หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 101

“เธอไม่ต้องมาขอโทษฉัน ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอ” วันชัยมองชลิตาที่คุกเข่าตรงหน้าตนอย่างเย็นชา แล้วกล่าวด้วยความไร้ปรานี

เธอออกมาจากคุกจนถึงตอนนี้มันนานแค่ไหนแล้ว? ตอนนี้เพิ่งคิดจะกลับมาขอโทษ มันก็สายเกินไปแล้วหรือเปล่า?

เธอมีท่าทางรู้สึกผิดจริงๆ สักนิดที่ไหนกัน?

“พ่อ ฉันคุกเข่าให้พ่อแล้วนะ พ่อให้อภัยฉันเถอะ” ชลิตาพยายามบีบน้ำตาออกมาเล็กน้อย

จากนั้นก็มองวันชัยด้วยความน่าสงสารแล้วออดอ้อน “ฉันยังวัยรุ่นไม่รู้ประสีประสา ก็เลยทำเรื่องแบบนั้นเพื่อรับมือกับพี่สาว ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

“พ่อ ฉันขอร้อง พ่อให้อภัยฉันเถอะ ให้อภัยแม่ฉันด้วย แม่ฉันบริสุทธิ์จริงๆ”

“ที่จริงฉันอยากกลับมาขอโทษตั้งนานแล้ว แต่พ่อก็รู้ว่าตอนนี้ตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์เกิดเรื่องใหญ่แค่ไหน ฉันไม่มีเวลากลับมาจริงๆ”

“ตอนนี้ฉันน่าเวทนามากแล้ว ถ้าพ่อไม่มีวันให้อภัยฉัน ฉันก็จะยิ่งน่าเวทนาไปอีก พ่อทำลงคอจริงๆ เหรอคะ?” ชลิตาพูดสะอึกสะอื้นต่อไป

ตอนนี้มีใครน่าเวทนายิ่งกว่าเธออีกไหม?

ตั้งหน้าตั้งตารอคอยกว่าจะได้แต่งงานกับมาวิน เดิมทีคิดว่าจะมีความสุขตลอดไป ผลสุดท้ายก็ถูกเปิดโปงเรื่องที่เธอทำให้อสังหาริมทรัพย์ครอบครัวตัวเองสูญเสียความน่าเชื่อถือในวันแต่งงาน

หลังจากนั้นโรงงานที่มาวินบริหารทั้งหมดก็ถูกเปิดโปงข่าวอื้อฉาว ต่อมามาวินติดคุกหนึ่งเดือนเพราะโดนข้อหาจ้างวานให้ทำร้ายผู้อื่น เธอเพิ่งแต่งงานก็ต้องนอนคนเดียวทุกวัน ใช้ชีวิตเหมือนหญิงหม้าย

ฝันร้ายทั้งหมดเกิดขึ้นในคืนวันแต่งงาน งานแต่งงานที่หรูหรา กลายเป็นเรื่องตลกขบขันที่หรูหรา

จนถึงตอนนี้ พวกเขายังติดเทรนด์แย่ๆ บนเวยป๋ออยู่เลย ชาวเน็ตพวกนั้นระรานพวกเขาทางอินเทอร์เน็ตอย่างบ้าคลั่งอยู่ตลอด เธอรู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้าแล้วจริงๆ

“ออกไปซะ ฉันไม่อยากเห็นเธออีก!” สีหน้าวันชัยยิ่งเย็นชาไม่แยแสมากขึ้น

ตอนนี้แค่เห็นหน้าชลิตา เขาก็จะนึกถึงหายนะครั้งใหญ่ที่เธอก่อขึ้น คนที่ทำเพื่อประโยชน์ของตัวเอง ไม่สนใจความปลอดภัยและอันตรายที่มีต่อตระกูลรัตนากรกุล ไม่ควรค่าแก่การให้อภัยเลย

หทัยได้ยินดังนั้น ก็รีบคุกเข่าตามทันที ขอร้องอย่างต่ำต้อยและน่าสงสาร “ที่รัก คุณให้อภัยตาเถอะนะ ห้ามหย่ากับฉันด้วย ฉันกับตารักคุณมากจริงๆ เราสองคนไม่มีใครอยากโดนคุณเกลียดอีกแล้ว”

“ฉันจะพูดอีกครั้ง พวกเธอฟังฉันให้ดีๆ บางเรื่องไม่ใช่ว่าพูดขอโทษประโยคเดียวแล้วจะแก้ไขได้ ชลิตาเธอออกไปซะ แล้วก็หทัย ฉันจะให้เวลาเธออีกสามวัน”

“ถ้าเธอยังไม่เซ็นชื่อหย่าอีก ฉันจะไปฟ้องที่ศาล ถึงตอนนั้นจะเสียหน้าแค่ไหน ฉันก็จะไม่ให้เงินเธอเยอะเด็ดขาด ฉันหวังว่าเธอจะคิดให้ดี”

เป็นสามีภรรยากันมาตั้งหลายปี เขาไม่อยากเดินขึ้นศาลกับหทัยในตอนสุดท้ายหรอก แต่ถ้าเธอยังเล่นลูกไม้อยู่แบบนี้ งั้นเขาก็ต้องทำเช่นนี้แหละ

สิ้นคำพูด วันชัยก็ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว หยิบโทรศัพท์รีบออกจากบ้านไป

“ปัง——”

ประตูปิดลง ทั้งโลกก็เงียบสงบ

ทั้งๆ ที่ฮีตเตอร์ในบ้านเปิดอุ่นพอสมควรแล้ว แต่หทัยและชลิตาสองแม่ลูกกลับรู้สึกในบ้านเย็นยะเยือกผิดปกติ ความเหน็บหนาวผ่านทุกรูขุมขน

พวกเธอสองคนรู้ดีว่าคราวนี้วันชัยใจแข็งไม่คิดจะให้อภัยพวกเธอแล้วจริงๆ

“แม่ แม่ว่าเราควรทำยังไงดี? พ่อเหมือนจะใจแข็งไม่คิดจะให้อภัยพวกเราจริงๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป แม่จะต้องหย่ากับพ่อจริงๆ” ชลิตาลุกลี้ลุกลนกำมือหทัยแล้วพูดขึ้น

“ทุกอย่างมันเป็นเพราะชัชนันท์ ฉันไม่มีทางปล่อยยัยนี่ไปเด็ดขาด! ฉันอยากให้มันชื่อเสียงป่นปี้เหมือนกับฉัน! เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ในช่วงนี้ ทางพ่อสามีฉันเริ่มตรวจสอบแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานจะตรวจสอบเจอชัชนันท์”

“ถึงตอนนั้นพ่อสามีฉันไม่มีทางให้ชัชนันท์มีชีวิตที่ดี แต่ฉันจะไม่รอให้เขาสั่งสอนชัชนันท์เงียบๆ หรอกนะ ฉันจะใช้วิธีของฉันเอง ให้มันจบเห่!” ชลิตาพูดจาโหดร้าย สองมือกำแน่นกลายเป็นหมัด

“ฉันสนับสนุนเธอนะตา วิธีที่ฉันบอกเธอคราวก่อนมันต้องได้ผลแน่ และจะไม่เกิดข้อผิดพลาดโดยไม่ทันสังเกต ต่อไปก็ค่อยๆ หาโอกาสจัดการมันกันเถอะ” หทัยกัดฟันกรอดพูดขึ้นเสียงทุ้ม

ตอนนี้เธอก็อยากฆ่าชัชนันท์มากเลย