หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 58

“ไทเฮาเชิญพระชายาอ๋องไปพบที่ตำหนักหย่งโซ่ว”

ขันทีก้มโค้งคำนับให้กับเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ที่แท้ก็เป็นคนของเสด็จป้า

เกือบนึกว่าฮ่องเต้เฒ่าย้อนกลับมา พบว่านางแสร้งเป็นหมูเพื่อหลอกกินเสือ คิดจะหาเรื่องนาง

“ข้าไปเดี๋ยวนี้” เซี่ยเชียนฮวันหันหน้ามา จงใจขยิบตาใส่เซียวเย่หลัย “ท่านพี่กลับบ้านไปก่อน รอข้านะ”

“ไม่มีใครคิดจะรอเจ้า”

เซี่ยเชียนฮวันทำให้เซียวเย่หลันรู้สึกรังเกียจได้สำเร็จแล้ว

เขาเดินออกจากท้องพระโรงโดยไม่หันหน้ากลับมา ยิ่งเดินยิ่งเร็วขึ้น ราวกับสตรีที่อยู่ด้านหลังเป็นเชื้อโรคระบาด

เซี่ยเชียนฮวันเดินตามขันทีไปยังตำหนักหย่งโซ่ว

เพิ่งก้าวข้ามธรณีประตู นางได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทำให้รู้สึกสดชื่น ราวกับอยู่ท่ามกลางทะเลดอกไม้ ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจลึกๆ

ไทเฮาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการปรุงเครื่องหอม

แตกต่างจากผู้สูงอายุคนอื่นที่ชอบจุดธูปไหว้พระ งานอดิเรกของไทเฮาส่วนมากเป็นการปรุงเครื่องหอม ดังนั้นในตำหนักหย่งโซ่วมักจะอบอวนไปด้วยกลิ่นหอม ดึงดูดผีเสื้อมากกว่าตำหนักของนางสนมอื่นๆ

ท่ามกลางกระถางสำริดหยกแต่ละใบ มีหญิงชราผมสีเงินใบหน้ามีเมตตาคนหนึ่งยืนอยู่ แม้บนใบนางจะมีริ้วรอยไปตามกาลเวลา แต่นางก็ยังคงสง่างามและสูงส่ง แค่มองก็รู้ว่าตอนเยาว์วัยนั้นงดงามล่มเมืองเพียงใด

“เสด็จป้า!” เซี่ยเชียนฮวันตะโกนเรียก

ไทเฮาเงยหน้ามา ยิ้มและกวักมาเรียกนาง “ฮวันฮวัน มานี่”

เซี่ยเชียนฮวันเดินไปหาไทเฮา รู้สึกเหมือนตัวเองถูกกลิ่นหอมของดอกไม้และผลไม้โอบล้อมไว้ กลิ่นหอมสุดอลังการ

“เจ้าลองดมนี่คือกลิ่นใด” ไทเฮาหยิบถุงหอมขึ้นมาส่งให้เซี่ยเชียนฮวัน

“กลิ่นอาวุธสงคราม เหมือนกับดาบ”

หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันดม สีหน้าก็เผยความประหลาดใจ