หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 182

กรรณผลักประตูเข้ามา เดินมานั่งข้างๆ เธออย่างเอื่อยเฉื่อย

เหลือบมองเกมที่เธอกำลังเล่นอยู่ กรรณก็ถามขึ้น “เล่เกมส์นอุ่นสุราใต้หล้าเหรอ?”

สายตานลินเคลื่อนจากเกมมายังใบหน้ากรรณช้าๆ ด้วยท่าทีไม่แยแส “นายมาอีกทำไม?”

“มาเยี่ยมเธอ ไม่ได้เหรอ?” กรรณยิ้มตาหยีถามขึ้น

“ฉันดีขึ้นมากแล้ว ไม่ต้องให้ใครมาเยี่ยม จริงสิ เงินในไลน์นายอย่าลืมรับนะ” นลินพูดเรียบๆ จากนั้นก็เล่นเกมต่อ

“ไม่ธรรมดา ชื่อบ้าอะไรเนี่ย?” กรรณมอง ID เกมเธอด้วยใบหน้าเหยียดหยาม แล้วพูดขึ้น

ตัวละครในเกมส์ของนลินคือนักยุทธศาสตร์ เป็นพระอาจารย์ด้วย ในขณะนี้เธอกำลังทำเควสตีมอนสเตอร์ประจำวันอยู่ มาถึงสถานที่ก็เริ่มตีมอนสเตอร์อัตโนมัติ

ตอนนี้ตัวละครในเกมเธอสวมชุดคลุมปาดไหล่สีขาว ดูแล้วสวยเหมือนนางฟ้านางสวรรค์

ขณะที่ปล่อยก้อนพลังออกไป จะมีผลลัพธ์นางฟ้าโปรยดอกไม้ พร้อมกับแสงสีชมพูสวยพร่างพรายงดงามสุดๆ

กรรณมองแคว้นที่เธออยู่อย่างละเอียดอีกครั้ง เขาประหลาดใจที่พวกเขาสองคนอยู่แคว้นเดียวกัน

แต่เมื่อก่อนเขาไม่เคยเจอไม่ธรรมดาตัวนี้มาก่อนเลยจริงๆ

ดูไอดีเธอเพิ่งจะเลเวลหกสิบกว่า เขาคิดว่าตัวเองไม่เคยเจอก็เป็นเรื่องปกติ ยังไงคนที่เล่นกับตนทุกวันเป็นคนดังในเกมทั้งนั้น ไอดีเลเวลหกสิบกว่าอย่างเธอ ปกติแล้วเขาขี้เกียจจะมอง

นลินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ยกสายตาขึ้นจ้องมองกรรณอย่างเย็นชา “เกี่ยวอะไรกับนาย?”

“โกรธเหรอ?” กรรณกุมหน้าผากอย่างหมดหนทาง “โอเคๆๆ ชื่อเธอเพราะสุดยอด โอเคยัง?”

“ตอนนี้ฉันสบายดีมาก ถ้านายไม่มีธุระอะไร ก็ไปทำธุระนายเถอะ ตอนนี้ฉันยุ่งมาก” นลินเริ่มไล่แขก

“กินข้าวเช้าหรือยัง?” กรรณถาม

“นายชอบฉันเหรอ?” นลินมองเขา แล้วถามตรงไปตรงมา

สำหรับคำถามนี้ของเธอ กรรณรู้สึกตกตะลึงนิดหน่อย “อืม ชอบ”

“ฉันไม่ชอบนาย ดังนั้นอย่ามาเสียเวลากับฉันเลย” พูดจบ นลินก็สนใจเกมต่อ

นลินรู้ดี แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาเป็นคนไม่น่าเชื่อถือ มือฉมังในเรื่องความเจ้าชู้ เธอเล่นกับเขาไม่ได้หรอก

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเขา ที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งปฏิเสธ

ผู้หญิงข้างนอกพวกนั้น เมื่อเห็นคุณกรรณอย่างเขาก็รีบเข้าหากันหมด ต้องให้เขาเข้าหาจีบก่อนที่ไหนกัน?

บางครั้งเขาออกตัวจีบสาวก่อน ก็แค่กวักมือ อีกฝ่ายก็คลานขึ้นเตียงเขาอย่างเชื่อฟังแล้ว

ประสบการณ์แบบนี้ที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่เคยมีมาก่อนเลย

จนถึงตอนนี้ เขาที่อยู่ต่อหน้าผู้หญิงเหล่านั้นคือคุณกรรณผู้สูงส่ง ได้รับประสบการณ์อันสูงส่งแบบนั้นมานานแล้ว จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าโดนใครคนหนึ่งปฏิบัติเป็นคนธรรมดาแถมโดนปฏิเสธแบบนี้ เป็นความรู้สึกค่อนข้างสดใหม่

“แต่ฉันชอบเธอ ทำยังไงดี?”

“ฉันนิสัยไม่ดี อย่าชอบฉันเลย คุณไปชอบคนอื่นเถอะ คุณหล่อขนาดนี้ ผู้หญิงที่ชอบคุณต้องเป็นกอบเป็นกำแน่”

“ฉันไม่ชอบพวกเธอ ตอนนี้ฉันคิดว่าเธอสวย”

“แต่ฉันไม่ชอบนาย” ท่าทีนลินยังคงเย็นชา

“รู้ไหมว่าคำนี้เธอน่าเจ็บปวดมาก?”

“รู้……แต่ถ้าไม่เจ็บปวด จะหยุดความคิดนายได้ยังไงล่ะ?” ระหว่างที่พูด นลินก็ทำเควสหนึ่งเสร็จ เธอกดเปิดอีกหนึ่งเควส ตัวละครในเกมนั่งพรมบินสีแดงอัตโนมัติ แล้วเริ่มขยับไปยังสถานที่ทำเควสอีกอันโดยอัตโนมัติ

“มันหยุดไม่ได้”

“งั้นแล้วแต่นาย ยังไงฉันก็ไม่ชอบนาย” นลินเหลือบมองเขาอย่างเมินเฉยแล้วพูดอีกครั้ง

“ตอนเธอเด็กๆ พ่อแม่เคยบอกเธอไหมว่า ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามห้ามพูดมั่นใจขนาดนั้น? ถ้าสักวันหนึ่งเธอรักฉันขึ้นมา จะขาดใจตายเพื่อฉันจริงๆ ล่ะ?” กรรณยิ้มแย้มต่อไป นัยน์ตาไม่มีความไม่พอใจสักนิด

นลินในตอนนี้ ยังไงก็คิดไม่ถึงเลยว่าคำพูดของกรรณในอนาคตจะกลายเป็นความจริง

ต่อมาเมื่อเธอตกอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ ทุกครั้งที่นึกถึงประโยคนี้ ในใจเธอก็แอบรู้สึกดีแต่ไม่เปิดเผย

“ป่วยแล้ว” นลินทำหน้าเหยียดหยาม

“ไม่หยอกเธอแล้ว กินข้าวเช้าหรือยัง?”

“กินแล้ว”

“กินอะไร?”

“นายมองสีหน้าไม่ออกเหรอ? หรือนายมองไม่ออกว่าฉันไม่อยากสนใจนาย?” นลินยกสายตาขึ้นมองกรรณเรียบๆ อีกครั้ง

“แต่ฉันอยากสนใจเธอ”

“ฉันอยากเล่นเกมส์ นายออกไปเถอะ”

“ได้……ฉันต้องออกไปทำธุระพอดี ดูแลสุขภาพด้วยนะ หืม?” พูดจบ กรรณก็ลุกขึ้นเดินออกไป

นลินถอนหายใจยาวอย่างสบายใจทันที แล้วกลับไปสนใจเกม

ส่วนกรรณกลับไปที่ห้องผู้ป่วยชัชนันท์

…………

วันที่สอง ชัชนันท์และนลินอาการมั่นคงแล้ว จึงได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล

แทนไทให้ลูกน้องไปดำเนินการออกจากโรงพยาบาล

ชัชนันท์ไม่วางใจให้นลินอยู่บ้านรักษาแผลคนเดียว จึงหว่านล้อมต่างๆ นานาให้นลินมาที่คฤหาสน์บ้านตัวเอง

“ตู๊ดๆๆ ——”

ทั้งสามคนเพิ่งเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นในเวลาเดียวกัน

พวกเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมกัน หน้าจอทุกคนโชว์ข่าวเดียวกัน

“พงศา พงศธร ทั้งสองถูกต้องสงสัยในการรับสินบน ตอนนี้ถูกคุมขังในคุกแล้ว”

เห็นข่าวนี้ ชัชนันท์ก็รู้สึกสะใจทันที

เหตุผลที่พงศ์พรกำเริบเสิบสานได้ขนาดนี้ตั้งแต่แรก ทั้งหมดเป็นเพราะการให้ท้ายและถือหางของพวกเขา พวกเขาล้วนเป็นผู้สมคบคิดในการทำความชั่วของพงศ์พร

เธอคิดว่าคนในตระกูลอัครกุลโดนใส่กุญแจมือเข้าคุกทีละคน คงเป็นเพราะเวรกรรมจริงๆ นั่นแหละ คนในตระกูลอัครกุลก่อกรรมมาเยอะเกินไป ตอนนี้กรรมจึงตามสนอง

“คนหนุนหลังพงศ์พร ตอนนี้จะซวยหมดแล้ว……ก็สมควร การรับสินบน รวมถึงการให้ท้ายพงศ์พรทำความผิด ก็เป็นความผิดมหันต์จริงๆ” นลินแค่นเสียงเฮอะ

แทนไทไม่พูด แค่เก็บโทรศัพท์เงียบๆ แล้วประคองชัชนันท์เดินเข้าไปในห้องรับแขก

นลินเดินตามหลังทั้งสอง

ทั้งสามคนนั่งโซฟาทันที พอนั่งลง ชัชนันท์ก็เอนพิงพนักโซฟาอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วถอนหายใจยาวด้วยความสบายใจ

เธอคิดว่าคนพวกนั้นที่เคยโดนพงศ์พรรังแก เมื่อเห็นข่าวนี้คงเกิดความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้แก้แค้นครั้งใหญ่

“พวกมันสมควรแล้วจริงๆ ธรรมชาติเคลื่อนโคจรไป สวรรค์ไม่เคยปรานีใคร” ชัชนันท์พูดอย่างเย็นชา “คนเลวๆ คนอื่นอาจจะกลัว แต่สวรรค์ไม่กลัว”

สิ้นคำพูด ชัชนันท์ก็เปิดทวิตเตอร์ ดูรายการค้นหายอดนิยมในวันนี้สักหน่อย อยากดูว่าชาวเน็ตพวกนั้นจะด่ามันยังไง

#ทุกคนในตระกูลอัครกุลถูกจับ# อยู่ในรายการค้นหาอันดับหนึ่ง ด้านหลังประโยคตามด้วยคำว่าร้อนแรง

เหล่าชาวเน็ตกำลังสวมบทบาทความสามารถทางภาษาของแต่ละคน ด่าตระกูลอัครกุลไม่หยุด

“เลวทั้งตระกูล โคตรทึ่งเลย รีบประหารชีวิตคนในตระกูลนี้เถอะ”

“พงศ์พร แล้วก็พ่อมัน อามันไอ้ขยะสามคนนี้ ดูแสร้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ผลสุดท้ายล่ะ? รีบตายไปซะได้ไหม?”

“แนะนำให้ยิงเป้าคนในตระกูลอัครกุลไปเลย ฉันอยากเห็นคนในตระกูลอัครกุลกระแทกลงพื้น คนในตระกูลอัครกุลต้องประหารเก้าชั่วโคตร”