หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 62

ดวงตาสีเข้มฉายแววยิ้มแย้มอีกครั้ง

“เจ้าเป็นคนฉลาด และคนฉลาดย่อมรู้วิธีที่จะทิ้งเส้นทางหลบหนีให้กับตัวเองมากขึ้น”

“อีกอย่าง อย่าเสียเวลาคาดเดาตัวตนของข้า เพราะข้ามิใช่คนโง่”

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปากแน่น และไม่กล่าวสิ่งใดอีก

นางกำลังลังเล

นางควรใช้โอกาสนี้ ฝังเข็มตามจุดฝังเข็มบนร่างกายของเขาดีไหม

พอผ่านไปสักสองสามวัน หากพบว่าใครมีท่าเดินแปลกๆ บางทีนางอาจจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของชายผู้นี้

แต่การทำเช่นนี้มีความเสี่ยง

แม้การโจมตีอาจไม่ก่อให้เกิดอาการบาดเจ็บใดใด และนางสามารถแสร้งทำเป็นว่าตัวเองตกใจจึงพลั้งมือโจมตีออกไป แต่ถ้าหากเขาเดาจุดประสงค์ได้ล่ะ เกรงว่าเขาคงฆ่าคนปิดปาก

ถึงแม้ชายคนนี้จะยิ้มแย้มตลอดเวลา แต่ส่วนลึกในดวงตาของเขากลับเย็นชา

ถ้าต้องฆ่าปิดปากนาง เขาทำแน่

ในขณะที่เซี่ยเชียนฮวันลังเลอยู่นั้น จู่ๆ ชายสวมหน้ากากก็เข้ามาใกล้ เขาใช้มือซ้ายลูบผมของนางแล้วกล่าวเสียงต่ำว่า “เจ้ากำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่หรือไม่?”

“....ไม่”

“อย่าโกหก ข้าได้กลิ่นคำโกหก”

ชายผู้นี้เป็นพวกชอบความตื่นเต้นอย่างแน่นอน

หลังสังเกตเห็นความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของเซี่ยเชียนฮวัน ดวงตาของเขาก็พลันเปลี่ยนไป ราวกับจะกลืนกินนางเข้าไปทั้งตัว

“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว” เขาพึมพำ “ทำไมต้องรอสองสามวันด้วยเล่า? เป็นคืนนี้...”

เซี่ยเชียนฮวันพลันเดินถอยหลัง “ในมือข้ามีเข็มอยู่”

“เป็นไปไม่ได้ เจ้าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ”

“จุ๊ๆ....จุดตายทั้งหมดในร่างกายคนล้วนเป็นสิ่งที่ข้าคุ้นเคย หากท่านกล้าทำอะไรซี้ซั้ว ข้าจะฝังเข็มท่านเสีย”

“น้องสาว เจ้าคงไม่เคยฝึกศิลปะการต่อสู้มาก่อนสินะ ต่อให้เจ้าฝังเข็มบนร่างข้า ข้าก็ไม่ตายหรอก”

ชายสวมหน้ากากหัวเราะออกมา

เขาเหมือนกำลังมองลูกแมวตัวน้อยที่ดุร้าย

ดุร้าย แต่ไม่ถึงตาย

ช่างจั๊กจี้ใจเขาเสียจริง

“หากท่านกลับมาอีกข้าจะตะโกนเรียกคน”

จู่ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกเศร้า ในสถานการณ์ที่จนตรอก นางได้กล่าวประโยคคลาสสิกที่น่าจะถูกหักล้างออกไป

และเป็นไปตามคาด

ชายสวมหน้ากากตอบกลับมาว่า “ต่อให้เจ้าตะโกนเรียกจนคอแห้งก็ไม่มีใครมาช่วยเจ้า....”

จู่ๆ เขาก็หยุดพูดอย่างกะทันหัน

ขณะที่เซี่ยเชียนฮวันพลันเบิกตากว้างอย่างตกใจ นางได้ยินเสียงฝีเท้าดังอยู่ในลานบ้าน เดิมทีมันเบามาก แต่ผ่านไปสักพัก เสียงฝีเท้าก็หนักแน่นขึ้น ราวกับมีจิตสังหาร

ที่หยุดชะงักไปชั่วขณะนั้น อาจจะเป็นเพราะว่าเห็นเสี่ยวตงสลบอยู่

คนที่สามารถฆ่าคนแบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใดใด ภายในจวนนี้มีแค่คนเดียวเท่านั้น

เซียวเย่หลัน!

เขามาจริงๆ ด้วย?!

ชั่วขณะหนึ่ง เซี่ยเชียนฮวันไม่รู้จะดีใจหรือว่าหวาดกลัวดี

เพราะนางกำลังถูกสงสัยว่าอุ้มท้องลูกชู้อยู่

ถ้าหากเซียวเย่หลันเห็นนางอยู่ในห้องกับชายลึกลับคนหนึ่งตอนกลางดึก ตามความคิดของเขา เขาจะไม่คิดว่าชายคนนี้เป็นชายชู้ของนางหรือ?

แย่แน่!

เซียวเย่หลันมีอคติกับนางมาก หากเกิดความเข้าใจผิดขึ้น ต่อให้นางมีร้อยปากก็ไม่อาจอธิบายได้

“รีบไปเร็วเข้า”

เซี่ยเชียนฮวันรีบผลักชายสวมหน้ากากออกไป

เขาตะลึงเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองนางอย่างขำๆ “เจ้าเริ่มเป็นห่วงข้าแล้วหรือ?”

“......”

ดีมาก

ปัญหาเก่ากับเซียวเย่หลันก็ยังไม่เคลียร์ ปัญหาใหม่ก็พุ่งเข้ามา

ร้อยละแปดสิบของราชวงศ์ต้าเซี่ยมียีนหลงตัวเองจริงๆ

ชายที่สวมหน้ากากเก็บรอยยิ้มของตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวอย่างจริงจัง “ไม่ทันแล้ว เจ้าคงต้องคับข้องใจสักหน่อยแล้ว”

“？？？”

เซี่ยเชียนฮวันอยากจะบอกว่า นางไม่อยากรับความคับข้องใจ

แต่ชายคนนั้นดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว และแสดงท่าทีที่คลุมเครือ อย่างไรก็ตาม แสงอันเย็นเยือกจากกริชก็พาดกับคอนาง