หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 196

“จริงๆแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร……ก็แค่ ทางฝั่งฉันน่ะ ได้การ์ดเชื้อเชิญของงานประมูลวัตถุโบราณ ฉันไม่มีเวลาไป อยากให้หนูไปแทนฉันหน่อย ……ช่วยฉันประมูลปิ่นปักผมหยกเขียวในสมัยราชวงศ์ถังชิ้นหนึ่ง ไม่ทราบว่าได้ไหม？”กชนิภยิ้มพร้อมพูดถาม

“เมื่อไหร่คะ？”ชัชนันท์ถาม

“ตอนสองทุ่มของอาทิตย์ถัดไป”หลังจากนั้นเธอก็หยิบการ์ดเชิญออกมาจากในกระเป๋า เลื่อนไปตรงหน้าของชัชนันท์

งานประมูลวัตถุโบราณในครั้งนี้ เธอก็ได้ฟังมาหมดแล้ว ว่ากันว่าในงานประมูลครั้งนี้ วัตถุโบราณที่ประมูลเป็นของล้ำค่าหายากมากทั้งหมด วัตถุโบราณทั้งหมดที่มีเป็นเริ่มต้นที่สิบล้าน

และงานประมูลในครั้งนี้ มีเพียงแค่เงินอย่างเดียว คุณก็เข้าไปไม่ได้ด้วยซ้ำ

คุณไม่เพียงแค่ต้องมีเงิน ยิ่งไปกว่านั้นต้องมีสถานะที่สูงศักดิ์ด้วย

“ได้ค่ะ”ชัชนันท์ตอบกลับไปอย่างตรงๆ

“หนูประมูลได้อย่างวางใจ จะมีคนคอยจ่ายเงินให้”กชนิภตบหลังมือของเธอเบาๆ ยังคงมีท่าทางที่สนิทสนมอย่างมาก

“จริงสิ นอกจากนี้ยังมีสร้อยคอเพชรไพลินที่ได้รับความเคารพสูงสุดจากประเทศ Fในปี1950 ถึงตอนนั้นหนูก็ช่วยประมูลมาด้วยเลย……ราคาไม่สำคัญ ตราบใดที่มีคนเพิ่มราคา หนูก็เสนอในราคาที่สูงขึ้น ก็พอแล้ว”กชนิภพูดเสริม

“โอเค ฉันเข้าใจแล้วค่ะคุณป้ากชนิภ”ชัชนันท์ยิ้มๆแล้ว

“นอกจากนี้ ถ้าหากว่าคุณชอบสิ่งของอื่นๆชิ้นไหน ก็ประมูลมาได้ ป้าจ่ายเงินให้หนูเอง”กชนิภพูดอย่างสบายๆมาก

“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณป้า……ถ้าหากมีสิ่งของที่ชอบ ฉันจะประมูลมาเอง”เธอจะให้กชนิภช่วยจ่ายเงินให้ตัวเองได้ยังไงกัน？

กชนิภให้ของเธอมากพอแล้ว เธอจะถึงขั้นที่ไม่ละอายใจเช่นนี้ได้ยังไงกัน？

“นังหนูคนนี้นี่”กชนิภส่ายหน้าอย่างจนใจแล้ว ลูบผมของชัชนันท์เบาๆ อย่างตามใจ แสดงสีหน้าออกมาอย่างอ่อนโยน

“อุ๊ย……นี่ใครกันละเนี่ย……”

น้ำเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหู ชัชนันท์ขมวดคิ้วเบาๆ หันหน้ามองผู้ที่มาเยือน

ในเวลานี้ มารีญาโมโหสีหน้าดูแย่มาก ยืนอยู่ข้างหลังของเธอ สองมือกอดอก มองหน้าเธอด้วยท่าทางที่สูงส่งอยู่เหนือกว่า ทำท่าทำทางอย่างกับว่าคนทั่วทั้งโลกอยู่ใต้เท้าของเธอทั้งหมด

ชัชนันท์คำนวณเวลาแล้ว วันนี้มารีญาน่าจะเพิ่งออกมาจากสถานที่คุมผู้ต้องสงสัย

เธอมองมารีญาอย่างเยือกเย็น “แกมีธุระ？”

“ฉันไม่มีธุระอะไรก็มาคุยกับแกสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ？”พูดแล้ว มารีญาก็เดินเข้าไปนั่งข้างกายของชัชนันท์เลย ไม่สนใจกชนิภที่อยู่ตรงข้ามเธอเลยโดยสิ้นเชิง

กชนิภมองไปที่มารีญาอย่างไม่แยแสแวบหนึ่ง และไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ดื่มน้ำเปล่าที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองอย่างเงียบๆ

“ระหว่างเรามีอะไรให้น่าพูดคุยเหรอ？”

“แกคิดว่าไม่มี แต่ฉันคิดว่ามีอย่างมาก……แค่เรื่องกากๆเล็กน้อยขนาดนั้น……แกก็ส่งตัวฉันเข้าไปกักขังนานขนาดนี้แล้ว ทำไมผู้หญิงอย่างแกถึงได้ชั่วร้ายขนาดนี้？”มารีญาพูดกล่าวอย่างเยือกเย็น พูดเสร็จ ก็เงยหน้าขึ้นมองกชนิภที่อยู่ตรงข้าม “นี่……ผู้หญิงคนนี้ คุณอยู่ให้ห่างจากเธอหน่อยจะดีกว่านะ เธอชั่วร้ายมากนะ”

“อ๋อ？คุณลองพูดมาสิ เธอมีความชั่วร้ายมากแค่ไหนกันแน่？”กชนิภค่อยๆเงยหน้าขึ้น สายตามองไปที่หน้าของมารีญาอย่างสงบนิ่ง มุมปากโค้งขึ้นเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

“ส่งคนเข้าคุกได้อย่างหน้าไม่อาย คุณคิดว่าเธอชั่วร้ายหรือเปล่าละ？”

“งั้นถ้าหากว่าไม่มีความผิด คุกก็คงไม่รับหรอกนะ？ที่รัก ทางนี้ขอแนะนำคุณไปตรวจสมองหน่อยนะ”กชนิภกดฐานแก้วไวน์เบาๆด้วยมือข้างเดียว เลื่อนไปซ้ายขวาหน้าหลังเบาๆ

น้ำเปล่าธรรมดากระเด้งอยู่ในแก้วอย่างกำเริบเสิบสาน แสงแดดส่องเข้ามา ส่องแสงระยิบระยับหลากหลายสีสัน ราวกับว่านอนหลับแล้วถูกโรยด้วยผงเงินยังไงอย่างงั้นเลย

เพียงหนึ่งประโยค ทำให้มารีญาหน้าดำคล้ำทันที “คุณพูดว่าอะไรนะ？”