หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 60

หลังจากที่ออกจากวังหย่งโซ่วแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันนั่งอยู่บนเกี้ยว ครุ่นคิดไปต่างๆ นาๆ

เจ้าของร่างเดิมดื้อด้านด่ากราดไปทั่ว ใช้แรงกายแรงใจทั้งหมดเพื่อจะได้เข้าใกล้เซียวเย่หลัน ถึงขั้นไม่สนใจว่าจะทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลกอันดับหนึ่งของเมืองหลวง นี่เป็นเพียงเพราะนางหลงรักเซียวเย่หลันเท่านั้นหรือ

เมื่อคิดดูแล้ว คงไม่ใช่เพราะแค่เหตุนั้น

อันติ้งโหวเคยถูกเรียกตัวให้เข้าวังอย่างลับๆ อยู่หลายครา ทุกครั้งที่กลับจวนก็หน้ามุ่นคิ้วขมวด ดึกดื่นแค่ไหนก็นอนไม่หลับ และทุกอย่างนี้ล้วนอยู่ในสายตาของเจ้าของร่างเดิม

เซี่ยเชียนฮวันก้มหน้าหลับตา จับจ้องไปที่ฝ่ามือของตน พร่ำเบาๆ “เจ้าเป็นลูกสาวที่กตัญญูผู้หนึ่ง เสียดายก็แต่จวนของเจ้ามีภูมิหลังในเมืองหลวงไม่ลึกพอ เพิ่งแต่งเข้าจวนจ้านอ๋องก็ถูกปองร้ายเสียชีวิต ยังไม่ทันได้ปกป้องคนในบ้าน ก็ต้องเอาชีวิตตัวเองไปแลกก่อนเสียแล้ว”

ปีนั้นที่ถูกรับเลี้ยง อาจารย์ก็เคยตั้งชื่อให้นางว่าเชียนฮวัน บางทีนี่อาจเป็นวาสนาในความมืดที่กำหนดไว้ให้นางมาทำตามเป้าหมายของเจ้าของร่างเดิมที่ต้องการปกป้องจวนอันติ้งโหวให้อยู่รอดปลอดภัยก็ได้

เพียงแต่ หากเป็นเช่นนี้นางก็ต้องผูกติดกับเซียวเย่หลัน หากทิศทางของราชสำนักยังไม่ถูกกำหนดก็ไม่สามารถแยกออกจากกันได้

เมื่อนึกถึงสายตาอำมหิตที่เยียบเย็นของเซียวเย่หลัน เซี่ยเชียนฮวันไม่เพียงร้อยยิ้มหายไปจากหน้า

ถึงขั้นรู้สึกว่าสูญเสียความหวังในชีวิตไปแล้วเสียด้วยซ้ำ

......

เวลากลางคืน

เมื่อเซี่ยเชียนฮวันอาบน้ำเสร็จ กำลังเตรียมตัวเข้านอน ทันใดนั้นนางก็มองเห็นแสงวาบตรงมุมห้อง

มีคนมา!

“เสี่ยวตง?” เซี่ยเชียนฮวันรีบตะโกนร้องเสียงแหลม

ประหลาดยิ่งนัก ไม่มีผู้ใดตอบนางเลย

นางไม่คุ้นชินกับการมีคนคอยรรับใช้ยามอาบน้ำ ดังนั้นโดยปกติก็จะให้เสี่ยวตงเฝ้านางอยู่ด้านนอก ขอเพียงนางเรียก เสี่ยวตงก็จะรีบเข้ามา

เห็นได้ชัดว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันสวมใส่เพียงชุดด้านในที่บางเบา นางเขยื้อนตัวไปด้านนอกอย่างระมัดระวังไม่ให้แสงแทนเหล่านั้นไปส่องสว่างที่มุมมืดนั่น