต่างจากโต๊ะอื่น ปริมาณน้อยมาก แต่ก็เพียงพอที่จะกระตุ้นอาการป่วยของเขา”

หรือจะพูดได้ว่า มีคนเจตนาทำให้เซวียนชินอ๋องอาการกำเริบต่อหน้าทุกคน หนึ่งเพื่อให้เขาขายหน้า สองคือทดสอบฝีมือแพทย์ของเซี่ยเชียนฮวัน

และคนผู้นี้มีแค่ฮ่องเต้ผู้เดียว

พี่ชายแท้ๆ ของเซวียนชินอ๋อง

เซี่ยเชียนฮวันไตร่ตรองในใจ ฮ่องเต้ลงมือโหดเหี้ยม เขาใช้ประโยชน์จากพี่น้องของตัวเองเพื่อทดสอบนาง

วันนี้ได้ยินเรื่องราวที่เก็บมานานหลายปีจากเซียวเย่หลัน

ในที่สุดนางก็เข้าใจ จักพรรดิบนบัลลังก์มังกรผู้นั้น มีวิธีการโหดร้ายเหนือกว่าที่นางจินตนาการไว้มาก

“ตอนนี้เจ้าควรรู้ เหตุใดข้าจึงไม่ให้เจ้าทำตัวเด่นออกหน้าออกตา” เซียวเย่หลันพูดเรียบๆ

“เข้าใจแล้ว เจ้าเป็นห่วงข้า” เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า

“......”

“แต่ว่าเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ถึงอย่างไรข้าก็เป็นแค่สตรีธรรมดา ต่อให้ฝีมือการแพทย์เก่งกาจแค่ไหนก็ไม่เป็นภัยคุกคามต่อเขา”

เซี่ยเชียนฮวันเดิมทีคิดจะยื่นมือไปตบไหล่เซียวเย่หลัน แต่เมื่อเงยหน้าก็สบเข้ากับสายตาเย็นชาที่พร้อมฆ่าคนได้ตลอดเวลาของเขาพอดี เหอะ ช่างมันเถอะ

กับคนเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องสนิทสนม

เซียวเย่หลันจ้องนางค่อยๆ หดมือกลับไป เขาพูดเสียงเย็น “อันติ้งโหวปกป้องเจ้าดีเกินไป ภูมิหลังครอบครัวเจ้าไม่ง่ายอย่างที่เจ้าคิด”

“ห๊ะ? พ่อข้าไม่ใช่แค่คนร่ำรวยว่างงานหรือ อย่างมากก็โชคดีได้เกิดเป็นญาติกับไทเฮา แม่ข้าก็เป็นแค่หญิงงามธรรมดาคนหนึ่ง จะมีภูมิหลังใดได้อีก”

เซี่ยเชียนฮวันสีหน้างงงวย

ในความทรงจำนาง การต่อสู้แย่งชิงอำนาจในราชสำนักล้วนไม่เกี่ยวข้องกับจวนอันติ้งโหว เนื่องจากครอบครัวนางแม้สนิทสนมกับไทเฮา แต่ทุกคนล้วนรู้ว่าพ่อนางรู้จักแต่เอาใจภรรยา กินดื่มหลับนอน นอกจากนั้นแล้วสติปัญญาก็ไม่ค่อยฉลาดนัก

“กลับกันเถอะ” เซียวเย่หลันแค่นเสียงเย็น ไม่คุยหัวข้อนี้ต่อแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันจับชายกระโปรง ลุกขึ้นยืนตามเขา

เวลานี้เอง ขันทีสีหน้าจริงจังคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นกะทันหัน เขาเดินตรงไปยืนอยู่ต่อหน้าเซี่ยเชียนฮวัน