หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 102

“ไม่เป็นไรล่ะพ่อ พ่ออยากอยู่บ้านเรานานแค่ไหน พ่อก็อยู่ได้เลย” ชัชนันท์ยิ้มกริ่มตอบกลับ ทั้งสองเข้าประตูบ้านมาพร้อมกันขณะพูดคุย

ลมร้อนปะทะเข้ามา ชัชนันท์รู้สึกร่างกายอบอุ่นทันใด

“โอเค งั้นฉันจะอยู่คืนนี้” วันชัยพูดขึ้น

ได้ยินเสียงสนทนาของทั้งสอง มุมปากแทนไทก็วาดโค้งลึกซึ้ง

เขาวางตะเกียบลงทันที แล้วเดินไปที่บริเวณทางเข้า ยืนต่อหน้าวันชัยอย่างมีมารยาท “พ่อมาแล้วเหรอครับ”

จากนั้นเขาก็หยิบรองเท้าแตะคู่หนึ่งบนชั้นวางรองเท้าด้านข้าง แล้ววางใต้เท้าวันชัยอย่างเป็นธรรมชาติ

เห็นภาพนี้ ในใจวันชัยยิ่งรู้สึกอบอุ่น ความทุกข์ภายในใจกระจัดกระจายหายไปหมดเลย

ลูกเขยคนโตคนนี้ของตน ถึงแม้ฐานะทางสังคมไม่เท่ามาวิน แต่ด้านอื่นแข็งแกร่งกว่ามาวินไม่รู้เท่าไร

มีแค่ความกตัญญูเรื่องนี้เท่านั้น ที่มาวินสู้เขาไม่ได้

เมื่อก่อนมาวินเคยทำแบบนี้กับเขาที่ไหนกัน?

เห็นการแสดงออกของเขา ชัชนันท์ก็รู้สึกพึงพอใจมากเช่นกัน ตอนแรกเลือกถูกคนแล้วล่ะ

วันชัยรีบสวมรองเท้าแตะ ตบบ่าแทนไทเบาๆ ด้วยความพึงพอใจ หัวเราะชอบใจแล้วพูดขึ้น “อืม พ่อแทนอ่า พวกเธออยู่บ้านทำอะไรกันล่ะ?”

“กินข้าวครับ เราเพิ่งเริ่มกิน ถ้าพ่อไม่รังเกียจ ก็มากินกับเราหน่อยสิครับ” แทนไทแสดงมารยาทที่ดีอย่างเต็มที่

“ได้เลย เพราะชลิตาน่าผิดหวังกลับมา ฉันเลยกินข้าวไม่อิ่มพอดี” วันชัยพูดขึ้น

“งั้นรีบมากินด้วยกันสิคะ” ชัชนันท์เล่นมือวันชัยอย่างสนิทสนม แล้วพาเขาเข้าไปในห้องอาหาร

…………

หลังอาหาร

ชัชนันท์มองวันชัยขณะพูดขึ้น “พ่อคะ ตอนกลางคืนพ่อจะนอนข้างบนหรือข้างล่าง?”

“ข้างบนดีกว่า” วันชัยพูด

ชัชนันท์พยักหน้า ยิ้มเล็กน้อยขณะพูดขึ้น “เดี๋ยวอีกสักครู่ฉันจะขึ้นไปช่วยพ่อเก็บกวาดห้อง”

ถึงแม้ภายนอกจะสงบนิ่ง แต่ในใจเธอเริ่มปั่นป่วน ถ้าคุณพ่อพักข้างบนกับพวกเขาล่ะก็ เธอกับคุณห้าก็จะลำบากมาก

“งั้นพวกเธอไปเก็บกวาดห้อง ฉันจะช่วยพวกเธอล้างชาม” วันชัยพูด

“ไม่ได้ล่ะคะ?” ชัชนันท์คัดค้านอย่างเด็ดเดี่ยว

วันชัยลุกขึ้นเดี๋ยวนั้น ผลักพวกเขาสองคนออกไป “ได้สิ บ่นไม่หยุดเลย รีบไปซะ”

จากนั้นวันชัยก็ล็อกประตูห้องครัวทันที

ชัชนันท์มองคนข้างกายอย่างหมดหนทางพลางยักไหล่ แล้วพูดขึ้น “ช่างเถอะ ขึ้นไปเก็บกวาดห้องกับฉันดีกว่า มีเรื่องจะคุยกับนายพอดี”

จากนั้นชัชนันท์ก็พาเขาขึ้นไปชั้นสอง

หลังจากขึ้นไปชั้นบน ชัชนันท์ก็เลือกห้องหนึ่งที่อยู่สุดปลายทางเดิน

ห้องนั้นห่างจากห้องพวกเขาสองคนไกลที่สุด

เข้าไปในห้องแล้วเธอก็หยิบผ้าห่ม รวมถึงชุดเครื่องนอนสี่ชิ้นออกมาจากตู้เสื้อผ้าอย่างชำนาญ โยนมันลงบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ จากนั้นก็มองเขาแล้วพูดขึ้นว่า “เพื่อไม่ให้พ่อฉันรู้ว่าเรานอนแยกห้องกัน เราต้องระมัดระวังหน่อย”

“เดี๋ยวถ้าพ่อขึ้นมาพร้อมกับเรา นายก็กลับห้องไปพร้อมกับฉัน รอสักพักนายค่อยออกไป กลับห้องตัวเอง ได้ไหม?” สีหน้าชัชนันท์จริงจังอย่างยิ่ง

“ไม่มีปัญหา” แทนไทพูดเรียบๆ

“งั้นก็ดี……พรุ่งนี้เช้านายตื่นแล้วตอนออกจากห้องก็ระวังหน่อยนะ รู้เปล่า?” ชัชนันท์เตือนอย่างจริงจัง

“อืม”

สิ้นคำพูด เขาก็แกะแพ็คเกจสี่ชิ้น หยิบผ้าปูเตียงผ้าฝ้ายสีเทาออกมาจากด้านใน กางมันออกแล้วปูบนเตียง

ชัชนันท์รีบเดินไปอีกฝั่งของเตียง ช่วยพร้อมพูดไปด้วย “นายระวังศอกตัวเองด้วย”

“โอเค” เขาพูด