หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 4

ในวินาทีที่ฝ่ามือฟาดลงมา ชัชนันท์กลับจับมือของเธอเอาไว้แน่น แววตาเย็นชา "ไม่รู้ว่าเธอกำลังเพ้อเจ้ออะไรอยู่"

ได้สบเข้ากับสายตานี้ ชลิตาจึงตัวสั่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เธอรู้สึกว่าชัชนันท์เปลี่ยนไปแล้ว

แม้ภายนอกของชัชนันท์จะยังเหมือนเดิม แต่ข้างในลึกๆกลับมีความแข็งแกร่งมากขึ้น ทั้งยังไร้ความเมตตามากขึ้นเช่นกัน

"ชัชนันท์เธออย่าปากแข็งเลย วันนี้ที่เธอแสร้งทำเป็นสบายใจน่ะ จริงๆแล้วเห็นฉันกับคนที่เธอรักที่สุดหมั้นกัน เธอคงเสียใจจนทนไม่ได้แล้วสินะ"

"เธออิจฉาที่ฉันกับพี่วินรักกันถึงได้ทำอย่างนี้กับพวกฉัน นี่เป็นความเกลียดชังเพราะรัก เมื่อเธอไม่ได้ครอบครองถึงได้ต้องการทำลายไงล่ะ"

ชัชนันท์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา

น่าขำชะมัด เธออิจฉางั้นเหรอ? ผู้ชายกากๆอย่างนั้นคู่ควรงั้นเหรอ?

"หัวเราะอะไร? โดนฉันจี้ใจดำ ถึงได้พูดไม่ออกเลยใช่ไหมล่ะ?" ชลิตาถามขึ้นอีกครั้ง

"ชลิตา ก็มีแค่เธอนี่แหละที่เอาถังขยะมาทำเป็นของล้ำค่า ยังมัวแต่คิดว่าคนทั้งโลกจะอิจฉาเธออีก" เธอรู้สึกว่าชลิตาน่าขำชะมัด

แค่มาวินออกมาจากประตูก็ได้ยินคำพูดเมื่อกี้ของชัชนันท์พอดี ถึงได้เจ็บปวดหัวใจขึ้นมาทันที

ถังขยะงั้นเหรอ?

เมื่อก่อนเธอเห็นเขาเป็นเทพบุตรไม่ใช่หรือไง? เอาแต่บอกว่าในอนาคตจะแต่งงานกับเขา มีลูกให้เขาเยอะๆอยู่ทุกวี่วัน

"เธอก็เสแสร้งไปเถอะ ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนใครกันที่เอาแต่ฝันว่าจะแต่งงานกับพี่วิน"

"เธอก็พูดเองนี่นา นั่นมันเมื่อก่อน"

"เธอ......ถึงยังไงฉันก็มั่นใจว่าเรื่องนี้เธอเป็นคนทำ! ถ้าไม่ใช่เพราะอิจฉางั้นก็ต้องเป็นเพราะเกลียดแน่ๆ!"

"งั้นก็เอาหลักฐานออกมาสิ" ชัชนันท์พูดอย่างไม่ใส่ใจ

"ไม่ต้องหาหลักฐานหรอก ตอนนี้ฉันจะบีบคอผู้หญิงโหดเหี้ยมอย่างเธอให้ตาย" พูดๆแล้วก็ทำท่าจะบีบคอของชัชนันท์

แต่ทว่าชัชนันท์กลับหลบอย่างปราดเปรียว เธอจึงกระโจนเข้าไปหาที่ว่าง ข้อเท้าพลิก ทั้งตัวล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง เจ็บไปทั้งตัว

"พอได้แล้ว!" มาวินออกปากห้าม รีบเดินมาที่ข้างกายของชลิตา ประคองเธอขึ้นมา แต่สายตากลับอยู่บนร่างของชัชนันท์

สายตานี้ทำให้ชลิตาทั้งอิจฉาทั้งโมโห "พี่วิน ชัชนันท์รังแกฉัน"

"ชัชนันท์ จะดีจะร้ายยังไงเราก็เคยรักกัน แค่กลับมาเธอถึงขั้นต้องจัดการฉันหนักอย่างนี้เลยหรือไง? เราคุยกันดีๆไม่ได้เลยเหรอ?" มาวินหน้าตาไม่พอใจ

"มาวิน นายเห็นหรือว่าได้ยินมาล่ะ? ถ้าไม่มีหลักฐานก็หุบปากไปเลย ฉันไม่ได้ทำหรอก ต่อให้ฉันเป็นคนทำจริงๆ นายมีสิทธิ์อะไรถึงมาถามฉันอยู่ที่นี่?" แค่เธอคิดว่าตัวเองเคยรักผู้ชายอย่างนี้ก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว

พูดจบ ชัชนันท์จึงยกกระโปรงขึ้นแล้วเดินออกไป

มาวินโดนตอบกลับมาจนพูดไม่ออก แต่ละคำที่เธอพูดเมื่อกี้ ล้วนแต่ทำให้เขาหมดหนทางตอบโต้

"มัวเหม่ออะไรอยู่? เรียกคนไปจับหล่อนกลับมาจัดการสิ ต้องเป็นหล่อนแน่ๆ!" ชลิตาพูด

"พอสักที! เธอมีหลักฐานไหมล่ะ? มีสมองบ้างได้ไหม?" เดิมทีความหงุดหงิดในใจของมาวินก็ไม่มีที่ระบายอยู่แล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ ชลิตาจึงกลายเป็นที่ระบายอารณ์ของเขาไปโดยปริยาย

ชลิตาอยากจะตอบโต้ แต่เพียงแค่กระทืบเท้าอย่างแรง แล้วกลืนความโมโหลงไปในท้อง

ตอนที่ชัชนันท์เข้ามาในลิฟต์ นลินก็โทรเข้ามาพอดี

"คุณนันท์ เธออยากได้ร่วมมือกับธันวาตั้งนานแล้วใช่ไหม? เมื่อกี้ฉันเพิ่งได้ข่าวมา สัญญาของเขากับบริษัทเดิมครบกำหนดแล้วทั้งยังไม่ได้วางแผนจะต่อสัญญาด้วย ฉันก็เลยนัดเขาเอาไว้ คืนนี้สองทุ่มที่โรงแรมสวีทดรีม ห้องฝนพรำ"

"เข้าใจแล้ว"