หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 3

ภายในห้องจัดเลี้ยงสุดหรูของโรงแรมนานาชาติฮิลล์

หลังจากพิธีหมั้นเสร็จสิ้น ชลิตากับมาวินกำลังเดินตามหลังพ่อแม่ของทั้งสองตระกูลด้วยใบหน้าที่อิ่มเอิบไปด้วยความสุข เดินตามพวกเขาไปคารวะเหล้าอยู่ท่ามกลางฝูงชน

ทุกที่ที่พวกเขาเดินไป ทุกคนก็พากันค้อนขวับลับหลังเป็นระลอกๆ

เนื่องจากยังไม่รู้ถึงสถานการณ์ภายนอกสักนิด พวกเขาจึงไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติอะไร รวมไปถึงบนใบหน้าของทุกคนยังคงแสดงความปลื้มปริ่มยินดีออกมาอยู่เลย

บนใบหน้าของชลิตาที่แต่งหน้าอย่างจัดจ้านเอาไว้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แววตาเต็มไปด้วยความอวดดี ชุดราตรีเกาะอกสีแดงสั่งตัดของดิออร์ยิ่งทำให้เธอดูมีเสน่ห์

วงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปเป็นบริษัทอาหารที่ติดอยู่ในห้าอันดับแรกของทั่วโลก เทียบกับตระกูลรัตนากรกุลรวมไปถึงตระกูลของเพื่อนสาวพวกนั้นของเธอก็ไม่รู้ว่าดีกว่าตั้งกี่เท่า

ในฐานะที่เป็นคู่หมั้นของทายาทตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ วันหน้าเธอต้องกลายเป็นคนที่น่าอิจฉาที่สุดในกลุ่มสาวๆผู้ดีพวกนั้นแน่ๆ

ส่วนมาวินที่ได้หลุดพ้นจากยัยหมูตอนชัชนันท์อย่างสิ้นเชิง และได้หมั้นกับชลิตาสาวสวยสมบูรณ์แบบที่แท้จริง จึงดีอกดีใจสุดๆ

พวกคุณหญิงคุณนายที่รู้ความจริงตั้งนานแล้วพากันตำหนิพวกเขาลับหลัง มองพวกเขาเหมือนกำลังมองตัวตลกอย่างนั้นเลย

"ฉันก็เคยบอกไปแล้วชลิตานั่นน่ะดูแสร้งทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ไม่น่าไว้ใจเลย พวกเธอดูสิเป็นไงล่ะ? นี่ไม่ตรงกับสิ่งที่ฉันได้พูดไว้หรอกเหรอ?"

"มาวินดูเป็นคนที่มีความรู้สุภาพนอบน้อมขนาดนั้น ทำไมถึงเลวจนกลายเป็นอย่างนี้ไปได้? ตัดสินคนจากภายนอกไม่ได้จริงๆสินะ"

"สงสารชัชนันท์เนี่ยแหละ ถึงหล่อนจะขี้เหร่ไปหน่อยแต่ก็จิตใจดี แค่น่าเสียดายที่รักคนผิด"

แค่ชัชนันท์เดินเข้าไป สายตาก็พุ่งเป้าไปที่มาวินกับชลิตาเป็นอันดับแรก เห็นท่าทีภูมิอกภูมิใจของชลิตา เธอจึงวินิจฉัยได้ว่าพวกเขาคงยังไม่รู้เรื่องอย่างแน่นอน

เห็นพวกเขาโดนคนมากมายด่าแต่ยังไม่รู้สึกตัวอีก ชัชนันท์รู้สึกพึงพอใจอยู่เงียบๆ

ชุดราตรียาวสีแชมเปญที่เปล่งประกายระยิบระยับขับให้เธอดูมีออร่า ผมดำดัดลอนยาวถึงเอวที่เหมือนกับสาหร่ายสยายตกอยู่บนไหล่ งดงาม อ่อนโยน เป็นธรรมชาติ ซึ่งเพียงพอที่จะทำให้เธอสวยโดดเด่นกว่าใครๆ

บนใบหน้าของเธอแค่ลงรองพื้นอย่างไม่พิถีพิถัน แต่กลับสวยจนอธิบายไม่ถูก ผู้หญิงอย่างนี้ราวกับควรยืนอยู่ในสถานที่ที่บริสุทธิ์ที่สุดมาตั้งแต่เกิด แม้คนข้างๆจะสัมผัสเธอเพียงเบาๆ ก็ทำให้เป็นรอยช้ำขึ้นมาได้

ไม่นานก็มีผู้ชายหลายคนเข้ามาล้อมรอบอยู่ข้างกายชัชนันท์ พากันเป็นฝ่ายแนะนำตัวกับเธอ ชมเธอสวย ถามเธอว่าเป็นลูกสาวของตระกูลไหน

ห่างหายไปตั้งห้าปีถึงได้เผชิญหน้ากับสถานการณ์อย่างนี้อีกครั้ง ในใจของชัชนันท์จึงมีความรู้สึกผสมปนเปไปหมด

เธอเพียงยิ้มบางๆให้พวกเขา จากนั้นทั้งสองมือก็ยกกระโปรงแล้วค่อยๆเดินไปถึงด้านหน้าของมาวินกับชลิตา

แค่ได้เห็นมาวินก็ลืมหายใจไปเลย แววตาตกตะลึงในความสวย และตกใจถึงขีดสุด......!

นี่ใครน่ะ? ชัช......ชัชนันท์เหรอ?

ยัยหมูตอนอย่างเธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ถึงกลับมาสวยขนาดนี้อีกแล้วล่ะ?

สายตาของมาวินจดจ้องด้วยความสนใจ

เห็นๆอยู่ว่าเธอแค่สวมชุดราตรี ไม่ได้แต่งหน้าอย่างดีด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ได้สวมเครื่องประดับใดๆเลย แต่กลับกดทับรัศมีของชลิตาที่แต่งหน้าจัดเอาไว้ได้สบายๆ เป็นที่สนใจจากผู้ชายทั้งงาน!

ส่วนชลิตาก็สวยนั่นแหละ แต่ใบหน้าของเธอไม่ชวนมองขนาดนั้น และมักจะแสดงนิสัยแย่ๆออกมาบ่อยๆด้วย

แต่ชัชนันท์ไม่เหมือนกัน เธอสมบูรณ์แบบไปทั้งร่างกาย

ราวกับมีจิตรกรมือพระเจ้าที่วาดผลงานชิ้นเอกออกมาด้วยความใส่ใจ สวยงามแต่ไม่ฉูดฉาด อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ เหมือนนางฟ้ามาจุติในโลกมนุษย์

ในใจของเขามีความเสียใจขึ้นมาทันที ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเธอจะกลับมาเปล่งประกายเหมือนเมื่อก่อนได้ เขาจะไม่มีทางทิ้งเธอเด็ดขาด

พ่อแม่ของทั้งสองตระกูล ก็หน้าตาตกตะลึงเช่นกัน

วันชัยมองลูกสาวสุดที่รักที่เคยหายตัวไปทั้งยังกลับมาสวยเหมือนเมื่อก่อนด้วยความตื่นเต้น สายตาเหลือเชื่อ "นันท์ นี่แกจริงๆใช่ไหม? สามปีนี้แกไปไหนมา? ทำไมถึงไม่ติดต่อกับที่บ้านเลย? อีกอย่างทำไมแกถึงกลับมามีรูปร่างหน้าตาอย่างนี้แล้วล่ะ?"

ถึงมาวินจะบอกว่า ชัชนันท์อาจจะหนีไปกับคนอื่น แต่เขาไม่เคยเชื่อเลย เพราะเขารู้จักลูกสาวของตนเองดี......

เห็นท่าทีตื่นเต้นของพ่อ ชัชนันท์จึงรู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที

ตอนแรกเพื่อจะได้รักษาอาการป่วยอย่างสงบไม่อยากโดนรบกวน เธอถึงได้ยืนกรานที่จะไม่ติดต่อแม้กระทั่งพ่อของตนเอง

"พ่อคะ เรื่องมันยาว รอกลับบ้านแล้วเราค่อยๆคุยกันนะคะ" ชัชนันท์พูด

วันชัยพยักหน้า "อืม......ได้......ได้สิ"