หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 107

เมื่อชัชนันท์และแทนไทมาถึงโรงพยาบาลทั้งคู่ วันชัยที่บาดเจ็บหนักกำลังนั่งนอกห้องฉุกเฉินด้วยสภาพย่ำแย่

ผมเขายุ่งเหยิง ใบหน้าและร่างกายเต็มไปด้วยเลือด แขนซ้ายห้อยเฝือกสีขาวอยู่

เมื่อเห็นฉากนี้ พวกเขาสองคนก็เร่งฝีเท้าเดินไปตรงหน้าวันชัยทันที

เพราะออกมาอย่างรีบร้อน ที่เท้าทั้งสองสวมแค่รองเท้าแตะผ้าฝ้าย ส้นรองเท้าบางมาก เมื่อเหยียบลงบนพื้นกระเบื้องโรงพยาบาล มันหนาวไปถึงฝ่าเท้า

แต่ชัชนันท์ไม่สนอะไรมาก นั่งข้างๆ วันชัยทันที แล้วถามอย่างลุกลี้ลุกลน “พ่อ เกิดอะไรขึ้นกับแขนพ่อ? มันหักเหรอ? แล้วที่อื่นๆ ในร่างกายพ่อยังโอเคไหม? ทำไมร่างกายพ่อมีแต่เลือดเต็มไปหมด? ที่อื่นๆ ก็บาดเจ็บด้วยใช่ไหม?”

“เลือดพวกนี้บนตัวฉัน ไม่ใช่เลือดของฉัน แต่เป็นเลือดของป้าเธอ ตอนคนร้ายมาลอบฆ่าฉัน ป้าเธอมาขวางตรงหน้าฉันแบบห้าวหาญไม่ลังเล ตอนนั้นมีดคนร้ายเสียบเข้าไปที่หัวใจป้าเธอตรงๆ” ขณะที่พูดอยู่ วันชัยก็น้ำตาไหลลงมา

คิดถึงภาพนั้น หัวใจเขาก็เจ็บเหมือนเข็มแทง

เริ่มเสียใจกับเรื่องใจร้ายที่ตัวเองทำกับหทัยก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ

ล้วนกล่าวว่าเมื่อตกทุกข์ได้ยากจะเจอคนที่จริงใจกับเรา ตอนที่กำลังจะตายนั้น เขารู้สึกได้ถึงความใส่ใจของหทัยที่มีต่อตนอย่างลึกซึ้ง

เธอยอมเอาชีวิตตัวเองมาแลกชีวิตเขาจริงๆ

“ส่วนแขนฉัน ตอนป้าเธอล้มลงไป ฉันยืนไม่นิ่งเลยล้มลงไปกับป้าเธอ ล้มไปแบบนั้น แค่กระดูกแตกนิดหน่อย มันไม่ได้หัก” วันชัยพูดอีกครั้ง

ได้ยินดังนั้น ชัชนันท์ก็ค่อยๆ วางใจ

ไม่รู้ทำไม เธอมักรู้สึกว่าเรื่องครั้งนี้มันแปลกประหลาด คุณพ่อเพิ่งจะขอหทัยหย่า ก็เจอเรื่องแบบนี้โดยบังเอิญขนาดนั้นเลย

เธอมีเหตุผลที่สงสัยว่าทุกอย่างนี้มันคือกลยุทธ์ทุกข์กายที่หทัยกำกับเองแสดงเอง

คนแบบหทัย เธอรู้จักดีที่สุด เพื่อบรรลุเป้าหมาย เธอทำได้ทุกอย่าง

ถึงแม้ในใจจะสงสัยแบบนี้ แต่เพราะไม่มีหลักฐาน ภายนอกเธอก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่ถอนหายใจยาวๆ ขณะกอดวันชัยไว้แน่น “พ่อไม่เป็นอะไรก็ดี ไม่เป็นอะไรก็ดี……แล้ว……ป้าฉันล่ะคะ? ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?”

“ตอนนี้ป้าเธอได้รับการช่วยเหลืออยู่ ไม่รู้สถานการณ์แต่คงแย่มาก เธอสลบระหว่างทางด้วย” สิ้นคำพูด วันชัยก็ยกมือขวาขึ้นมาขยี้ผมตัวเองอย่างแรง

“ป้าฉันไปหาพ่อที่บริษัททำไม? จับคนร้ายคนนั้นได้หรือยัง? ทำไมเขาต้องลอบฆ่าพ่อด้วย?” ชัชนันท์ถามอย่างระมัดระวัง

“เพราะไม่อยากหย่ากับฉัน เธอเลยไปหาฉันที่บริษัทเพื่อคุย ผลคือตอนออกมาก็เจอคนร้ายคนนั้นพอดี มันแทงป้าเธอเสร็จก็หนีไป ยังจับไม่ได้ ไม่รู้ด้วยว่ามันต้องการลอบฆ่าฉันทำไม” วันชัยพูดอีกครั้ง

พอเป็นแบบนี้ ก้นบึ้งหัวใจชัชนันท์ยิ่งเพิ่มความสงสัยขึ้นอีกครั้ง

ทุกอย่างมันบังเอิญเหมาะเจาะจริงๆ

เธอไปบริษัทพอดี คนร้ายไปลอบฆ่าในเวลานี้พอดี เธอไปช่วยขวางมีดให้พ่อพอดี

ที่ตัวเขามองไม่เห็นความน่าเกรงขามในตอนปกติเลย เขาในตอนนี้คือชายชราธรรมดาที่สุดคนหนึ่ง ที่เพิ่งผ่านความเป็นความตายมาเท่านั้น มีแต่ความตื่นตระหนกไปทั่วทั้งร่าง

บางทีอาจจะเพราะใกล้สูญเสียไปจริงๆ ตรงหน้าเขาเลยปรากฏเศษเสี้ยวอดีตระหว่างตัวเองกับหทัย

เดิมทีแล้วนอกจากความทรงจำแย่ๆ พวกนั้น ที่จริงระหว่างพวกเขาก็เคยมีสิ่งสวยงามมากมาย

“พ่อไม่ต้องกังวลเกินไปนะครับ ดูแลร่างกายตัวเองให้ดี” แทนไทนั่งลงอีกด้านหนึ่งของวันชัยอย่างเชื่องช้าแล้วพูดปลอบอย่างจริงจัง

วันชัยไม่พูดอะไร แค่พิงหลังอย่างไร้เรี่ยวแรง ขณะหลับตาลง

…………

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา

หมอที่รับผิดชอบเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

เขาเดินไปตรงหน้าพวกเขาสามคน

วันชัยยืนขึ้นมาอย่างรวดเร็วทันที ด้วยสีหน้ากังวลไม่สบายใจ “เป็นไงบ้างครับ? ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?”