หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 58

“ไทเฮาเชิญพระชายาอ๋องไปพบที่ตำหนักหย่งโซ่ว”

ขันทีก้มโค้งคำนับให้กับเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ที่แท้ก็เป็นคนของเสด็จป้า

เกือบนึกว่าฮ่องเต้เฒ่าย้อนกลับมา พบว่านางแสร้งเป็นหมูเพื่อหลอกกินเสือ คิดจะหาเรื่องนาง

“ข้าไปเดี๋ยวนี้” เซี่ยเชียนฮวันหันหน้ามา จงใจขยิบตาใส่เซียวเย่หลัย “ท่านพี่กลับบ้านไปก่อน รอข้านะ”

“ไม่มีใครคิดจะรอเจ้า”

เซี่ยเชียนฮวันทำให้เซียวเย่หลันรู้สึกรังเกียจได้สำเร็จแล้ว

เขาเดินออกจากท้องพระโรงโดยไม่หันหน้ากลับมา ยิ่งเดินยิ่งเร็วขึ้น ราวกับสตรีที่อยู่ด้านหลังเป็นเชื้อโรคระบาด

เซี่ยเชียนฮวันเดินตามขันทีไปยังตำหนักหย่งโซ่ว

เพิ่งก้าวข้ามธรณีประตู นางได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทำให้รู้สึกสดชื่น ราวกับอยู่ท่ามกลางทะเลดอกไม้ ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจลึกๆ

ไทเฮาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการปรุงเครื่องหอม

แตกต่างจากผู้สูงอายุคนอื่นที่ชอบจุดธูปไหว้พระ งานอดิเรกของไทเฮาส่วนมากเป็นการปรุงเครื่องหอม ดังนั้นในตำหนักหย่งโซ่วมักจะอบอวนไปด้วยกลิ่นหอม ดึงดูดผีเสื้อมากกว่าตำหนักของนางสนมอื่นๆ

ท่ามกลางกระถางสำริดหยกแต่ละใบ มีหญิงชราผมสีเงินใบหน้ามีเมตตาคนหนึ่งยืนอยู่ แม้บนใบนางจะมีริ้วรอยไปตามกาลเวลา แต่นางก็ยังคงสง่างามและสูงส่ง แค่มองก็รู้ว่าตอนเยาว์วัยนั้นงดงามล่มเมืองเพียงใด

“เสด็จป้า!” เซี่ยเชียนฮวันตะโกนเรียก

ไทเฮาเงยหน้ามา ยิ้มและกวักมาเรียกนาง “ฮวันฮวัน มานี่”

เซี่ยเชียนฮวันเดินไปหาไทเฮา รู้สึกเหมือนตัวเองถูกกลิ่นหอมของดอกไม้และผลไม้โอบล้อมไว้ กลิ่นหอมสุดอลังการ

“เจ้าลองดมนี่คือกลิ่นใด” ไทเฮาหยิบถุงหอมขึ้นมาส่งให้เซี่ยเชียนฮวัน

“กลิ่นอาวุธสงคราม เหมือนกับดาบ”

หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันดม สีหน้าก็เผยความประหลาดใจ

นึกไม่ถึงว่าสามารถปรุงกลิ่นที่มีความอาฆาตพยาบาทเช่นนี้ออกมาได้

ระดับการปรุงเครื่องหอมของไทเฮาไม่ธรรมดาเลย

“เจ้าลองดมอีกรอบ” ไทเฮายิ้ม

“เปลี่ยนเป็นกลิ่นหวานหอมแล้ว เหมือนจะเป็นส้ม หรือกลิ่นพวกผลไม้”

ดมครั้งที่สอง กลิ่นแห่งความอาฆาตจางหายไป กลับแทนที่ด้วยกลิ่นหอมหวานสดชื่น

เซี่ยเชียนฮวันพูดด้วยความชื่นชมจากใจ “ไม่ได้มาเยี่ยมเสด็จป้ามานานแล้ว ฝีมือปรุงเครื่องหอมของพระองค์สุดยอดขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”

“เจ้าเด็กน้อย ช่างปากหวาน” ไทเฮายิ้มแล้วส่ายหน้า “เครื่องหอมนี้ชื่อว่าเมามายในสนามรบ เป็นเครื่องหอมที่ข้าคิดค้นและปรุ่งออกมาตั้งแต่อายุเยาว์วัย ไม่นับว่าก้าวหน้า”

เซี่ยเชียนฮวันจับแขนไทเฮาอย่างสนิทสนม “นั่นก็หมายความว่าเสด็จป้าทรงเก่งกาจมาโดยตลอด เป็นยอดอัจฉริยะ”

“พอแล้ว พอแล้ว เลิกประจบข้าได้แล้ว”

ไทเฮาดีดปลายจมูกของเซี่ยเชียนฮวัน จากนั้นก็จูงนางเดินไปตำหนักหลัง

ไทเฮาไม่มีลูกหลานเป็นของตนเอง ดังนั้นจึงสนิทกับครอบครัวหลานสาว โดยเฉพาะเซี่ยเชียนฮวัน นางดูแลเซี่ยเชียนฮวันเป็นดั่งไข่มุกในฝ่ามือ เลี้ยงดูแลไว้ข้างกายตั้งหลายปีจึงค่อยคืนให้กลับจวนอันติ้งโหว

ต่อหน้าไทเฮา ต่อให้เซี่ยเชียนฮวันออดอ้อนเพียงใดก็ไม่เกินขอบเขต

ทั้งสองนั่งลง ไทเฮาจับมือเซี่ยเชียนฮวันและพูดแฝงไปด้วยความหมาย “ฮวันฮวัน เจ้ารู้สึกหรือไม่ กลิ่นของเมามายในสนามรบเมื่อครู่ เหมือนกับใครบางคน”

เซี่ยเชียนฮวันชะงักไป

ไม่นาน นางก็เข้าใจว่าไทเฮาหมายถึงใคร

ทว่านางไม่อยากยอมรับจึงแกล้งทำไขสือ “บนตัวผู้ใดจะมีกลิ่นหอมเช่นนี้ได้ ข้าไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน”

“เด็กไง่” ไทเฮาถอนหายใจ “สามีเจ้าถูกขนานนามว่าเทพสงครามที่ยากหาผู้ใดเทียบ ฆ่าคนมากมาย ร่างกายเขาย้อมไปด้วยกลิ่นคาวของคมดาบและเลือด ข้าพูดถูกหรือไม่?”

เซี่ยเชียนฮวันนิ่งเงียบไปชั่วครู่ “นั่นเป็นกลิ่นอายแห่งความตาย ทั้งไม่หอม และไม่หวาน”

“ที่เจ้ารู้สึกเช่นนี้ นั่นเป็นเพราะเจ้ายังไม่ได้เดินเข้าไปในใจเขา”

ไทเฮามองนางแล้วพูด