หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 149

แทนไทหันศีรษะช้าๆ ดวงตาสีเข้มราวกับทะเลของเธอมองดูใบหน้าของเธออย่างเงียบๆ ผ่านควันที่ฟุ้งกระจาย

หลังจากพ่นควันออกช้าๆ เขาก็พูดเบา ๆ ว่า “งั้นก็ติดไว้ก่อนแล้วกัน”

“เพื่อแสดงความขอบคุณ คืนนี้ฉันเลี้ยงข้าวคุณเอง” ชัชนันท์กล่าว

“อืม” เขาพูด

“สถานที่ฉันเป็นคนเลือกเอง เดี๋ยวฉันส่งข้อความใน ไลน์ไปบอกคุณ” ชัชนันท์พยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้มออกมา

“อืม” ใบหน้าเขาโอนอ่อนผ่อนตาม

“คุณมีร้านอาหารที่อยากไปไหม?”

“ได้หมดเลย แค่เธอชอบก็พอแล้ว”

เมื่อคนขับได้ยินการสนทนานี้ ใบหน้าที่ตกใจของเขาก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่อึมครึม เขาอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปที่ใบหน้าของคุณชายห้าผ่านกระจกภายในของรถ

เขารู้สึกว่าเขาจะถูกฆ่าโดยคุณชายห้าที่อ่อนโยนเช่นนี้

คนผู้นี้ดูพูดง่ายมากเลย? ทำไมเขาไม่รู้เลย?

คำว่าได้หมด ทำไมเขาไม่เคยได้ยินคุณชายห้าพูดต่อหน้าคนอื่นเลย?!

ผู้หญิงคนนี้ เก่งมาก

“วันนี้ที่ผมเข้าไปก็รู้สึกเธอผิดปกติมาก ดูเหมือนคุณจะไม่มีเรี่ยวแรง ดูเหมือนว่าเธอจะฟื้นตัว หลังจากที่ผมอุ้มคุณขึ้นมา เกิดอะไรขึ้น? เขาวางยาอะไรให้เธอหรือเปล่า?” แทนไทเต็มไปด้วยความกังวล

“อืม ตอนที่ฉันไม่ทันตั้งตัว เขาฉีดกลิ่นหอมลึกลับบางอย่างมาที่ฉัน ฉันก็หมดสติไป และเมื่อฉันตื่นขึ้น ฉันก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงและพูดไม่ได้”

“หลังจากที่คุณเข้าไปข้างใน ฉันก็เริ่มฟื้นตัวอย่างช้าๆ” ชัชนันท์อธิบายตามความจริง

ยิ่งเธอคิดถึงประสบการณ์เหล่านั้นมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าห้ายิงเขา และปล่อยให้คนอื่นทุบตีเขา เธอคงเลือกที่จะโทรแจ้งตำรวจทันที และปล่อยให้มาวินอาศัยอยู่ในศูนย์กักกันไปชั่วขณะหนึ่ง

แต่ตอนนี้ห้าได้จัดการเขา ถ้าเธอโทรแจ้งตำรวจ ตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์จะต้องทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ และความจริงที่ว่าเขาทำร้ายใครคนด้วยปืน พวกเขาก็จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่

ตอนนี้สิ่งที่พวกเขาทำได้คือหยุดอยู่แค่นั้น

เมื่อเขาพยายามจะบังคับเธอ ห้ายิงเขา และให้ลูกน้องสั่งสอนเขาอย่างหนัก

เมื่อมาเปรียบเทียบดู ก็ถือว่าหายกัน

เมื่อครู่ถ้าเธอไม่มีสติ เธอก็หวังว่าห้าจะสั่งสอนมาวินต่อไปเรื่อยๆ

แต่เธอไม่กล้า

ข้อมือของเขามีเลือดออกตลอดเวลา น่าจะเป็นเพราะยิงโดนเส้นเลือด ถ้าเขาไม่ไปโรงพยาบาลเร็วกว่านี้ แล้วเขาตายขึ้นมา ห้าจะเป็นคนแรกที่หลบหนีไม่พ้น

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ แทนไทก็ไม่พูดอะไรอีก สีหน้าของเขาเคร่งขรึม

………………

หลังจากกลับถึงบ้าน แทนไทเปิดประตูรถให้ชัชนันท์

ขาของเธอไม่มีอะไรเลย และลมหนาวก็พัดเข้ามาในรถ และเธอก็ตัวสั่นทันที

เมื่อเห็นสิ่งนี้ แทนไทก็เอนตัวเข้ามาอุ้มเธอทันที

ในเวลานี้ หัวใจของหญิงสาวก็เต้นแรงทันที และใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ฉันเดินเองได้” แทนไทกล่าว

“เธอดูเหมือนจะหนาวมาก ผมอุ้มเธอแบบนี้ เธอน่าจะรู้สึกดีหน่อย” หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับเธอในอ้อมแขนของเขา

ความอบอุ่นในบ้านก็เพียงพอมาก และอุณหภูมิก็เหมือนช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิต้นฤดูร้อน

เขาอุ้มเธอเข้าไปในห้องของเธอแล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา

ชัชนันท์พยักหน้าเบา ๆ แล้วคืนแจ็คเก็ตให้เขา

จากนั้นเธอก็เข้าไปในห้องน้ำ

“ตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด” ในขณะนั้น เกริกก็โทรเข้ามา

แทนไทเดินไปที่ระเบียงด้วยขายาวและยืนข้างหน้าต่าง เขารับโทรศัพท์ด้วยมือข้างหนึ่งและเล่นไฟแช็คเพชรสีดำราคาแพงด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เบื้องหลังของเขาเป็นหิมะด้านนอกที่ปกคลุมไปทั่ว