หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 2

สามปีผ่านไป

บนเตียงใหญ่นุ่มๆ สาวสวยค่อยๆลืมตาขึ้นมา ยืดตัวบิดขี้เกียจ

อาการปวดเมื่อยบนร่างกาย ตามมาด้วยเสียงน้ำไหลที่ดังมาจากในห้องน้ำ ผ่านทางกระจกด้านๆก็พอจะเห็นร่างๆหนึ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในห้องน้ำอย่างลางๆ

เธอยืดตัวบิดขี้เกียจอีกครั้ง พูดขึ้นด้วยเสียงนุ่มๆ "อือ......นลิน ตอนนี้กี่โมงแล้ว? ทำไมฉันถึงปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลยอะ?"

เสียงของเธอยังคงนุ่มนวล จนเพียงพอที่จะซึมซาบเข้าไปในกระดูกของคนที่ได้ยิน

"แกร็ก" เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มจึงบุกรุกเข้ามาในสายตาของเธอทันที

เขาแค่พันผ้าขนหนูสีขาวผืนหนึ่งเอาไว้ กล้ามหน้าอกที่แข็งแกร่ง กล้ามท้องแปดก้อนที่แสนเซ็กซี่ กล้ามเนื้อหน้าท้องด้านข้างที่สมบูรณ์แบบ ซึ่งมองเห็นได้อย่างชัดเจน

หยดน้ำใสๆที่ค่อยๆไหลลงมาตามคอของเขาทีละหยดๆ นั่นถือเป็นการยั่วยวนที่ยอดเยี่ยมประเภทหนึ่งเลยนะ

ใบหน้าเย็นชาน่าเกรงขามที่ไร้จุดด่างดำราวกับเคยได้รับการแกะสลักมาอย่างประณีต ความเย็นยะเยือกที่แทรกซึมออกมาจากในกระดูกทำให้คนที่สัมผัสถึงอดไม่ได้ที่จะถอยออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะ

เขาเป็นคนที่หล่อเหลาโดดเด่นกว่าใคร ทั้งยังเป็นความปรารถนาที่ไม่มีวันเป็นจริงอีกด้วย

จู่ๆเธอก็นึกถึงประโยคหนึ่ง "ความงดงามในโลกมีทั้งหมดสิบส่วน เขายึดครองไปเจ็ดส่วน ที่เหลืออีกสามส่วนเป็นของขวัญแก่มนุษย์โลก"

"คุณเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?" ชัชนันท์ขมวดคิ้วถาม รีบห่มผ้าอย่างแน่นหนาด้วยความตกใจ

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเดินเข้าไปใกล้ๆ มองลงไปที่เธอ "คุณควรถามตัวเองก่อนหรือเปล่า?"

ดวงตาที่ลุ่มลึกคู่นั้นของเขาทำให้เธอมองไม่เห็นความรู้สึกของเขาในตอนนี้ ความรู้สึกกดดันไหลทะลักออกมาจากบนร่างของเขา

ได้ยินดังนี้ ในหัวของชัชนันท์ก็รีบประมวลผลอย่างรวดเร็ว จึงกระจ่างแจ้งในทันที ขายหน้าสุดๆ

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเธอเอง!

การดื่มเหล้านี่สร้างเรื่องวุ่นวายจริงๆ! งั้นนี่ถือว่าเธอนอกใจในระหว่างที่แต่งงานหรือเปล่านะ? !

แม้จะแต่งงานมาสองปีแล้ว แม้ว่าเธอไม่รู้เลยว่าสามีคนนั้นของเธอหน้าตาเป็นยังไง

แต่การแต่งงานของพวกเขาเป็นเรื่องจริง คำมั่นสัญญาในตอนแรกนั้นก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน

เมื่อคืนเธอดื่มเหล้าอยู่ที่บาร์กับนลิน ทั้งสองคนดื่มเยอะมากจนขับรถไม่ได้ จึงขึ้นข้างบนมาเปิดห้องด้วยกัน

หลังจากเปิดห้องแล้วนลินเข้าไปก่อน ส่วนเธออยากจะอ้วกจึงลงไปเข้าห้องน้ำข้างล่างคนเดียว

จากนั้นเธอก็กลับเข้ามาในห้อง ตอนนั้นรู้สึกว่าหิวน้ำจึงดื่มน้ำบนหัวเตียงไป แล้วปิดไฟนอน

แต่หลังจากนั้นเธอกลับรู้สึกไม่สบาย......

ดังนั้น เธอต้องเดินเข้าห้องผิดแน่ๆ!

"ก็ได้ ฉันผิดเอง ฉันยินดีรับผิดชอบคุณ คุณเสนอราคามาสิ" ชัชนันท์พูด

"เสนอราคา? คุณแน่ใจเหรอว่าจะซื้อผมไหว?" ฝ่ายชายเลิกคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชาเหมือนเดิม

เฮอะ ผู้หญิงคนนี้ชักน่าสนใจแล้วสิ เธอคิดว่าเขาเป็นอะไร? ผู้ชายขายตัวงั้นเหรอ?

"ถึงจะแพงขนาดไหนห้าแสนก็คงมากพอแล้วมั้ง? ต่อให้เป็นดาราดังเงินเท่านี้ก็น่าจะใช้ได้แล้วนะ ถือว่าให้เงินนี้เป็นค่าปิดปากคุณเป็นไง?"

หากสร้างเรื่องใหญ่โต คงไม่มีผลดีอะไรต่อเธอแน่ๆ ให้เงินไปเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

"เป็นดาราดัง? พวกเขาคู่ควรที่จะเปรียบเทียบกับผมหรือไง?" ฝ่ายชายสายตาเคร่งขรึม น้ำเสียงยังเย็นชาเหมือนเดิม

"ตื๊ดๆๆ----" เสียงมือถือสั่น ขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสองคน ฝ่ายชายจึงถือมือถือเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ตามมาด้วยเสียงเย็นยะเยือกที่กรอกเข้ามาในหู "ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นก็จัดการได้เลย"

หลังจากที่ประตูห้องน้ำปิดลง เธอจึงไม่ได้ยินอะไรอีก และนั่นทำให้ชัชนันท์ตัวสั่นเทิ้มไปโดยปริยาย ขนลุกไปทั้งตัว

อะไรที่เรียกว่า 'งั้นก็จัดการได้เลย' ?

หรือเขาจะเป็นมาเฟีย? ทั้งยังเป็นประเภทที่ฆ่าคนตายเป็นเบือด้วยใช่ไหมนะ?

ดูจากท่าทางของเขาน่าจะเป็นลูกพี่หรือเปล่า? หน้าตาอย่างนี้แต่ดันใช้ชีวิตแบบนี้น่าเสียดายเกินไปไหม?

ไม่มีเวลาคิดมากมาย เธอรีบลุกขึ้นมา สวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เขียนเช็คเงินสดห้าแสนอย่างคล่องแคล่วแล้ววางไว้บนหัวเตียง

สายตาตกไปอยู่ที่กระจกเต็มตัวเลี่ยมทองซึ่งประดับด้วยคริสตัลโดยไม่ได้ตั้งใจ รูปร่างผอมบางของเธอส่องสะท้อนเข้ามาในดวงตา

เธอในกระจกกับเมื่อสามปีก่อนแตกต่างกันราวกับคนละคน ผมดัดลอนสีดำยาวถึงช่วงเอว ริมฝีปากแดงผิวขาวละเอียด สวยโดดเด่นกว่าผู้หญิงทั่วไป

แววตาราวกับมีดวงดาวอยู่ในนั้น สอดคล้องกับคำนิยามที่ผู้คนมีต่อสาวสวย