หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 1

ภายในห้องสีชมพูแสนอบอุ่นของหญิงสาว

ชัชนันท์หยิบนาฬิกาข้อมือฝังเพชรของผู้ชายเรือนหนึ่งขึ้นมาดูอยู่ใต้โคมไฟคริสตัลซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความเบิกบานใจ

นาฬิกาเรือนนี้เป็นรุ่นที่มีเพียงไม่กี่เรือนทั่วโลกซึ่งเธอตั้งอกตั้งใจเลือกมันมาจากห้างสรรพสินค้า

เธอคิดว่าถ้าพี่วินกลับมาเห็นต้องชอบแน่ๆ

"ตื๊ดๆๆ----" ตอนนี้เอง ชลิตาน้องสาวของเธอก็วิดีโอคอลเข้ามา

เมื่อชัชนันท์กดรับ จึงได้เห็นมุมปากที่ยิ้มเยาะอวดดีของชลิตาปรากฏอยู่ในกล้อง----

"พี่สาวที่รัก พี่คงไม่ได้เชื่อคำพูดหลอกลวงของพี่วิน ที่บอกว่าวันนี้ยุ่งมากๆพรุ่งนี้ถึงจะกลับประเทศได้จริงๆใช่ไหม?"

ชัชนันท์หน้าตางุนงง "หมายความว่าไง?"

ชลิตาที่อยู่ในกล้องไม่ได้สวมเสื้อผ้า สายตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ยิ้มกว้างมากขึ้น----

"ฮ่าๆ โง่ขนาดนั้นก็สมน้ำหน้าที่พี่โดนสวมเขาแล้วแหละ นี่เป็นของขวัญที่ฉันมอบให้พี่นะ แหกตาอ้วนๆของพี่ดูให้ชัดๆ"

ประมาณสองนาทีต่อมา ฉากแนบชิดระหว่างชลิตากับมาวินก็กระแทกเข้ามาในดวงตาของเธอทันที

เห็นฉากหลังในวิดีโอ คงจะอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกของบ้านมาวินสินะ

ดังนั้นที่เขาบอกว่าวันนี้ยุ่งมาก ก็คือยุ่งอยู่กับการสร้างสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับน้องสาวคนละแม่ของเธองั้นเหรอ? !

เริ่มตั้งแต่ตอนสิบเอ็ดขวบ เธอหลงรักผู้ชายคนนี้มาเจ็ดปีเต็มๆ เขาเป็นฝันดีในวัยเด็กของเธอ เป็นความรักในวัยสาวของเธอ

เธอแทบจะทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างของตนเองเพื่อมาวิน เธอคิดมาโดยตลอดว่าเขาจะไม่มีวันหักหลังตนเอง

"พี่วิน พี่เคยทำอย่างนี้กับชัชนันท์ไหม?" ในวิดีโอชลิตากำลังมองกล้องด้วยแววตายั่วโมโห

"อย่าทำให้พี่สะอิดสะเอียนเลย ยัยหมูตอนนั่นน่ะ แค่พี่เห็นก็จะอ้วกแล้ว เธอคิดว่าเป็นไปได้เหรอ?" มาวินพลางจูบเธอพลางพูดขึ้น

ฝ่ายชายที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ เหมือนไม่รู้ตัวเลยว่ามีกล้องกำลังถ่ายเขาอยู่

ฉากสกปรกๆแต่ละฉากราวกับมีดเย็นเฉียบ ที่กรีดปากแผลในใจของเธอสลับไปสลับมาทีละเส้นๆ

ทำให้เธอเจ็บจนหายใจไม่ออก

ชัชนันท์เงยหน้าขึ้นมองกระจกเต็มตัวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม บานกระจกใสแจ๋วสะท้อนสภาพของเธอในตอนนี้ออกมา

เธออวบอ้วนไปทั้งตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยกระ ไม่มีท่วงทีงดงามของสาวสวยอันดับหนึ่งของเมืองสินธุที่เคยมีชื่อเสียงเลื่องลืออีกแล้ว ก็เป็นแค่ยัยหมูตอนคนหนึ่งจริงๆไม่ใช่เหรอ?

แต่เขาเคยพูดอยู่ชัดๆ ที่เธอต้องเปลี่ยนเป็นอย่างนี้ก็เพราะเขา ดังนั้นเขาจะไม่มีวันรังเกียจเธอ!

ด้วยความโมโห เธอจึงขับรถสปอร์ตของตนเอง ไปที่คฤหาสน์ของมาวินโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น----

ชายหญิงบนโซฟา เมื่อเห็นเธอมาถึงที่นี่จึงตัวสั่นขึ้นมาพร้อมๆกันทันที

"เธอมาได้ยังไง?" มาวินถามเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่แววตายังคงตกใจอยู่เล็กน้อย

จากนั้นเขาจึงลุกขึ้นมา สวมชุดคลุมอาบน้ำด้วยท่าทีผ่อนคลาย ค่อยๆเดินไปที่ด้านหน้าเธอ พูดอย่างเย็นชา:

"ในเมื่อเธอเข้ามาเห็นพอดี งั้นฉันจะพูดตรงๆเลยแล้วกัน ชัชนันท์เราเลิกกันเถอะ ฉันรักน้องสาวของเธอ"

แต่ละคำที่กรอกเข้ามาในหู ราวกับเป็นมือที่โหดเหี้ยมคู่หนึ่งซึ่งกำลังฉีกหัวใจของเธอจนไม่เหลือชิ้นดี

ชลิตายิ้มเยาะ รีบสวมเสื้อเชิ้ตของมาวิน แล้วคล้องแขนเขาอย่างไม่หวั่นเกรง บนใบหน้าสวยๆเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม:

"จริงๆพี่วินเบื่อหน่ายพี่ตั้งนานแล้วแหละ แค่ไม่รู้จะพูดกับพี่ยังไงก็เท่านั้น"

คำพูดของชลิตาราวกับน้ำเย็นๆถังหนึ่งที่ราดอยู่บนหัวของเธอ ทำให้เธอตาสว่างขึ้นมาทันที

จริงๆเธอควรจะรู้ตัวนานแล้วนะ ตั้งแต่หลังจากที่เธอกลายเป็นคนไม่สวย เขาก็ปฏิบัติกับเธอไม่เหมือนเดิมเลย

เธอเอาแต่ปลอบใจตัวเองอย่างโง่ๆว่าเขาทำงานเหนื่อยจนเกินไป จึงไม่มีกะจิตกะใจที่จะเอาใจใส่ในเรื่องความรัก

"ใช่ ต่อให้วันนี้เธอไม่ได้บังเอิญมาเจอ ฉันก็คิดไว้ว่าพรุ่งนี้จะบอกเธออยู่แล้ว ชัชนันท์เธอมันไม่คู่ควรกับฉัน!"

"คนในครอบครัวฉันก็อยากให้ฉันรีบๆเขี่ยเธอทิ้งไปจะแย่แล้ว ดังนั้นเราจากกันด้วยดีเถอะ"

"ความต้องการของคนในครอบครัวฉันก็คือ อยากให้เธอเห็นแก่ที่พวกเราคบกันมา เป็นฝ่ายแบกรับภาระนั้นไปเอง"

"ไปบอกพ่อของเธอนะ ว่าเธอไม่ต้องการฉันแล้ว เธออยากจะถอนหมั้น"

มาวินยังคงพูดต่อไปอย่างเย็นชา ถ้าเขาต้องอยู่กับยัยหมูตอนนี่ไปตลอดชีวิต สู้ให้เขาไปตายดีกว่า!

คำพูดของเขา เสียดแทงซ้ำๆเข้ามาในใจที่แหลกละเอียดเป็นชิ้นๆของเธออีกครั้ง

เริ่มแรก แม่ของเขาป่วยจำเป็นต้องได้รับการเปลี่ยนไต