หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 103

เธอยืดร่างกายให้ตรง ไม่กล้าขยับตัวเลย ระยะห่างแบบนี้พอขยับตัว เธอก็จะแนบชิดเขา

กลิ่นยาสูบจางๆ ผสมกับกลิ่นมิ้นต์วนเวียนอยู่ปลายจมูก กลิ่นหอมชะมัด

“คืนฉัน” เธอรีบยัดโทรศัพท์ใส่มือเขา ไม่มีความกล้าในการสบสายตาเขาเลย

ไฟคริสทัลสว่างพร่างพรายส่องแสงเจิดจ้าอยู่เหนือศีรษะเธอ ท่าทางเขินอายของสาวน้อย ยิ่งดูสะดุดตาภายใต้แสงไฟ

พอเธอเคลื่อนไหวโดยไม่ได้ตั้งใจ ปอยผมบนหน้าผากก็ปัดผ่านริมฝีปากบางชัดเจนของเขาเบาๆ รู้สึกจั๊กจี้นิดหน่อย ราวกับมันสามารถแพร่กระจายเข้าไปในหัวใจเขาได้

ร่างเธอชิดกำแพงแล้วไถลลงมา หนีออกจากพันธนาการช่องว่างใต้แขนเขา

เขาปลดล็อกโทรศัพท์ด้วยมือข้างเดียว เห็นภาพการถอนเงิน คิ้วโค้งหนาเลิกขึ้นเล็กน้อย มองหน้าเธอที่แดงนิดหน่อย “เธอไม่ยอมแพ้จนกว่าจะบรรลุเป้าหมายจริงๆ สินะ”

“แน่นอน” ชัชนันท์พูดเสียงอ่อนโยน จากนั้นก็รีบไปนั่งบนเตียง คลำโทรศัพท์ตัวเองออกมาจากกระเป๋า แล้วไถทเวยป๋อเบี่ยงเบนความสนใจ

ใบหน้าร้อนผะผ่าว แดงระเรื่ออยู่ตลอด กระจายไปถึงใบหูอย่างต่อเนื่อง

“เป็นครั้งแรกที่เห็นคนที่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้เงินคนอื่น” เขาเดินกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเอง

ระหว่างทั้งสอง อยู่ห่างกันไม่ถึงครึ่งเมตร เห็นการแสดงออกของกันและกันได้อย่างชัดเจน

“เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนปฏิเสธเงินที่คนอื่นเอามาให้ถึงที่เหมือนกัน” ชัชนันท์ขมวดคิ้ว ตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์

“อยากเลี้ยงดูฉันขนาดนี้เลย?” เขาพูดเรียบๆ

“เลี้ยงดู? นายใช้คำไม่เหมาะเกินไปหน่อยนะ” ชัชนันท์รีบตอบกลับ

ทำไมเธอคิดว่าคำว่าเลี้ยงดูสองคำนี้ พูดออกมาจากปากเขา รู้สึกว่ามันแปลกๆ นะ?

“…………” เขาไม่ได้ตอบกลับ แค่ยกยิ้มจางๆ แล้วเล่นโทรศัพท์ต่อ

ชัชนันท์ก็ไม่ได้สนใจเขาอีก เปิดกล่องจดหมาย เริ่มตรวจสอบดูอีเมลงานที่นลินส่งให้ตัวเอง

เวลาก็ไหลผ่านไปเงียบๆ แบบนี้

ดูงานในกล่องจดหมายเสร็จแล้ว เธอเริ่มรู้สึกง่วงนอน จึงก้มหน้าเหลือบมองนาฬิกาฝังดิออร์บนมือ

ตอนนี้สี่ทุ่มครึ่งแล้ว

เงยหน้าขึ้นมา เธอเห็นเขาพิงโซฟาหลับไปแล้ว ศีรษะเขาพิงที่วางแขนโซฟา ขนตายาว สันจมูกโด่ง กรามสวยสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

เสื้อเชิ้ตดำปลดกระดุมสามเม็ด ไม่รู้ว่ามันเปิดตอนไหน กล้ามเนื้อหน้าอกแข็งแกร่งปรากฏแวบวับ

ตอนนี้ตัวเขาไม่มีความเคร่งขรึมเย็นชาแล้ว ดูแล้วอ่อนโยนกว่าตอนปกติเล็กน้อย ถึงจะหลับอยู่ บุคลิกก็ยังดูน่ากดดัน

ชัชนันท์ยืนขึ้นมาช้าๆ จากนั้นก็เปิดประตูห้องเบาๆ พบว่าการรำไทเก๊กของคุณพ่อยังดำเนินอยู่

เธอก้มหน้าดูเวลา ห้าทุ่มครึ่งแล้ว

เขารำไทเก๊กหนึ่งชั่วโมงแล้ว และดูจากท่าทางเขา ไม่คิดจะหยุดภายในเวลาสั้นๆ เลย

ถ้าดำเนินต่อไปอีก เธอก็ทนไม่ไหวแล้ว

“พ่อคะ พ่อยังไม่นอนเหรอ?” ชัชนันท์ถามอย่างอดไม่ได้

“ยังไม่ง่วง ฉันศึกษาท่าใหม่เอง กำลังฝึกอยู่น่ะ นันท์ พวกเธอไปนอนเร็วๆ เถอะ” วันชัยเคลื่อนไหวต่อไปขณะที่พูด

ชัชนันท์นวดหว่างคิ้วอย่างหมดหนทาง ลุกขึ้นหยิบผ้าห่มผืนบางสีขาวที่หัวเตียง คลุมร่างคนที่กำลังนอนหลับอยู่

ทันทีที่ผ้าห่มคลุมลงไป แทนไทก็ค่อยๆ ลืมตา นวดหว่างคิ้วด้วยความเหนื่อยล้า เห็นเธอที่อยู่ใกล้มาก “กี่โมงแล้ว?”

“ห้าทุ่มครึ่งแล้ว แต่พ่อฉันยังไม่มีท่าทีว่าจะนอน นายงีบไปก่อน ฉันเดาว่าต้องใช้เวลาอีกสักพัก” ชัชนันท์พูดขึ้น

“อืม” ถึงจะพูดแบบนี้ แต่เขากลับหยิบโทรศัพท์ออกมา ตรวจดูอีเมลงานในกล่องจดหมายอย่างตั้งใจ

ชัชนันท์กลับไปบนเตียง นั่งขัดสมาธิที่หัวเตียง สวมหูฟัง เริ่มดูวิดีโอการประเมินผลเด็กฝึกหัดของบริษัทที่นลินส่งมาให้เธอเมื่อตอนกลางวัน

เด็กฝึกหัดXเอนเตอร์เทนเมนท์ จะมีการประเมินผลเดือนละครั้ง พวกเขาจะต้องร้องเพลงและเต้นกับอุปกรณ์เสริม

หากประเมินผลแล้วคะแนนลดติดต่อกันสามครั้ง ก็จะถูกคัดออก