หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 12

แต่ด้านนั้นกลับไม่มีคนรับ

หลังจากโทรไปหลายๆรอบติดๆกัน ไม่นึกว่าด้านนั้นจะปิดเครื่อง......!

ความเดือดดาลที่อัดอั้นอยู่เต็มท้องหมดหนทางที่จะระบายออกมา ชลิตารู้สึกว่าตนเองใกล้เป็นบ้าแล้ว

คนหนึ่งสิบล้าน อีกคนหนึ่งสี่สิบล้าน ทำไมเขาถึงเลือกสิบล้าน แต่ไม่ใช่สี่สิบล้านล่ะ? นี่เขามีความแค้นกับเงินงั้นเหรอ?

หรือว่าเขาชอบชัชนันท์? นึกถึงตรงนี้ เธอจึงอิจฉาจนเป็นเหตุให้จิตใจว้าวุ่น หน้าดำคร่ำเครียดสุดๆ

เพียงแต่ในทันที เธอก็ปฏิเสธความคิดของตนเอง ผู้ชายอย่างเขา จะชอบชัชนันท์ได้ยังไง วงการบันเทิงมีผู้หญิงสวยๆตั้งเยอะแยะไม่ใช่เหรอ?

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!!" ชลิตากำหมัดแน่น บ่นกับตัวเอง

คำด่าในอินบ็อกซ์ของทวิตเตอร์ ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แฟนคลับของธันวาเหล่า "ธนู" นั่นน่ะด่าเธอไม่หยุดหย่อน จนเธอจะเป็นบ้าแล้ว!

ถ้ารู้แต่แรกว่าผลจะเป็นอย่างนี้ ตนเองไม่มีทางขี้โม้โอ้อวดขนาดนั้นแน่ๆ ไหนจะนึกถึงเมื่อวานที่ตนเองบอกกับชัชนันท์ในไลน์อีก เธอรู้สึกว่าใบหน้าของตนเองเจ็บจะตายแล้ว

"กริ๊งๆๆ----"

เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงดังขึ้นมา เธอจึงหยิบมาวางไว้ที่ข้างหู:

"แกลงมาเดี๋ยวนี้!" เสียงเย็นชาของวันชัยกรอกเข้ามาในหู

เสียงดังสนั่นของเขา ทำเธอตกใจจนตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

เธอไม่กล้าตอบ จึงวางสายไปทันที ล้างหน้าแปรงฟันด้วยความหวาดหวั่น เปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านสีขาวชุดหนึ่ง

ชลิตารู้ว่าตนเองต้องตายแน่ๆ

เพียงระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วัน นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอขายหน้าอยู่บนทวิตเตอร์

เธอรู้ว่าพ่อไม่ปล่อยเธอไว้แน่ เธอจึงไม่อยากลงไป

แต่เธอก็รู้อีกนั่นแหละ เรื่องที่มันจะเกิดขึ้นยังไงก็หนีไม่พ้น

ดังนั้น เธอจึงลงไปข้างล่างด้วยความหวาดหวั่น

ข้างล่าง ชัชนันท์ หทัย รวมถึงวันชัยทั้งสามนั่งเรียงกันอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก

วันชัยถือมือถือดูเรื่องน่าขำที่ชลิตาก่อเอาไว้ สีหน้าอึมครึม โมโหจนตัวสั่น

หทัยหน้าตากระวนกระวาย ราวกับนั่งอยู่บนพรมฝังเข็ม จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ส่วนชัชนันท์กลับดูมือถืออย่างสงบ ท่าทีอ่อนโยน

ชลิตาก้มหน้ามาตลอดทาง เดินมาจนถึงด้านหน้าวันชัย ไม่กล้าสบตาเขา ประหม่าลนลานอย่างเห็นได้ชัด "พ่อ พ่อตามหนูลงมามี......มีเรื่องอะไรเหรอคะ"

วันชัยโยนมือถือไปในมือของชลิตาอย่างแรง "แกคิดว่าไงล่ะ? ทำไมฉันถึงมีเด็กอย่างแกนะ? หาเรื่องอับอายให้ฉันแทบจะทุกวัน"

เห็นชลิตาเป็นอย่างนี้ ในใจของวันชัยก็ยิ่งเอือมระอา

"ตอนแรกเห็นๆอยู่ว่าฝั่งนั้นตอบตกลงแล้ว หนูก็เลยคุยกันในกลุ่มไลน์นิดหน่อย ในนั้นมีแค่เพื่อนๆไม่กี่คน หนูจะรู้ได้ยังไงว่าพวกเธอจะแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป? แล้วหนูจะรู้ได้ยังไงว่า ฝั่งธันวาจะกลับคำล่ะ"

"แกจะรู้ได้ยังไงงั้นเหรอ? นี่แกไม่รู้จริงๆเหรอว่าคนเยอะก็พูดเยอะน่ะ? เรื่องเล็กๆแค่นี้แกยังรับผิดชอบไม่ได้ ต่อไปฉันยังจะหวังอะไรแกได้อีก? ปากไวขนาดนี้ ต่อไปถ้าแกรู้ความลับของบริษัท คนอื่นก็คงรู้กันหมดสินะ?"

คำพูดของวันชัย ทำให้ชลิตากับหทัยตัวสั่นขึ้นมาพร้อมๆกัน

พวกเธอคิดไม่ถึงว่า แค่เรื่องเล็กๆแค่นี้ เธอจะทำให้มันลามมาจนถึงบริษัทได้

"คุณคะ นี่มันก็แค่เรื่องเล็กๆเอง ทำไมต้องโยงมาถึงบริษัทด้วยล่ะ?" หทัยหน้าตาตึงเครียด พูดคลี่คลายสถานการณ์