หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 135

“ฉันไม่อยากได้ยินคำขอโทษจากแก! แกอยู่สำนึกผิดในห้องให้ดี ๆ ช่วงนี้ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด! ถ้ายังกล้าก่อเรื่องขึ้นมาอีก ฉันจะตีขาแกให้หักไปเลย!”

พูดจบภราดรก็ออกจากห้องไปอย่างโกรธเคือง

เมื่อกี้เพิ่งเจอกับทัวร์ลงมา แล้วตอนนี้ก็มาถูกพ่อตบไปฉาดหนึ่งอย่างไม่เหลือเยื่อใยอีก เธอก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นไปอีก

ความกดดันทุกอย่างเหมือนเป็นภูเขาไฟระเบิด พุ่งขึ้นมาในพริบตา แล้วก็กลบเธอไปจนมิดเลย

โลกทั้งใบเหมือนสีสันหายไปหมด

“อ้า!!!” เธอกรีกร้องเสียงดังขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ขาทั้งคู่กระทืบพื้นไปไม่หยุด และใช้แรงไปหมดทั้งตัว

แต่ในอกก็ยังเต็มไปด้วยไฟโกรธ ทั้งคนยังคงอยู่ในสถานการณ์ใกล้จะระเบิด ไม่มีการผ่อนคลายลงสักนิดเลย

“ชัชนันท์ แก ยังคนชั้นต่ำ!!! แกรอฉันไปเถอะ!!!”

พอพูดจบแล้ว มารีญาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเดรสผ้าวูลสีขาวชาแนลชุดหนึ่ง รวมทั้งรองเท้าบูตสีดำเลยเข่า แล้วสวมหมวกเบเร่ต์สีขาว แล้วหิ้วกระเป๋าChanelสีดำลายสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัด แล้วออกจากบ้านไปอย่างรีบร้อน

ตอนที่เธอลงตึกมานั้น ที่ชั้นล่างไม่มีใครอยู่เลย ดังนั้นเธอจึงไปขึ้นรถซูเปอร์คาร์ลัมโบร์กีนีสีน้ำเงินพลอยไพลินคันหนึ่งได้อย่างไม่มีอะไรมาขัดขวาง แล้วก็เหยียบคันเร่ง แล้วพุ่งทยานออกนอกประตูไปเลย!

เธอเอาความโกรธทุกอย่างของตัวเอง มาใส่ไว้ในรถทั้งหมด! จึงรถขับได้เร็วราวเป็นจรวดเลย!!

เสียงคำรามของรถซูเปอร์คาร์ แทบจะกลบเกลื่อนทุกอย่างไปหมด!

เธอจะไปที่รัตนากรกุลกรุ๊ป!

จะไปคิดบัญชีกับยัยคนชั้นต่ำชัชนันท์นั่น!

เธอจะไปตบยัยคนชั้นต่ำนี่ให้ดี ๆ สักรอบ! เรื่องที่เธอต้องพบเจอทั้งหมดนี้ มาจากชัชนันท์ทั้งนั้น!

“ชัชนันท์ เมิงรอกูไปเถอะ!” มารีญากัดฟันพูดขึ้นมา สายตาราวกับเป็นมิดที่แหลมคม ดูไร้เยื่อใยอย่างถึงที่สุด

เธอรู้สึกริษยาชัชนันท์ เกลียดชัชนันท์ แทบอยากจะให้ชัชนันท์ตายไปซะเดี๋ยวนี้เลย!!!

……

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา มารีญาก็มาถึงรัตนากรกุลกรุ๊ป

เธอล่องลอยไปอย่างหยิ่งผยอง แล้วจอดรถขวางไว้หน้าทางเข้าออกพอดี

จากนั้น เธอก็ใส่แมสไปอย่างรวดเร็ว บดบังใบหน้าบวมแดงของตัวเองไว้ แล้วก็ลงจากรถไป

พอมีรปภ.สองคนมองเห็นเธอ ก็รีบเข้ามาขัดขวางไว้

“คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณมีใบอนุญาตเข้าออกไหมครับ?” รปภ.คนหนึ่งถามขึ้นมา

มารีญาหึเสียงเย็นขึ้นมา “ฉันไม่มีใบอนุญาตเข้าออก แต่ตอนนี้ฉันจะเข้าไปในบริษัทของพวกคุณ”

รปภ.คนนั้นพูดขึ้นมาอีกว่า “งั้นคุณได้นัดหมายไว้ล่วงหน้าหรือเปล่าครับ?”

มารีญาหึเสียงเย็นขึ้นมาเป็นครั้งที่สอง “ไม่ได้นัด ฉันจะมาหาชัชนันท์ พวกแกถอยไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“คุณผู้หญิงท่านนี้ครับ ถ้าไม่ได้นัดหมายล่วงหน้า คุณจะเข้าไปในบริษัทเราไม่ได้นะครับ นี่เป็นกฎของบริษัทเราครับ” รปภ.พูดขึ้นมาอีก

“น่ารำคาญ รีบโทรหาชัชนันท์ให้ฉันเดี๋ยวนี้ บอกให้หล่อนไสหัวออกมาเจอกูเดี๋ยวนี้! บอกชัชนันท์นะ แม่มารีญาของมันมาหามันแล้ว” มารีญากรีกร้องขึ้นมา

ชัชนันท์เดินออกมาจากบริษัท ก็เห็นภาพนี้เข้าเลย

คิ้วเรียวที่งfงาม ค่อย ๆ ขมวดขึ้นมาทันที

พอมารีญาเห็นเธอ แววตาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชามากยิ่งขึ้น “ชัชนันท์! แกมาก็ดีแล้ว แกไสหัวมาทางนี้ให้ฉันเลย!”

พอรปภ.สองคนเห็นเข้า ก็เตรียมจะเข้าไปจับตัวมารีญาเอาไว้

ชัชนันท์กลับยกมือขึ้นมาอย่างไม่มีสุ่มเสียวทีหนึ่ง เพื่อบอกให้รปภ.หยุดการเคลื่อนไหว

รปภ.ทั้งสองรีบพยักหน้าให้อย่างเคารพนอบน้อม แล้วหยุดความเคลื่อนไหว จากนั้นก็ถอยไปอยู่ข้าง ๆ

ชัชนันท์เดินอย่างหยิ่งผยองมาถึงข้างหน้ามารีญา มือทั้งคู่กอดกันอยู่บนอก น้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำไป ถึงแม้ว่าคนจะดูอ่อนหวานอ่อนโยน แต่กลับมีออร่าเต็มเปี่ยม “ไม่อยู่ดื่มด่ำกับทัวร์ลงที่บ้านให้ดี ๆ ตามาวุ่นวายที่บริษัทฉันทำไม?”

รู้สึกรังเกียจคนคนนี้จะแย่อยู่แล้ว พอตอนนี้มาเห็นท่าทางที่ยังหยิ่งยโสของเธอแล้ว ชัชนันท์ก็ยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียนมากยิ่งขึ้น อารมณ์ที่ดี ๆ ถูกพังพินาศไปหมดเลย

นอกจากชลิตากับมาวินแล้ว มารีญาก็เป็นเพียงคนเดียว ที่เธอเห็นหน้าแล้วก็ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียนจะอวกจริง ๆ

“ชัชนันท์! ทำไมแกต้องทำแบบนี้ด้วย!” มารีญาก้าวเดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่งอย่างรวดเร็ว แล้วใช้แรงผลักตัวชัชนันท์ไปทีหนึ่ง

“ก็ตาต่อตา ฟันต่อฟันไง ยังจะเพราะอะไรได้อีกล่ะ?” ชัชนันท์ยิ้มเย็นขึ้นมาทีหนึ่ง รอบตัวแผ่ซ่านไอเย็นที่ทำให้คนต้องถอยห่างไปเป็นพันเมตรออกมา

“เธอรู้หรือเปล่า เพราะแก ตอนนี้ฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง? ถึงฉันจะทำร้ายแก แต่แกก็คงไม่ต้องมาทำกับฉันแบบจะกำจัดให้สิ้นซากแบบนี้หรอกนะ?” มารีญายังคงถามต่อไปอีก

พอเห็นมารีญาที่เป็นแบบนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงชลิตาขึ้นมา

คนแบบที่ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นฝ่ายทำผิดก่อน แต่พอคนตอบโต้กลับบ้าง กลับมาแสร้งทำเป็นเหมือนลำบากใจมาก แล้วมาสอบถามคนอื่นแบบนี้ ทั้งสองคนนี้เหมือนกันมากนักนะ

กาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์ คำพูดนี้มีเหตุผลมากจริง ๆ

มารีญากับชลิตาเป็นคนแบบเดียวกัน มีทัศนคติที่บิดเบียนมาก ถึงว่าพวกหล่อนถึงได้เป็นเพื่อนรักที่ดีต่อกันขนาดนั้นได้

ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ แต่เธอห้ามใช้วิธีเดียวกันมาตอบโต้คืน นี่มันหลักการชั่วช้าอะไรเนี่ย

เธอรู้สึกสงสัยจริง ๆ มารีญากับชลิตานี่ถูกศาสตร์มืดล้างสมองไปหรือยังไง

“และอีกอย่าง เธอตรวจสอบมาถึงฉันได้ยังไง? ทั้ง ๆ ที่ฉันจัดการทุกอย่างไว้ดีหมดแล้ว......” มารีญาพูดขึ้นมาอีก

“เรื่องนี้ รอเธอไปที่สถานีตำรวจ ทางตำรวจจะบอกกับเธอเอง” ชัชนันท์หัวเราะขึ้นมาแล้วพูดขึ้นมา ถึงแม้ในใจจะรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่ภายนอกกลับดูมีท่าทางเรียบเฉย ไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด

“แก……แกว่าอะไรนะ? แกจะส่งฉันไปสถานีตำรวจเหรอ? มีสิทธิ์อะไร?”

“ก็เธอทำร้ายคนอื่นไง” ชัชนันท์พูดขึ้นมา

“ชัชนันท์!!! แกกล้าเหรอ!!!” มารีญาจ้องมองไปที่เธออย่างชั่วร้าย

“ไม่มีอะไรที่ฉันไม่กล้า” ชัชนันท์พูดขึ้นมาอีก

“แก…… แกมันยัยผู้หญิงชั่วร้าย แก……”

เพราะว่าเบื่อหน่ายมากจริง ๆ แล้ว ชัชนันท์ก็เลยยกมือขึ้นมา แล้วก็ฟาดไปที่ใบหน้าเธอเลย

เธอยืนไม่มั่นคง แล้วก็เซไปทีหนึ่ง แล้วล้มลงกับพื้นไปเลย

กระดูกกระทบเข้ากับพื้น จนเกิดความเจ็บปวดขึ้นมาอย่างรุนแรง ทำให้เธอไม่มีทางลุกขึ้นมาได้ทันที แถมยังไม่มีแรงพูดอะไรด้วย

พอรปภ.ทั้งสองได้เห็นภาพนี้ ก็นิ่งอึ้งไปเลย

คนในบริษัทมากมาย ก็สังเกตเห็นภาพนี้แล้ว แล้วก็รีบรุดเข้ามาดูความวุ่นวายที่หน้าประตู ทุกคนต่างก็มีสีหน้าแบบเหลือเชื่ออยู่เต็มหน้า

อยู่ในบริษัท ชัชนันท์เป็นคนที่ดูอ่อนโยนมาตลอด พวกเขาไม่มีใครเคยรู้เลยว่า พอเธอโมโหขึ้นมา แล้วจะวางอำนาจได้มากขนาดนี้ และยังแมนขนาดนี้ด้วย!

แต่ละคน เหมือนกับว่าถูกสะกดไปเลย!

“หนวกหูมากจริง ๆ ในเมื่อเธอมาหาถึงที่เอง งั้นตำรวจก็จะได้ไม่ต้องวิ่งไปบ้านเธอรอบหนึ่งโดยเฉพาะแล้ว” พูดแล้ว ชัชนันท์ก็มองไปที่รปภ.ทั้งสองคนที่อยู่ข้าง ๆ แล้วโบกมือให้พวกเขาเล็กน้อย “ส่งตัวไปที่สถานีตำรวจ”

รปภ.ทั้งสองรีบพยักหน้าขึ้นมาติด ๆ แล้วก็ลากตัวมารีญาขึ้นมา และประกบไหล่เธอไว้คนละข้าง แล้วเดินไปทางลานจอดรถเลย

มารีญาพยายามขัดขืน แต่ก็ไม่มีประโยชน์

เพราะฉะนั้นเธอก็เลยด่าชัชนันท์อย่างบ้าคลั่งขึ้นมา “ชัชนันท์แกต้องไม่ได้ตายดีแน่ รอคอยรอฉันไว้ให้ดี ๆ เถอะ พ่อฉันไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่!!! แกอย่าลืมนะ บ้านฉันรวยกว่าบ้านแก! และที่สำคัญช่วงนี้บ้านฉันก็มีโครงการที่ร่วมมือกันอยู่ ถ้าบ้านฉันถอนเงินทุนไปจากบ้านแก ก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับบ้านแกแน่!!!!”

“ชัชนันท์แกอย่าได้ใจไปเลย แกคงได้ใจไม่นานหรอก ถ้าพ่อฉันถอนเงินทุนไป พ่อแกต้องเอาแกตายแน่!” มารีญายังคงกรีกร้องต่อไป