หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 151

“ไอดีของฉันส่งให้เพื่อนแล้ว” เขามองชัชนันท์อย่างลึกๆ มุมปากของเขายกยิ้มอย่างมีความหมาย

“…อ้อ โอเค” ชัชนันท์ไม่ได้ถามอะไรอีก เธอกินข้าวไปพลางมองการแข่งขันของเขาไป

ในเกมนี้ เขาเล่นไปทั้งหมดสิบสี่นาที

เมื่อเธอกินเสร็จ เกมของเขาก็จบลงพอดี

พูดได้ว่า เกมนี้อาศัยความสามารถของเขาล้วนๆถึงได้ชนะเร็วขนาดนี้

ถึงแม้ว่าเธอจะเห็นข้อบกพร่องมากมายในปฏิบัติการนี้ แต่ก็นับได้ว่าไม่เลว

“ไม่เลว…” ชัชนันท์เอ่ยปากชม

“เธอยังอยากจะเล่นอีกไหม?” แทนไทถาม

“ไม่เล่นแล้ว ฉันต้องเตรียมตัวไปทำงาน” ชัชนันท์ตอบ

“งั้นเธอก็ไปเถอะ ฉันก็จะไปทำธุระเหมือนกัน” แทนไทตอบอีก

“อย่าลืมกินข้าวเที่ยงล่ะ” ชัชนันท์บอก

“อื้ม” เขาตอบเสียงเรียบ แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ชัชนันท์โทรจองร้านอาหารสำหรับมื้อเย็น แล้วส่งที่ตั้งร้านอาหารให้เขา

จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไป

…………

ในเวลาเดียวกัน ทางด้านโรงพยาบาลราษฎรที่1

หลังจากที่มาวินทำแผลเสร็จ เขาก็รีบไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ในลานจอดรถชั้นใต้ดินของโรงพยาบาล

ขณะที่เขากำลังจะปิดประตู ก็มีมือใหญ่เอื้อมเข้ามาอย่างรวดเร็ว และขวางประตูที่เขากำลังจะปิด

จากนั้นก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ ชายชุดดำทั้งสี่ก็รีบดึงเขาออกมาจากรถแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าปิดปากและจมูกของเขา

ในขณะนั้นเอง สมองของมาวินเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย

ในไม่ช้ากลิ่นหอมๆก็ระเหิดออกมา เขาหมดแรงต่อสู้ไปทันที

วินาทีต่อมา เขาร้อนไปทั้งตัว

ในเวลานี้ไม่มีคนอยู่ในลานจอดรถเลย

ชายชุดดำหลายคนก็โยนมาวินเข้าไปในรถอาวดี้สีดำข้างๆเขาได้สำเร็จ

หลังจากขึ้นรถ ชายสองคนกดมาวินไปตรงที่นั่ง หนึ่งในสองคนที่เหลือนั่งในที่นั่งผู้โดยสาร และอีกหนึ่งคนนั่งในที่นั่งคนขับ

มาวินกลัวมาก เขาคิดจะหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เขาไม่มีเรี่ยวแรงเลย รู้สึกเหมือนนกที่ถูกตัดปีก นอกจากนั่งอยู่ที่เดิมก็ไม่มีทางเลือกอื่น

ในไม่ช้า ชายชุดดำสี่คนก็โยนเขาเข้าไปในห้องพักของโรงแรมเล็กๆในย่านชานเมือง

ไม่นานหลังจากนั้น ป้าวัยกลางคนหกคนที่แต่งหน้าจัดเต็มก็เดินเข้ามา

พวกเธอสวมเดรสสั้นรัดรูปราคาถูก รองเท้าของพวกเธอสูงเสียดฟ้า

หลายคนมีรูปร่างไม่ดี พุงเล็กๆของพวกเขาเห็นได้ชัดเจน เมื่อพวกเขาเดิน เนื้อที่ต้นขาก็จะสั่น

………………

ชัชนันท์พึ่งทำงานเสร็จ ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นพอดี

เมื่อถึงเวลากลางคืน แสงไฟระยิบระยับและดวงดาวบนท้องฟ้าช่วยเติมเต็มซึ่งกันและกัน ปกคลุมโลกทั้งใบด้วยทะเลแห่งแสงสว่างอันเจิดจ้า

ขณะที่วางเอกสารสุดท้ายในมือ ช่วงเวลาที่เธอเงยหน้าขึ้นภาพก็เข้าม่านตาความงดงามรอบๆด้านก็ปรากฏขึ้น

ภาพนี้ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข

รู้สึกว่าปวดคออยู่ไม่น้อย จึงใช้เครื่องนวดกดเบาๆ แล้วแต่งหน้าเบาๆ ลุกขึ้นและจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางตรงหน้ากระจก

ในกระจก เธอสวมเสื้อเชิ้ตชีฟองสีขาวพร้อมโบว์ขนาดใหญ่ที่คอเสื้อ

ท่อนล่างเข้าคู่กับกระโปรงเอวสูงทรงเข้ารูปพอดีตัว กระโปรงอยู่เหนือเข่าสองเซ็นติเมตร รูปร่างที่สง่างามแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน