หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 194

จากนั้นธันวาและพนักงานกลุ่มหนึ่งก็ลงจากรถอย่างเกรียงไกร

ธันวาสวมเสื้อกันหนาวไม่มีฮู้ดลายทางขาวดำ คู่กับกางเกงยีนตัวโคร่งสีฟ้าอ่อน เท้าสวม AJ สีขาวคู่หนึ่ง ไม่แต่งหน้าแต่ยังคงเปล่งประกายวิบวับ

ทั้งๆ ที่รอบกายเขามีคนมากมาย แต่คนแรกที่เธอเห็นก็มีแค่เขาคนเดียว

ครั้งนี้ธันวาเป็นเมนเทอร์สอนเต้นในรายการประกวด《ไอดอลวัยเยาว์》

จากนั้นช่างภาพจำนวนหนึ่งก็วิ่งออกมาจากคฤหาสน์ เริ่มถ่ายภาพธันวาทุกด้านทุกมุม

“เห็นใบหน้านี้ทุกวัน ก็อยากถอนหายใจ หล่อจริง” นลินมองธันวาด้านนอกแล้วพูดขึ้น

ชัชนันท์ยิ้ม “นั่นสิน ไปกันเถอะ”

ธันวาถูกฝูงชนล้อมรอบ จึงไม่ได้สังเกตเห็นชัชนันท์ เขาเดินเข้าไปในคฤหาสน์ขณะที่ทุกคนเดินติดตามอยู่

ชัชนันท์และนลินนั่งในรถ หลังจากรอพวกเขาเดินไปไกลแล้ว ถึงจะลงจากรถอย่างเงียบ

ทั้งสองเดินเข้าไปในคฤหาสน์

หลังจากเข้าประตูมา พนักงานบางคนจำนลินได้ก็เริ่มเข้ามาทักทาย

ในห้องรับแขกคฤหาสน์ สามารถเห็นกล้องต่างๆ ทั่วทุกหนแห่ง ไม่มีจุดบอดเลย

นลินรู้ว่าชัชนันท์ไม่ชอบเป็นที่รู้จัก จึงไม่ได้แนะนำตัวเธอ แค่จูงมือชัชนันท์เข้าไปในห้องซ้อมเต้น

ในขณะนี้ เหล่าผู้แข่งขันกำลังซ้อมเต้นกันอยู่ ส่วนธันวาก็ชี้แนะอย่างตั้งใจอยู่ข้างๆ พวกเขา ด้านหลังเขามีช่างภาพนับไม่ถ้วนกำลังถ่ายตาม

ในฐานะเบอร์หนึ่งที่ร้อนแรงที่สุดตอนนี้ ในตัวเขาไม่มีความโอ้อวดของดาราเลยแม้แต่นิด

ผู้เข้าแข่งขันทุกคนในห้องซ้อมหล่อกันหมด ทุกคนหล่อเป็นพิเศษ

แต่ไม่ว่าจะคนไหน ก็ไม่เจิดจ้าอย่างธันวา

นอกจากธันวาแล้ว คนที่เจิดจ้าที่สุดก็คือทยาวรกับเกตน์สองคนนี้

พวกเขาสองคนยืนข้างกันในตอนนี้ ออร่าที่เปล่งออกมาแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาเหล่าผู้เข้าแข่งขัน สองคนนี้ คนหนึ่งเป็นหนุ่มขี้อ้อน อีกคนเป็นหนุ่มแบดบอย

คนหนึ่งดูอ่อนโยนนุ่มนวล อีกคนดูเย็นชาและร้ายกาจ……

นอกจากหน้าตามีออร่าเต็มที่ การเต้นของพวกเขาก็น่าดึงดูดที่สุด เต้นแล้วเปล่งประกายเจิดจ้ามาก

ทยาวรและเกตน์สองคนนี้เห็นนลินอย่างรวดเร็ว ก็พยักหน้าอย่างมีมารยาทให้เธอทันที

จากนั้นสายตาทั้งสองก็หยุดอยู่ที่หน้าชัชนันท์อีกครั้ง

เกตน์แค่มองเธอเรียบๆ จากนั้นก็เต้นในส่วนของตัวเองต่อไป

แต่ทยาวรหน้าแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ……

เขารู้จักเธอ คราวก่อนตอนนลินมาขุดค้นเขาที่ห้องอาหาร เธอมากินข้าวเช้ากับนลิน เขารู้ว่าเธอคือเพื่อนนลิน

แสงสว่างเธอช่างเจิดจ้าในชั่วพริบตา ทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้

จากนั้นเหล่าผู้เข้าแข่งขันคนอื่นของXเอนเตอร์เทนเมนท์ก็เห็นนลินแล้ว จึงพยักหน้าให้นลินเช่นกัน

สังเกตเห็นสายตาผู้เข้าแข่งขันบางคน ธันวาก็มองไปตามสายตาทุกคน เมื่อเห็นนลินและชัชนันท์ นัยน์ตาเขาฉายแววเซอร์ไพรส์

เขาหยุดงานในมือเดี๋ยวนั้น แล้วเดินไปตรงหน้าชัชนันท์

“พวกเธอมาได้ยังไง?” ธันวาถาม

“มาที่นี่เพื่อดูการซ้อมทุกคน” นลินพูด “เป็นไงบ้าง? ผู้เข้าแข่งขันกลุ่มนี้ดูแลยากไหม?”

ธันวายิ้ม “โอเคเลย”

สิ้นคำพูด เขาก็ดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือตัวเอง “พวกเธอจะไปเมื่อไร? อีกหนึ่งชั่วโมงก็เวลาข้าวเที่ยงแล้ว อยากไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันไหม?”

นลินพูดขึ้น “ไม่ดีกว่า……นันท์มีธุระ”

ธันวามองชัชนันท์อย่างลึกซึ้ง แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “งั้นก็ได้ พวกเธอดูตามสบายได้เลยนะ ฉันจะไปทำงานต่อ”

“ไปเถอะ” ชัชนันท์พูด

ต่อจากนั้นธันวาก็หันหลัง ก็อุทิศตนทำงานตัวเองต่อ

ในตอนนี้ พนักงานหญิงจำนวนมากมากรูกันที่ประตูทางเข้า มองธันวาด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้ม

ความสนใจชัชนันท์กลับมาที่เกตน์และทยาวรอีกครั้ง สองคนนี้ เธอยิ่งดูยิ่งพอใจ

เธอหันหน้าไปมองนลินแล้วพูดขึ้นทันที “นลิน เรียกพวกเขาสองคนออกมาคุยหน่อยสิ……”

สิ้นคำพูด ชัชนันท์ก็หันหลังเดินกลับไปที่ห้องรับแขก นั่งโซฟาสีขาวนวลอย่างนุ่มนวล

ไม่นานนลินก็พาเกตน์และทยาวรเดินมาข้างๆ เธอด้วยกัน

แน่นอนว่านลินนั่งข้างเธอ และชี้ไปที่โซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้าม มองพวกเขาสองคนแล้วพูดขึ้น “พวกนายนั่งสิ……”

พวกเขาสองคนนั่งฝั่งตรงข้ามเธอทันที

“คุณนลิน เรียกเรามามีเรื่องอะไรครับ?” เกตน์เข้าประเด็น

“ไม่มีอะไร แค่สาวสวยคนนี้มีอะไรอยากคุยกับพวกนาย” นลินชี้ไปที่ชัชนันท์ข้างกาย

ชัชนันท์มองพวกเขาอย่างอ่อนโยน แล้วพูดขึ้น “พวกนายแสดงออกมาได้ยอดเยี่ยมมาก ต่อไปต้องสู้ๆ นะ ระวังเรื่องเย่อหยิ่งและความหงุดหงิด ขยันและเพียรพยายาม ฉันมองพวกนายในแง่ดีมาก”

พวกเขาสองคนพยักหน้าพร้อมกัน

“ในฐานะคนในXเอนเตอร์เทนเมนท์เหมือนกัน หวังว่าพวกนายจะดูแลซึ่งกันและกันให้มากๆ ในรายการนี้ แล้วก็คนอื่นๆ ในXเอนเตอร์เทนเมนท์ ในขณะที่ทุกคนแข่งขันกันอยู่ ก็อยากให้ช่วยเหลือซึ่งกันและกันด้วย……”

“แล้วก็……ชีวิตส่วนตัวต้องตรวจสอบหน่อย อย่าให้ตัวเองมีข่าวอื้อฉาวก่อนจะดัง……ไม่งั้นพอดังแล้ว โดนขุดมากๆ ความดังก็จะดับเร็ว” ชัชนันท์พูดจ้อเน้นย้ำต่อไป

เพราะตัวเองฝากความหวังไว้ที่พวกเขามาก เธอจึงหวังว่าพวกเขาจะเดินทุกก้าวอย่างตั้งใจและจริงจัง

พวกเขาสองคนพยักหน้าอีกครั้ง ไม่นานใบหน้าของทยาวรก็แดงขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

จากนั้นชัชนันท์ก็ยืนขึ้น มองพวกเขาแล้วพูดขึ้น “เราไปก่อนนะ พวกนายสู้ๆ”

พูดจบชัชนันท์ก็ยิ้มให้พวกเขาอีกครั้ง แล้วหันหลังเดินจากไป

นลินเดินตามหลังไป

ด้านนอกแสงแดดกำลังดี มีลมอ่อนๆ อากาศไม่แห้งร้อน

“เดี๋ยวก่อนครับ……”

พวกเธอเดินออกมาได้ไม่ไกล เสียงทยาวรก็ดังขึ้น

ทั้งสองหันศีรษะกลับไปพร้อมกัน

เขาวิ่งเหยาะๆ มาตรงหน้าพวกเธอ มองชัชนันท์ขณะหายใจหอบ “คุณชื่ออะไรครับ?”

“นายเรียกฉันว่านันท์ก็ได้” ชัชนันท์พูด

“ผมจะสู้ๆ ครับ” นัยน์ตาทยาวรแฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

“ดี……” ชัชนันท์ตบบ่าเขาเบาๆ จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

นลินตามไปอย่างรวดเร็ว

ทยาวรลังเลที่จะพูด สายตาไล่ตามพวกเธอสองคน

ในตอนนี้ เกตน์ก็ก้าวเท้ายาวเดินออกมาจากด้านใน เขาไม่ได้เดินไปข้างหน้า พิงบานประตูอย่างเกียจคร้าน จากนั้นก็ควักหมากฝรั่งหนึ่งชิ้นออกมาจากกระเป๋า แกะมันแล้วยัดใส่ปาก ปฏิเสธอย่างเหนื่อยหน่าย……

สายตาจ้องมองร่างทยาวรอยู่ตลอดเวลา

ทยาวรยืนอยู่ที่เดิมนานมาก จนกระทั่งร่างชัชนันท์หายออกไปจากสายตา ถึงค่อยหันหลังก้าวเท้าเตรียมเข้าห้อง

ยกสายตาขึ้นมา เขาสบตากับเกตน์

เกตน์มองเขาอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็โยนหมากฝรั่งให้เขาหนึ่งชิ้น

ทยาวรพยายามรับมัน แต่หลุดมือ

หมากฝรั่งกระแทกใส่หน้าผากตัวเองอย่างเป็นกลาง

เขาเจ็บจนขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่เกตน์ “ทำไมนายชอบโยนหมากฝรั่งให้ฉันแบบนี้เนี่ย? รู้ทั้งรู้ว่าฉันรับมันไม่ได้ทุกครั้ง”

“เจ้าทึ่ม” เกตน์ยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาและหว่างคิ้วแฝงไปด้วยความร้ายกาจ

“อะไรนะ?” ทยาวรทำหน้าไม่พอใจ

“ไปได้แล้ว……กลับไปซ้อม เจ้าทึ่ม……”

“นายสิทึ่ม”

“…………”