หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 148

คนที่อวดเก่งเมื่อครู่ ในตอนนี้กลับกลายเป็นแบบนี้ ไฟที่เดือดพล่านในใจของเธอก็ดับลงในทันที

ภาพตรงหน้า เต็มไปด้วยเลือด

เธอไม่ได้ตั้งใจจะมองเป็นครั้งที่สองด้วยซ้ำ

ดังนั้นเขาจึงฝังศีรษะของเธอไว้ในอกและส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว เพื่อบอกว่าตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บ

เขาเอาคางดันหัวเธอเบา ๆ แล้วถามอย่างนุ่มนวลว่า “เธอจะทำยังไงกับเขา”

เธอพยายามอ้าปากให้มากที่สุด คราวนี้ เธอพบว่าเธอพูดได้ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีและพูดว่า “พอแล้ว ไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

ไม่ว่ายังไง ก็เอาชีวิตเขาไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะไม่มีใครจบลงด้วยดี

เมื่อพูดจบเธอก็กอดเขาแน่นอีกครั้ง

เธอเพิ่งฟื้นจากความตื่นตระหนกเมื่อครู่นี้ เธอต้องการแค่กอดเขาไว้แน่น เธอถึงจะสามารถหลุดพ้นจากความกลัวได้อย่างรวดเร็ว

“ยังไม่พอ” หลังจากที่เขาพูดจบ แทนไทก็เงยหน้าขึ้นและมองไปยังชายชุดดำที่ประตู ใบหน้าของเขาก็เย็นชาอีกครั้ง “จัดการให้หนัก”

“บ้าไปแล้วเหรอ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แกทำแบบนี้กับฉัน แกคิดว่าพ่อฉันจะปล่อยแกไปเหรอ?” มาวินตะโกน

“ถ้าอย่างนั้นก็มาเลย” แทนไทสูดหายใจอย่างเย็นชาและเดินออกไปพร้อมกับเธอในอ้อมแขนของเขา

มาวินใช้กำลังทั้งหมดของเขาเพื่อลุกขึ้นและพยายามหลบหนี

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าชายชุดดำจำนวนมากก็บุกเข้ามา ล้อมเป็นวงกลมรอบตัวเขา และเริ่มต่อยเตะเขา

ภาพนั้น มันทำให้เธอชาไปทั้งตัว

ชัชนันท์กล่าวทันทีว่า “พอเถอะ ถ้าเรื่องใหญ่ จะจัดการได้ยาก”

เธอกลัวจริงๆ ว่าเขาจะเดือดร้อนเพราะเธอ

เขาไม่พูดอะไร เขากอดเธอตลอดทางแล้วเดินออกไป

เมื่อเธอถูกพาไปที่ทางเดิน การขอความเมตตาของมาวิน ก็ดังเข้ามาในหูของเธอ

เสียงที่รุนแรงที่ดังมาเรื่อยๆ มันให้รู้สึกขนลุก

เธอเงยศีรษะขึ้นอย่างระมัดระวัง ก่อนจะมองดูกรามอันละเอียดอ่อนและสมบูรณ์แบบของเขา รวมทั้งดวงตาที่เย็นชาและน่าสะพรึงกลัว “สั่งให้พอแล้วได้ไหม?”

“มีผมอยู่” น้ำเสียงของเขาหนักแน่นเช่นเดียวกับดวงตาของเขา

“เขาเป็นลูกชายของภราดร”

“ถึงจะเป็นลูกชายของ CEO ก็ตาม แต่วันนี้เขาแตะต้องเธอ ผมต้องลอกผิวของเขาออก” เขายังคงเดินไปข้างหน้า น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งที่หาที่เปรียบมิได้

แค่ประโยคเดียวก็ทำให้เธออบอุ่นหัวใจมากๆ

เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของการได้รับการปกป้องจากผู้อื่นอย่างลึกซึ้ง

ในเวลานี้เขากลายเป็นที่พึ่ง และเป็นทุกอย่างของเธอ

ฉันมองเขาด้วยความงุนงง และความสะเทือนในหัวใจของเธอก็ท่วมท้นมากๆ

เธอนึกไม่ออกเลยว่าเธอจะเป็นอย่างไรหากวันนี้เขาไม่มา

“ห้า อย่าเอาแต่ใจ”

“เธอไม่ต้องยุ่ง นะ?” น้ำเสียงของเขาอ่อนลง

“ฉันไม่อยากให้เรื่องใหญ่โตเกินไป และฉันไม่อยากให้คุณลำบาก”

“ผมรู้จักขอบเขต” เขาดูมั่นใจและสงบ

“ถ้าลูกน้องของคุณไม่รู้จักหนักเบา แล้วฆ่าเขาล่ะ คุณรู้ไหมอะไรจะตามมา?”

“ผลที่ตามมาผมรับผิดชอบเอง” ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน พวกเขาก็ออกจากประตูไปแล้ว

มีอาวดี้สีดำจอดอยู่ที่หน้าประตูหนึ่งแถว

ยังมีชายชุดดำยืนเรียงอีกแถวหนึ่ง

เมื่อพวกเขาเห็นเขา พวกเขาก็ก้มหน้าด้วยความเคารพ

ชัชนันท์ตกตะลึง ความสามารถของเขาในเส้นทางนี้ มันเหนือจินตนาการของเธอมาก

พี่ใหญ่ในเส้นทางนี้คงไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกใช่ไหม?

ในไม่ช้าชายชุดดำก็เปิดประตูรถอาวดี้หมายเลขสองให้พวกเขา

แทนไทวางเธอไว้ในรถอย่างระมัดระวัง

ชัชนันท์ยังคงไม่ยอมแพ้ “ฉันขอสั่งให้คุณ สั่งให้คนของคุณหยุดเดี๋ยวนี้ คุณได้ยินฉันไหม”