หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 195

เมื่อนลินสตาร์ทรถ ชัชนันท์ก็ไลน์หากชนิภ จะนัดอีกฝ่ายให้ออกมาเจอกันตอนกลางวัน

อีกฝ่ายตกลงทันที

แถมส่งอีโมจิลิงฮิปฮอปตื่นเต้นก้นบิดมาด้วย

ชัชนันท์เห็นแล้วก็ชอบ

ในใจคิดว่าคุณป้ากชนิภน่ารักจริงๆ

หลังจากเธอนัดสถานที่พบกันกับกชนิภแล้ว ก็ให้นลินขับรถไปส่งตัวเอง

สถานที่นัดพบคือร้านอาหารตะวันตกสุดหรูมีชื่อเสียงร้านหนึ่ง

เมื่อเข้าประตูไป เธอก็เห็นกชนิภกำลังนั่งริมหน้าต่าง ก้มศีรษะเล่นโทรศัพท์อยู่

ในร้านอาหารคนเยอะมาก แต่เธอเห็นหล่อนตั้งแต่แวบแรก

ความสูงส่งในตัวกชนิภ ไม่มีใครเปรียบเทียบได้

ไม่นานกชนิภก็สังเกตเห็นเธอ โบกมือให้เธออย่างกระตือรือร้นทันที

ชัชนันท์ก็โบกมือให้เธอเช่นกัน จากนั้นก็รีบเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเธอ

เมื่อเธอนั่งลง กชนิภก็จับสองมือเธอไว้แน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “นันท์……เธอเป็นยังไงบ้าง? ร่างกายดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

คราวก่อนโดนพงศ์พรทำร้ายจนเข้าโรงพยาบาล ไม่ได้ไปตามที่นัดไว้

ถึงแม้หลังจากเกิดเรื่องเธอไลน์อธิบายเหตุผลกับกชนิภแล้ว แต่ตอนนี้ในใจก็ยังรู้สึกเกรงใจมาก

กชนิภพูดถึงเรื่องนี้ ชัชนันท์ก็รีบพูดขึ้น “ฉันดีขึ้นมากแล้วค่ะ คุณป้ากชนิภ ขอโทษจริงๆ นะคะ ตอนนั้นทำให้คุณต้องรอฉันนานมาก”

กชนิภส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปข้างเธอ จับมือเธอแน่นๆ ต่อ ลูบผมเธออย่างรักใคร่ “เด็กเอ ขอโทษทำไม? มันเป็นเพราะเธอไปเจอเรื่องเดือดร้อนไม่ใช่เหรอ?”

“ร่างกายไม่เจ็บแล้วใช่เปล่า? เธอบอกว่าสามีเธอดูแลเธออย่างใกล้ชิด สามีเธอดูแลดีไหม?” กชนิภถามต่อ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความห่วงใย

ชัชนันท์รีบพยักหน้า “อืม ดีมากค่ะ”

“งั้นก็ดี……ถ้าเจ้านั่นมีส่วนไหนที่ดูแลไม่ทั่วถึง เธอมาบอกป้าได้เสมอนะ ป้าจะระเบิดหัวเจ้านั่นภายในไม่กี่นาที” น้ำเสียงและแววตากชนิภหนักแน่นมาก

ชัชนันท์หัวเราะทันที “อืม……ค่ะ……”

“ไม่มีส่วนไหนไม่ทั่วถึงจริงใช่เปล่า?” กชนิภถามต่อ วางมาดซักไซ้ไล่เลียงถามให้ถึงที่สุด

ชัชนันท์พยักหน้า “อืม ไม่มีจริงๆ ค่ะ”

ทุกวันนี้ คุณห้าดูแลเธอเรียกได้ว่าเอาใส่ใจไปหมดทุกอย่าง แม้จะเป็นการกินยา เขาก็ส่งเข้าปากเธอด้วยตัวเอง

นึกถึงการดูแลของเขาที่มีต่อตน ชัชนันท์ก็รู้สึกหัวใจมีลมเดือนห้าพัดผ่านมา มันอบอุ่นและไม่แห้งร้อน

“งั้นก็ดี……งั้นก็ดี” กชนิภพูด

จากนั้นเธอก็รีบหยิบเมนูอาหารวางตรงหน้าชัชนันท์ “นันท์ ดูสิอยากกินอะไร? วันนี้เธออยากกินอะไร เราก็จะสั่งอันนั้น……ป้าจ่ายบิลเอง”

เธอรู้ว่าประโยคนี้ของอีกฝ่ายไม่ใช่แค่พูดเฉยๆ

อีกฝ่ายทำจริง คิดแบบนี้

ถึงแม้จะพบเจอกชนิภไม่บ่อย แต่เธอรู้ว่ากชนิภดีกับตนมากจริงๆ

ถึงแม้ว่าจนถึงตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมอีกฝ่ายดีกับตนขนาดนี้กันแน่

ถ้าแค่เพราะชอบใบหน้าเธอ นั่นมันเหลือเชื่อเกินไปไหม?

“วันนี้ฉันจ่ายบิลเองค่ะ ฉันต้องชดเชยให้คุณป้าอย่างเต็มที่ คุณห้ามปฏิเสธนะคะ ถ้าคุณปฏิเสธคราวหน้าฉันไม่กล้าออกมากินข้าวกับคุณแล้ว คุณจ่ายบิลทุกครั้งเลย ฉันจะกล้าออกมาได้ยังไงคะ?”

น้ำเสียงชัชนันท์อ่อนโยน แต่แววตาหนักแน่นมาก

คำพูดเหล่านี้ก็เป็นคำพูดจริงใจของเธอ

“ก็ได้ๆๆ ……งั้นเธอจ่ายบิล” กชนิภยอมทันที

เธอหวังว่าจะได้พบเจอนางฟ้าตัวน้อยอีกเยอะๆ เธอชอบนางฟ้าตัวน้อยคนนี้มากจริงๆ

ถ้าทำให้เธออายไม่กล้าออกมาเจอเพียงเพราะอาหารมื้อเดียว มันช่างเป็นความเสียหายครั้งใหญ่สำหรับเธอ

ชัชนันท์ดันเมนูอาหารไปตรงหน้ากชนิภ “คุณป้าคะ คุณดูก่อนสิคะ……”

กชนิภกดกระดิ่งเรียกบริกรมา

หลังจากบริกรมาแล้ว เธอก็สั่งสเต๊กเนื้อเกล็ดหิมะออสเตรเลียชั้นยอด ซุปข้าวโพดเข้มข้น น้ำส้มหนึ่งแก้ว จากนั้นก็ส่งเมนูอาหารให้ชัชนันท์

ชัชนันท์สั่งสเต๊กฟีแลมีญงดั้งเดิม สปาเกตตีเห็ดทรัฟเฟิลดำ และน้ำมะนาวหนึ่งแก้ว

หลังจากทั้งคู่สั่งอาหารเรียบร้อย ชัชนันท์ก็รีบหยิบกล่องเครื่องประดับสีดำออกมาจากกระเป๋า วางไว้ตรงหน้ากชนิภ “คุณป้าคะ นี่ของขวัญที่ฉันซื้อให้คุณ……หวังว่าคุณจะชอบ……”

เธอเปิดกล่องด้วยใบหน้าคาดหวังเต็มเปี่ยม เมื่อเห็นเครื่องประดับหรูหราชุดนั้น เธอก็ตกใจก่อน จากนั้นก็รีบดันของคืนให้ชัชนันท์ “อันนี้ฉันเอาไม่ได้หรอก เครื่องประดับชุดนี้ราคาร้านกว่าเลยใช่ไหม? แพงเกินไปแล้ว……คราวหน้าให้ของถูกๆ ดีกว่า”

กชนิภรู้ว่าที่ชัชนันท์ให้ของสิ่งนี้ เพราะอยากคืนของขวัญตน

ในใจอดไม่ได้ที่จะชื่นชม เด็กคนนี้รู้ประสีประสา ไม่ชอบโลภมาก

สมแล้วที่เป็นลูกสะใภ้ที่กชนิภอย่างเธอชื่นชอบ ไม่เหมือนพวกผู้หญิงน่าเบื่อทั่วไป

เครื่องประดับ ถึงแม้เธอจะชอบมัน แต่เธอไม่ต้องการ เพราะเธอไม่ต้องการให้ชัชนันท์คืนของขวัญชิ้นนี้

นี่ถ้าเธอให้ของ แล้วเด็กคนนี้มอบของขวัญตอบแทนทุกครั้ง ถ้าเด็กคนนี้ตอบแทนจนล้มละลายจะทำยังไง?

ดังนั้นในวันนี้จะเริ่มมันไม่ได้เด็ดขาด

เธอหวังว่าความรักระหว่างพวกเธอคือลูกศรหัวเดียว เธอดีกับชัชนันท์ฝ่ายเดียวก็พอแล้ว เธอไม่ต้องการให้ชัชนันท์ตอบแทนอะไรกับตัวเอง

“คุณป้า……นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยของฉัน หวังว่าคุณจะรับมันไว้นะคะ”

“นี่อยากให้ของขวัญตอบแทนใช่ไหม? ฉันไม่อยากให้เธอตอบแทนอะไรฉัน……นันท์ ฉันให้อะไรเธอ เธอรับมันไว้อย่างสบายใจก็พอ ป้าของเธอมีเงิน สิ่งที่มีคือเงิน ใช้เงินนิดหน่อยกับเธอ มันไม่เท่าไรเลยจริงๆ” กชนิภปิดกล่องเครื่องประดับอย่างเด็ดขาด นำของใส่กระเป๋าชัชนันท์เหมือนเดิม

ท่าทีของกชนิภ ทำให้ชัชนันท์รู้สึกตกตะลึง เธอหยิบของออกมาอีกครั้ง “มันคือส่วนหนึ่งน้ำใจฉัน”

“น้ำใจเธอ ฉันรู้สึกได้แล้ว ส่วนของเอากลับไปเถอะ……ฉันให้ของอะไรกับเธอ ไม่ต้องการให้เธอตอบแทน”

คำพูดกชนิภ ทำให้ในใจชัชนันท์รู้สึกดีและอบอุ่น

ความรักที่ไม่เห็นแก่ตัวแบบนี้ มันทำให้เธอเกิดความรู้สึกสนิทสนมเหมือนเป็นแม่ลูกกับคุณป้าคนนี้ที่เจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง

“คุณป้าคะ แต่ฉันไม่ชอบเป็นหนี้คนอื่น” ชัชนันท์ทำหน้าลำบากใจ

“ฉันไม่ใช่คนอื่น……”

ชัชนันท์สมองฉงนไปหมด

ไม่ใช่คนอื่นได้ยังไง?

พวกเธอเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง และไม่ค่อยได้ติดต่อกันด้วย

ทำไมเธอพูดเหมือนพวกเธอเป็นครอบครัวเดียวกันเลย?

“ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันโกรธ ก็เก็บของตอบแทนเธอไปดีๆ ต่อไปก็ห้ามพูดเรื่องตอบแทนฉันอีก……”

“คุณป้า ทำไมคุณดีกับฉันขนาดนี้คะ?”

“เพราะชอบเธอ……ถูกชะตาเธอ……”

“ก็เลยอยากใช้เงินเพื่อฉัน? นี่คุณเป็นคนรวยใช้เงินตามใจชอบใช่ไหม” ชัชนันท์ทำหน้าหมดหนทาง

“ประมาณนั้น……ป้ามีเงิน ทำตามใจตัวเองได้ จริงสิ นันท์……ป้ามีเรื่องอยากคุยกับเธอ……”

“คุณป้าพูดได้เลยค่ะไม่มีปัญหา”