หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 144

ภายหลังกลับจากร้านอาหาร ธันวาขับรถไปส่งชัชนันท์กลับบ้าน

ระหว่างทาง เขานิ่งเงียบมาโดยตลอด พร้อมหน้านิ่วคิ้วขมวด

ภายในรถนั้นอึมครึมเป็นอย่างมาก ชัชนันท์ไม่ได้สังเกตถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเขา

เมื่อขับถึงหน้ารัตนากรกุลกรุ๊ป รถก็ได้หยุดนิ่ง

ระหว่างมื้ออาหาร เธอดื่มไวน์แดงเล็กน้อย ในตอนนั้นรู้สึกว่าไม่ได้เยอะมาก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกมึนหัวขึ้นมาเล็กน้อย

ธันวาส่งเธอจนถึงหน้าบ้าน

รถหยุดนิ่งอยู่ที่ทางเข้าบ้านหลัก ชัชนันท์หันไปมองธันวา “ขอบคุณที่มาส่งนะ กลับดี ๆ ด้วย ฝันดีนะ”

เมื่อจบบทสนทนา เธอก็ปิดประตูรถลง พร้อมเดินเข้าไปภายในบ้าน

“เดี๋ยวก่อน...” ธันวาก้าวลงจากรถเช่นกัน

ลมเหนือที่หนาวเย็นพัดมาปะทะหน้า จนร่างทั้งสองขยับเขยื้อนเล็กน้อย

“ไม่ว่าเวลาไหนก็ตาม หากเธอต้องการความช่วยเหลือมาหาผมได้เสมอ ไม่ต้องเป็นคนรักกันก็ได้ ผมคิดว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีกันได้” ใบหน้าของธันวานั้นซื่อตรง พร้อมขอบตาที่ยิ้มแย้ม

รอยยิ้มนี้ช่างบริสุทธิ์จนทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจ

“เอาล่ะ งั้นผมขึ้นรถแล้วนะ” เมื่อพูดจบ ธันวาก็หันไปโบกมือให้กับธันวา พร้อมก้าวขึ้นไปยังรถของตัวเอง

ธันวายืนอยู่ที่เดิมอย่างเงียบ ๆ พร้อมน้ำตาที่ไหลหยดลงมาอย่างไม่มีเสียง

แต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็น

แทนไทที่อยู่บนระเบียงสามารถมองเห็นความเคลื่อนไหวในสนามได้อย่างชัดเจน

เขาสูดบุหรี่เข้าไปฟอดใหญ่ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย ยากที่จะคาดเดาอารมณ์จากสายตาของเขา

…………

เมื่อชัชนันท์กลับถึงบ้าน ก็ได้รับข้อความของนลิน

มารีญาถูกตัดสินให้จำคุกเป็นเวลาหนึ่งเดือน

ตอนที่เห็นข้อความนี้ มุมปากของชัชนันท์ก็ได้ปรากฏรอยยิ้มออกมา

หลังจากที่ลงรถ เมื่อแหงนหน้าขึ้นไปดวงดาวก็ระยิบระยับเต็มท้องฟ้า

ไฟภายในบ้านเปิดอยู่ตลอดเวลา ในค่ำคืนแห่งฤดูหนาวที่แสนเยือกเย็นนี้ ก็เพียงพอแล้วที่จะปลอบประโลมวิญญาณ

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอชินกับฉากที่เธอเปิดไฟทุกวันในบ้านหลังนี้

ชิ้นส่วนเกล็ดหิมะที่อ่อนนุ่มราวกับขนห่านตกลงมาจากฟ้า ร่วงสู่ใบหน้าและเส้นผมของเธอ

ร่างกายเย็นเฉียบ แต่ภายในใจนั้นกลับอบอุ่น

เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน ใบหน้าของเธอก็มีกระแสลมอุ่นมากระทบ เธอเปลี่ยนรองเท้าแตะแล้วเดินไปยังห้องรับแขก

ไม่มีใครเลยสักคน ภายในบ้านเงียบอย่างน่าประหลาด

เธอถอดเสื้อคลุมสีขาวที่อยู่บนร่างกายออก พร้อมเดินไปยังชั้นบน

ตอนที่เดินไปถึงหน้าห้องนอนของตัวเอง ประตูห้องด้านข้างก็เปิดออกอย่างทันที

ชายคนนั้นเดินออกมาพร้อมแก้วเปล่าภายในมือ

ชุดนอนผ้าไหมสีดำถูกใส่อยู่บนตัวเขาอย่างหลวม ๆ กล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแรงเรียบเนียน ทำให้ได้กลิ่นอายของความขี้เกียจออกมา

ผิวหนังที่ขาวดุจหิมะ เมื่อตัดกับพื้นหลังที่เป็นชุดนอนสีดำ ทำให้ดูขาวขึ้นเป็นพิเศษ เมื่อตามองไป ให้ความรู้สึกถึงความเย็นชาอย่างมาก

บนเรือนร่างของเขามองไม่เห็นกลิ่นอายของความป่าเถื่อนเลยสักนิด มีแต่กลิ่นอายของนักธุรกิจชั้นสูง

“กลับมาแล้วเหรอ” เขากล่าวอย่างแผ่วเบา สีหน้าดูเย็นชาอยู่เสมอ

เมื่อพูดจบเขาก็เดินไปอยู่เบื้องหน้าเธอ

“อืม” ชัชนันท์ตอบกลับอย่างนุ่มนวล น้ำเสียงของเธอยังคงอ่อนหวานเช่นเคย

ภายในน้ำเสียงของเธอปราศจากแอลกอฮอล์ แต่กลับกลายเป็นคนเมาอย่างคาดไม่ถึง

ฤทธิ์ของเหล้าเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ เท้าข้างหนึ่งเริ่มทรงตัวไม่อยู่ จนทำให้เธอเอนตัวไปพิงบนร่างกายของเขา

อุณหภูมิร่างกายของฝ่ายชาย แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของเธอผ่านเสื้อผ้า

ร่างกายของเธอสั่นระทวยในทันที พร้อมหัวใจที่เต้นรัว

“อิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอกเหรอ” เขาเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา พร้อมมุมปากโค้งมนที่ยกขึ้นด้วยความขี้เล่น และดวงตาที่ดูลึกล้ำ

ลมหายใจอันร้อนผ่าวไหลเคลื่อนลงมาจากส่วนบนของศีรษะเธอ ส่วนหนึ่งของมันเคลื่อนตกลงบนติ่งหู แล้วกระดึ๋ยเคลื่อนผ่านร่างกายไป

ดูเหมือนว่ามดจำนวนนับไม่ถ้วนได้คลานเข้าไปอยู่ภายในหัวใจ และคนที่คันนั้นยากที่จะหายใจได้

“ฉันขอโทษ วันนี้ดื่มเหล้าเมาหนักไปหน่อย ฤทธิ์แอลกอฮอล์ยังไม่สร่างดี” ชัชนันท์ยืดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และเตรียมออกห่างเขา

แต่ทว่า เมื่อเธอก้าวไปด้านหน้าก้าวหนึ่ง เธอก็รู้สึกปวดศีรษะอย่างรุนแรง

“ซี๊ด...” เธอร้องครางเสียงต่ำออกมา พร้อมเอื้อมมือไปลูบหัวของเธออย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

“อย่าขยับ ผมของเธอติดอยู่กับกระดุมที่อกผม” เขาเหยียดแขนที่ยาวออกพร้อมดึงเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอย่างเป็นธรรมชาติ คางของเขาแตะกับศีรษะส่วนบนของเธออย่างพอดิบพอดี

ท่าทีเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนนกตัวน้อยขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง

ระยะที่ใกล้เช่นนี้ หัวใจของเธอเต้นจนแทบควบคุมไม่ได้

“งั้นคุณรีบเอาออกเร็ว ๆ สิ” ชัชนันท์กล่าว

“อืม...ผมเอาออกเอง” น้ำเสียงของเขา ไพเพราะจนเจียนตาย ยิ่งได้เข้าใกล้ ก็ยิ่งน่าฟัง

เช่นเดียวกับเชลโล่ขนาดใหญ่ที่แพงที่สุด จังหวะการบรรเลงดนตรีที่สมบูรณ์ ให้ความรู้สึกสูงส่งท่ามกลางเสียงคีย์ที่ต่ำ

เธอรู้สึกว่าตัวเองเมาครั้งแล้วครั้งเล่า

“เอาออกหรือยัง” เธอถาม

“เดี๋ยวก่อน...” เขาก้มศีรษะลงอย่างจริงจังเพื่อปลดผมของเธอออก แต่มันพันกันอย่างแน่นขนัด ทำให้ปลดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

ร่างกายของพวกเขาเข้ากันได้ดีจนแทบไม่มีช่องว่าง เธอก็ไม่กล้าขยับเขยื้อนเช่นกัน กลัวว่าจะทำให้ตัวเองเจ็บอีก

ระหว่างที่หายใจเข้าและออก ผมของเธอถูไปที่ใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา ทำให้เกิดความรู้สึกคัน

ระหว่างที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว ชัชนันท์รู้สึกว่ามีบางสิ่งฉุดรั้งตัวเองไว้

เธอตกใจจนตัวสั่นอย่างทันที พร้อมถอยไปข้างหลังภายใต้จิตสำนึก

แต่เขากลับยืดแขนอันยาวเหยียดออกมาอีกครั้ง และดึงเธอกลับเข้ามาอยู่ในครอบครอง พร้อมออกคำสั่งอย่างแผ่วเบาเหนือศีรษะของเธอ “อย่าขยับสิ หืม”

หลังจากพูดจบ เขาก็กระทำการต่อไป

ชัชนันท์ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเชื่อฟัง พร้อมปล่อยให้ชายหนุ่มแก้ผมที่พันกันยุ่งเหยิง

ระยะห่างของทั้งสองคนนั้นใกล้กันมาก ใกล้กันจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นและลมหายใจของกันและกันได้อย่างชัดเจน

เมื่อเวลาผ่านไป หัวใจของชัชนันท์ก็เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

หลังจากผ่านไปประมาณห้านาที ชัชนันท์ก็ถามอย่างจริงจังด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “โอเคหรือยัง”

แทนไทกล่าวอย่างแผ่วเบา “ยังเลย รออีกหน่อย”

ชัชนันท์กล่าว “งั้นคุณก็รีบหน่อยสิ”

แทนไท “อืม ได้ ผมทำได้น่า”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็โค้งงอเล็กน้อย

แก้มาพักใหญ่ เขาก็ยังแก้ไม่ได้

“ทำไมถึงยังแก้ไม่ได้อีกล่ะ” ชัชนันท์หมดความอดทนเล็กน้อย “ทำไมถึงช้าแบบนี้”

“อืม จะรีบอะไร ค่อย ๆ แก้สิ” เขาเอ่ยตอบ

ชัชนันท์ “…...”

แต่เธอไม่อยากให้เขาพิรี้พิไร เธออยากให้การกระทำของเขานั้นเร็วอีกหน่อย เร็วขึ้นอีกหน่อย

ในช่วงเวลาแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกวางตัวไม่ถูก

เนื่องจากเส้นผมอยู่ในมือเขา เธอจึงทำได้เพียงแนบชิดกับเขาอย่างเชื่อฟัง และปล่อยให้เส้นผมของตัวเองพันกันระหว่างนิ้วมือทั้งห้าของเขา

เธอไม่กล้าทิ้งระยะออกห่างเขาเลยแม้แต่น้อย

ก้าวไปข้างหน้า หัวก็ปวดจนแทบฉีกขาด

ถอยกลับด้านหลัง หัวใจก็สั่นระรัวอีกครั้ง

“หัวใจของเธอเต้นเร็วมาก...” ฝ่ายชายกล่าว พร้อมแววตาที่แฝงไปด้วยความขี้เล่น

ร่างกายของชัชนันท์สั่นระริกไปชั่วขณะ พร้อมกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เปล่าสักหน่อย”

มุมปากของแทนไทโค้งงอเล็กน้อย “ตื่นเต้นเหรอ”

ชัชนันท์ตอบกลับอย่างทันที “ฉันเปล่านะ”

คิ้วที่เหมือนคมดาบของแทนไทเลิกขึ้นเล็กน้อย “เธอตื่นเต้น”

สีหน้าของชัชนันท์ดูเอาจริงเอาจัง พร้อมกล่าวอย่างหนักแน่น “ฉันไม่ได้ตื่นเต้นสักหน่อย...คุณน่ะพูดไปเรื่อย”

“โอเค ๆ เธอพูดยังไงก็ตามนั้น โอเคไหม” แทนไทพูดกล่าวออกมาอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าเข้าใจผิดหรือเปล่า ในคำพูดที่เขาได้พูดออกมา เธอได้ยินถึงการตามอกตามใจของเขาที่มีต่อเธอ

เป็นเพราะแอลกอฮอล์ทำให้เข้าใจผิดหรือเปล่านะ

ในเวลานี้ เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเหมือนจะเต้นทะลุออกมาจากตาในวินาทีต่อมา…

แม้แต่การหายใจ ก็ผิดจังหวะไปหมด