หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 148

คนที่อวดเก่งเมื่อครู่ ในตอนนี้กลับกลายเป็นแบบนี้ ไฟที่เดือดพล่านในใจของเธอก็ดับลงในทันที

ภาพตรงหน้า เต็มไปด้วยเลือด

เธอไม่ได้ตั้งใจจะมองเป็นครั้งที่สองด้วยซ้ำ

ดังนั้นเขาจึงฝังศีรษะของเธอไว้ในอกและส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว เพื่อบอกว่าตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บ

เขาเอาคางดันหัวเธอเบา ๆ แล้วถามอย่างนุ่มนวลว่า “เธอจะทำยังไงกับเขา”

เธอพยายามอ้าปากให้มากที่สุด คราวนี้ เธอพบว่าเธอพูดได้ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีและพูดว่า “พอแล้ว ไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

ไม่ว่ายังไง ก็เอาชีวิตเขาไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะไม่มีใครจบลงด้วยดี

เมื่อพูดจบเธอก็กอดเขาแน่นอีกครั้ง

เธอเพิ่งฟื้นจากความตื่นตระหนกเมื่อครู่นี้ เธอต้องการแค่กอดเขาไว้แน่น เธอถึงจะสามารถหลุดพ้นจากความกลัวได้อย่างรวดเร็ว

“ยังไม่พอ” หลังจากที่เขาพูดจบ แทนไทก็เงยหน้าขึ้นและมองไปยังชายชุดดำที่ประตู ใบหน้าของเขาก็เย็นชาอีกครั้ง “จัดการให้หนัก”

“บ้าไปแล้วเหรอ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แกทำแบบนี้กับฉัน แกคิดว่าพ่อฉันจะปล่อยแกไปเหรอ?” มาวินตะโกน

“ถ้าอย่างนั้นก็มาเลย” แทนไทสูดหายใจอย่างเย็นชาและเดินออกไปพร้อมกับเธอในอ้อมแขนของเขา

มาวินใช้กำลังทั้งหมดของเขาเพื่อลุกขึ้นและพยายามหลบหนี

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าชายชุดดำจำนวนมากก็บุกเข้ามา ล้อมเป็นวงกลมรอบตัวเขา และเริ่มต่อยเตะเขา

ภาพนั้น มันทำให้เธอชาไปทั้งตัว

ชัชนันท์กล่าวทันทีว่า “พอเถอะ ถ้าเรื่องใหญ่ จะจัดการได้ยาก”

เธอกลัวจริงๆ ว่าเขาจะเดือดร้อนเพราะเธอ

เขาไม่พูดอะไร เขากอดเธอตลอดทางแล้วเดินออกไป

เมื่อเธอถูกพาไปที่ทางเดิน การขอความเมตตาของมาวิน ก็ดังเข้ามาในหูของเธอ

เสียงที่รุนแรงที่ดังมาเรื่อยๆ มันให้รู้สึกขนลุก

เธอเงยศีรษะขึ้นอย่างระมัดระวัง ก่อนจะมองดูกรามอันละเอียดอ่อนและสมบูรณ์แบบของเขา รวมทั้งดวงตาที่เย็นชาและน่าสะพรึงกลัว “สั่งให้พอแล้วได้ไหม?”

“มีผมอยู่” น้ำเสียงของเขาหนักแน่นเช่นเดียวกับดวงตาของเขา

“เขาเป็นลูกชายของภราดร”

“ถึงจะเป็นลูกชายของ CEO ก็ตาม แต่วันนี้เขาแตะต้องเธอ ผมต้องลอกผิวของเขาออก” เขายังคงเดินไปข้างหน้า น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งที่หาที่เปรียบมิได้

แค่ประโยคเดียวก็ทำให้เธออบอุ่นหัวใจมากๆ

เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของการได้รับการปกป้องจากผู้อื่นอย่างลึกซึ้ง

ในเวลานี้เขากลายเป็นที่พึ่ง และเป็นทุกอย่างของเธอ

ฉันมองเขาด้วยความงุนงง และความสะเทือนในหัวใจของเธอก็ท่วมท้นมากๆ

เธอนึกไม่ออกเลยว่าเธอจะเป็นอย่างไรหากวันนี้เขาไม่มา

“ห้า อย่าเอาแต่ใจ”

“เธอไม่ต้องยุ่ง นะ?” น้ำเสียงของเขาอ่อนลง

“ฉันไม่อยากให้เรื่องใหญ่โตเกินไป และฉันไม่อยากให้คุณลำบาก”

“ผมรู้จักขอบเขต” เขาดูมั่นใจและสงบ

“ถ้าลูกน้องของคุณไม่รู้จักหนักเบา แล้วฆ่าเขาล่ะ คุณรู้ไหมอะไรจะตามมา?”

“ผลที่ตามมาผมรับผิดชอบเอง” ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน พวกเขาก็ออกจากประตูไปแล้ว

มีอาวดี้สีดำจอดอยู่ที่หน้าประตูหนึ่งแถว

ยังมีชายชุดดำยืนเรียงอีกแถวหนึ่ง

เมื่อพวกเขาเห็นเขา พวกเขาก็ก้มหน้าด้วยความเคารพ

ชัชนันท์ตกตะลึง ความสามารถของเขาในเส้นทางนี้ มันเหนือจินตนาการของเธอมาก

พี่ใหญ่ในเส้นทางนี้คงไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกใช่ไหม?

ในไม่ช้าชายชุดดำก็เปิดประตูรถอาวดี้หมายเลขสองให้พวกเขา

แทนไทวางเธอไว้ในรถอย่างระมัดระวัง

ชัชนันท์ยังคงไม่ยอมแพ้ “ฉันขอสั่งให้คุณ สั่งให้คนของคุณหยุดเดี๋ยวนี้ คุณได้ยินฉันไหม”

น้ำเสียงของเธอเอาแต่ใจ และไม่สามารถปฏิเสธได้ ในเมื่อใช้ไม้อ่อนได้ เธอก็ต้องใช้ไม้แข็ง

เมื่อคนชุดดำได้ยิน พวกเขาก็พากันตกใจ

ทุกคนพากันเป็นห่วงเธอ เธอกล้าพูดแบบนี้กับคุณชายห้า เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเหรอ?

“ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้ เอาตามที่เธอบอก” แทนไทพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ แววตาและสีหน้าของเขาอ่อนโยน

จากนั้นเขาก็โน้มตัวไปห่อชุดของเธอให้แน่น และเอามือไปข้างหลังเธอเพื่อติดกระดุม จากนั้นก็หันด้านที่ติดกระดุมไปด้านหน้า “เธอเอามือเข้าไปในแขนเสื้อ มันจะสบายขึ้น”

คนชุดดำตกใจกันหมด พวกเขาพากันมองหน้ากัน

คนผู้นี้คือคุณชายห้าของพวกเขา?

ภาพตรงหน้านี้ พวกเขาต่างก็แสดงสีหน้าที่ไม่เข้าใจ!

คุณชายห้าของพวกเขาเคยต้องทนกับอารมณ์แบบนี้ที่ไหนกัน? เคยดูแลผู้หญิงแบบนี้เป็นการส่วนตัวที่ไหนกัน?

“แล้วทำไมคุณไม่รีบบอกให้คนของคุณให้หยุดล่ะ” ชัชนันท์พูดอีกครั้ง

แทนไทขมวดคิ้วเล็กน้อยและโบกมือให้ชายชุดดำ

ชายชุดดำวิ่งเข้าไปในวิลล่าอย่างเชื่อฟังทันที

จากนั้นชายชุดดำอีกคนก็เปิดประตูอีกบานให้เขา

เขานั่งในรถอย่างสง่างามและเข้าไปนั่งข้างเธอ “พอใจหรือยัง?”

ชัชนันท์พยักหน้าอย่างพึงพอใจแล้วพูดว่า “ใช่สิ พวกเขาอัดคลิปไว้ไหม? ถ้าอัดไว้ คุณสามารถใช้สิ่งนั้นเพื่อข่มขู่ มาวิน เพื่อไม่ทำให้เขาทำให้เป็นเรื่องใหญ่”

“พวกเขารู้ว่าต้องทำยังไง” แทนไทพูด เขายกมุมปากของเขาขึ้นอีกครั้ง

“โอ้” ชัชนันท์กล่าวด้วยความจริงใจ “ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ ในวันนี้ถ้าคุณไม่มาช่วยไว้ ฉันคงจะแย่ไปแล้ว”

“จะเกรงใจอะไร” เขาพูดแล้วจัดผมที่ยุ่งเหยิงของเธออย่างระมัดระวัง

“คุณ……รู้ได้ยังไงว่าเกิดเรื่องกับฉัน? แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง” ในใจเธอมีคำถามมากมายเต็มไปหมด

“เพราะสิ่งนี้” เขาค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ของเธอออกจากกระเป๋ากางเกง

หน้าจอโทรศัพท์แตกไปหมด

“ตอนที่ผมออกจากบ้าน ผมเห็นโทรศัพท์ของเธอตกอยู่ข้างถนน เลยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ผมจึงไปตรวจสอบกล้องวงจรถนนสายนั้น แล้วพบว่ากล้องวงจรที่จับภาพตอนเธอออกจากบ้านไป มันเสียหมดเลย ตอนนั้นผมก็รู้เลยว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเธอจริงๆ”

“แล้วจากนั้นล่ะ?” ชัชนันท์ถามต่อ

“ผมคิดดูแล้ว คนที่มาหาเรื่องเธอในเวลานี้ นอกจากตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ ผมก็คิดไม่ออกแล้ว ผมเลยให้คนไปช่วยตรวจสอบที่อยู่ของตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ และพบว่ามีเพียงมาวินเท่านั้นที่หาตัวไม่เจอ...”

“จากนั้นล่ะ?” เธออดไม่ได้ที่จะชื่นชมในหัวใจ

บนในโลกนี้จะมีคนฉลาดแบบนี้ได้ยังไง? น่าเสียดายที่ไม่ได้เป็นตำรวจ

ไอคิวขนาดนี้ คงไม่มีคดีไหนที่เขาจัดการไม่ได้?

ทำไมเธอถึงได้พบเจอผู้ชายดีๆ แบบนี้?

“จากนั้นผมก็ตรวจสอบตำแหน่งจากโทรศัพท์ของมาวิน”

เขาพูดเบา ๆ โดยไม่มีอารมณ์แปรปรวนบนใบหน้า ราวกับว่าเขากำลังทำสิ่งที่ธรรมดา

แต่ชัชนันท์ไม่รู้สึกปกติเลย

เขายกนิ้วโป้งให้กับเขาทันที “น่าทึ่งมาก…คุณรู้วิธีหาตำแหน่งโทรศัพท์ด้วยเหรอ”

“อืม...เป็นนิดหน่อย”

“ในโลกนี้ มีอะไรอีกบ้างที่คุณทำไม่ได้?” ชัชนันท์รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

“มี”

“ตัวอย่างเช่น?”

“ผมจะไม่มีทางไม่สนใจเธอ” เขาพูดอย่างใจเย็นแล้วจุดบุหรี่ ก่อนจะสูบบุหรี่อย่างสง่างาม

คำพูดเหล่านี้ เหมือนกับลมที่พัดผ่านห้องโถงโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เกิดกระแสขนาดใหญ่ในหัวใจของเธอ

“ฉันเป็นหนี้บุญคุณอีกครั้งแล้ว” ชัชนันท์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ดูเหมือนว่าตั้งแต่เธอพบเขา เธอมักจะติดค้างอะไรบางอย่างกับเขา เป็นหนี้บุญคุณเขา และเป็นหนี้เงินเขา

เธอเป็นหนี้เขามากขึ้นเรื่อยๆ

“ฉันเป็นหนี้คุณมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันจะตอบแทนคุณยังไงดี”

ขณะที่เธอกำลังพูดอยู่ ชายชุดดำก็ขึ้นรถและขับตรงไปข้างหน้า