หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 197

มารีญากระทืบเท้าอย่างรุนแรงทันที และหลังจากนั้นก็กดโทร 191 แจ้งเหตุแล้ว

หลังจากนั้น เธอก็โบกมือเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่งแล้ว จากไปอย่างโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

ข้างหน้าต่าง กชนิภมองดูท่าทางที่โมโหนั่นของมารีญา มุมปากโค้งขึ้นอย่างพึงพอใจแล้ว

ภาพฉากด้านนอก ชัชนันท์ก็เห็นอย่างชัดเจนเช่นกัน ในเวลานี้มีรอยยิ้มนัยน์ตาของเธอ

เธอไม่เชื่อว่าที่ล้อรถของมารีญาไม่มีลม นั่นเป็นความบังเอิญ……

ไม่รู้ว่าเป็นใคร ช่างกล้าทำในตอนกลางวันแสกๆเช่นนี้

“ตือตือ……”เวลานี้ มีคนส่งข้อความไลน์มาหากชนิภแล้ว

“คุณนาย มารีญาแจ้งความแล้ว แต่ว่าเมื่อกี้ฉันลบภาพกล้องวงจรปิดโดยรอบทั้งหมดแล้ว……”

อ่านข้อความนี้ ส่วนโค้งตรงมุมปากของกชนิภ ยิ่งลึกมากขึ้น

เธอเก็บโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว มองไปยังชัชนันท์ที่อยู่ด้านข้าง “เป็นยังไงบ้าง สบายใจไหม？”

“อะไรนะคะ”ชัชนันท์พูดถาม

“……ล้อรถเน่าๆนั่นแตกแล้ว……ตอนนี้รู้สึกระบายความโกรธได้เยอะเลยใช่ไหม？”กชนิภพูดกล่าว

ได้ฟังเธอพูดแบบนี้ ชัชนันท์เข้าใจทันที ทันใดนั้นเธอมองไปยังกชนิภพร้อมพูดยืนยันว่า “เพราะงั้นนั่นเป็นสิ่งที่คุณให้คนไปจัดการ？”

“ไม่งั้นละ？สบายใจไหม？”กชนิภพูดถามอีกครั้ง

ชัชนันท์พยักหน้าแล้ว “อืม เพียงแต่ถ้าหากเธอรู้เรื่องเข้า ว่าเป็นคุณป้าเป็นคนทำ นิสัยของเธอนั้นไม่มีทางยอมวางมือยุติเรื่องราว”

“หนูคิดว่าป้าจะกลัวเธอเหรอ？”กชนิภพูดถามด้วยเสียงราบเรียบ สีหน้าที่แสดงออกมาล้วนแต่อ่อนโยนและตามใจ

“ไม่ใช่ค่ะ……ฉันแค่ไม่อยากทำให้คุณป้าพลอยมีปัญหาไปด้วย เพราะฉัน”ชัชนันท์พูดกล่าว

“ป้าคงทนนั่งมองดูนันท์ของป้าถูกคนอื่นรังแกโดยไม่สนใจไม่ได้หรอกนะ ไม่ว่าเป็นใครก็ตาม รังแกนันท์ของป้า ก็จะต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำทั้งหมด”

ชัชนันท์รู้สึกตื้นตันใจอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง เบ้าตาแดงก่ำเล็กน้อยแล้ว “คุณป้า ทำไมคุณถึงได้ดีกับฉันขนาดนี้กันแน่คะ？”

“ป้าเคยพูดแล้ว เพราะว่าหนูดูดี ป้ามองแล้วสบายตา เพราะงั้นจึงชอบ……คนอย่างป้าน่ะ จะดีกับคนที่ตัวเองชอบเสมอ”

“เพียงแค่นี้จริงๆเหรอคะ？”

“ไม่งั้นละ？หรือว่าคุณคิดว่าป้าเข้าใกล้คุณเพราะมีเจตนาที่ไม่ดีงั้นเหรอ？”กชนิภยิ้มต่อ

“งั้นไม่ใช่แน่นอนค่ะ……”เธอสัมผัสถึงเจตนาที่ดีที่กชนิภมีต่อตัวเองได้ ลางสังหรณ์บอกเธอ ไม่ใช่การเข้าใกล้ที่มีเจตนามุ่งร้ายอะไรแน่นอน

เพียงแค่ เธอมักจะรู้สึกว่า กชนิภดีกับตัวเอง ค่อนข้างโอเวอร์เกินไปหน่อย

เวลานี้ บริกรเริ่มเสิร์ฟอาหารแล้ว

อาหารรสเลิศต่างๆนาๆถูกจัดวาง ชัชนันท์รู้สึกหิวขึ้นมาทันที

“วางใจเถอะ ป้าไม่มีทางทำร้ายหนูตลอดไป แล้วก็ เรื่องเจาะล้อรถนั่น หญิงใจหยาบคนนั้นสืบหาไม่เจอแน่นอน”

“ฉันไม่ได้รู้สึกว่าคุณป้าจะทำร้ายฉัน เพียงแค่คุณดีกับฉัน ทำให้ค่อนข้างฉันรู้สึกเหมือนฝัน”

“ตอนนี้ที่คุณรู้สึกว่าเหมือนฝัน เป็นเพราะว่าหนูยังไม่คุ้นชิน รอป้าทำดีกับหนูมากยิ่งขึ้นแล้ว หนูคุ้นชินก็พอแล้ว รีบทานเถอะนะ ป้าก็หิวแล้ว”กชนิภลูบผมของเธอเบาๆครู่หนึ่งอีกครั้งแล้ว

ในใจก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมลูกสะใภ้ของตัวเองแล้ว ทำไมเธอถึงได้หน้าตาสวยมากขนาดนี้ละ？ทำไมถึงนิสัยดี？

กชนิภรู้สึกว่าลูกชายของตัวเองช่างโชคดีเหลือเกินจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะได้แต่งงานกับเจ้าหญิงน้อยที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ได้

เห็นหน้าของลูกสะใภ้ตัวเอง เธอรู้ว่าตัวเองแทบจะกลายเป็นบ้ากามแล้ว

สายตาของกชนิภเต็มไปด้วยความเห็นดีเห็นชอบ มองจนชัชนันท์ค่อนข้างเขินอายแล้ว เธอยิ้มอย่างเก้ๆกังๆทันที หลังจากนั้นเอาสเต๊กที่อยู่ตรงหน้าของกชนิภมาช่วยเธอหั่นอย่างระมัดระวัง

ทุกๆ การกระทํา กิริยาท่าทางสูงสง่า

“ขอบคุณนะนันท์”กชนิภยิ่งพอใจอย่างมาก

ลูกสะใภ้ที่ดีมากขนาดนี้ จะต้องให้ห้าของพวกเธอจับตามองไว้ถึงจะถูก นี่ถ้าหากถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว งั้นตระกูลของพวกเธอก็เสียหายมากแล้ว

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะคุณป้า”ชัชนันท์พูดกล่าวอีกว่า “แต่ว่าคุณป้าคะ คุณรู้ได้ยังไงว่ารถคันนั้นเป็นของเธอคะ？เมื่อกี้คุณเห็นมารีญาเดินลงมาจากรถคันนั้นเหรอ？”

“ใช่……”กชนิภตอบตามความจริง

…………

ทานอาหารเสร็จ กชนิภดึงชัชนันท์ให้อยู่พูดคุยด้วยเป็นเวลานาน

ทั้งสองคนพูดเรื่องเสื้อผ้า พูดเรื่องทรงผม พูดเรื่องแต่งหน้า พูดเรื่องท่องเที่ยว ราวกับว่ามีหัวข้อให้พูดคุยไม่หมดไม่สิ้น

จากที่ได้พูดคุยกับกชนิภ ชัชนันท์สัมผัสถึงความกระปรี้กระเปร่าบนตัวคุณป้าคนนี้อย่างลึกซึ้งแล้ว

แม้ว่าเธอจะไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว แต่กลับว่ามีวิสัยทัศน์ที่เป็นวัยรุ่นอย่างมาก สิ่งที่เด็กวัยรุ่นชอบเล่นเธอก็จะไปเล่น ถึงขั้นที่ว่ามีหลายอย่างที่เด็กวัยรุ่นเล่นไม่ได้ เธอก็จะไปลอง……

ในใจของกชนิภก็เป็นสาวน้อยที่อายุ18ปีด้วยซ้ำ ใช้ชีวิตอย่างกับเด็กน้อยตลอดกาล

เธอเป็นเช่นนี้ ทำให้ชัชนันท์ชอบเป็นพิเศษ

ทั้งสองคนพูดคุยกันนานมากแล้ว ถึงได้แยกกันอย่างอาลัยอาวรณ์แล้ว

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ร่างกายของชัชนันท์ ฟื้นตัวกลับมาโดยสิ้นเชิงแล้ว

หลังจากเลิกงานที่รัตนากรกุลกรุ๊ปในตอนกลางคืน ชัชนันท์เติมหน้าในห้องทำงานแล้ว และหลังจากนั้นก็หยิบการ์ดเชิญงานประมูลโบราณวัตถุที่กชนิภให้มาจากในลิ้นชักแล้ว ขับรถมาเซราติคันสีแดงของตัวเอง ขับมุ่งหน้าไปถึงสถานที่จัดงานประมูลอย่างรวดเร็ว สถาบันประมูลสินธุ

สถานที่แห่งนี้ ตั้งอยู่ที่ใจกลางเมืองสินธุ มีทั้งหมดหกชั้น สไตล์สถาปัตยกรรมของประเทศZ ภายใต้การดุนให้เด่นของตึกใหญ่สไตล์ตะวันตกที่ล้อมรอบเหล่านั้น สะดุดสายตาผู้คนเป็นพิเศษ

นอกสถาบันประมูล แขวนโคมสีแดงขนาดใหญ่สุดคลาสสิกมากมาย ป้ายก็เป็นแผ่นโลหะคลาสสิก มองดูแล้วคลาสสิกมาก

เพราะว่างานประมูลกำลังจะเริ่มแล้ว ในเวลานี้ด้านนอกของสถาบันประมูลล้วนแต่เป็นรถหรูที่มีมูลสิบล้านขึ้นไป

รถหรูมากมาย ถึงขั้นติดป้ายทะเบียนรถแบบพิเศษ ทำให้คนไม่กล้าสัมผัส

รถมาเซราติราคาสามสี่ล้านคันนี้ของเธอ อยู่ที่นี่เห็นได้ชัดว่าไม่มีค่าพอให้มองเลย

คนเดินเท้าที่ผ่านทางไปเกิดความอยากรู้ คนส่วนใหญ่ต่างก็มองไปยังประตูของสถาบันประมูลแวบหนึ่ง

ชัชนันท์หาที่จอดรถได้และนำรถมาจอดแล้ว

หลังจากนั้นเธอเปิดไฟภายในรถ ขยับกระจกบานเล็กในรถเข้าหาตัวเองสักหน่อยแล้ว ตรวจดูการแต่งหน้าของตัวเองในกระจกครู่หนึ่ง

ปรากฏความงดงามที่สมบูรณ์แบบที่สุดในกระจก

หน้าในกระจก แต่งหน้าเบาๆอย่างประณีต เผยสีหน้าออกมาอย่างมีความเมตตาและอ่อนโยน

หยิบกระเป๋าเบอร์กิ้นของHermes เธอลงจากรถเลย

เพิ่งลงจากรถ รถลัมโบร์กีนีคันสีเทา ก็ขับเสียงดังสะเทือนเข้ามาที่ตำแหน่งของเธออย่างรวดเร็ว……

ไฟหน้าของรถแสบตาสุดขีด เธอมองคนที่มาเยือนได้ไม่ชัดเลย

เห็นว่ารถคันนั้นกำลังจะพุ่งมาที่ตัวเองแล้ว ชัชนันท์หลบไปข้างที่จอดรถอย่างว่องไวทันที

วินาทีถัดมา รถคันนั้นก็ดริฟต์อย่างเท่ห์ จอดในตำแหน่งที่จอดรถข้างๆเธอเลย

ตามมาด้วย มารีญาเดินลงจากรถมาแล้ว

เธอใส่เสื้อฤดูหนาวยี่ห้อChanelคอลเลกชันใหม่ล่าสุด ใส่เครื่องประดับเพชรราคาแพง มองดูรวยมาก

เห็นใบหน้านี้ ความเกลียดชังในก้นลึกของหัวใจของชัชนันท์ เริ่มปั่นป่วนอย่างบ้าคลั่ง

เธอคิดไม่ถึงว่าจู่ๆตัวเองจะมาเจอมารีญาผู้ที่ทำให้คนเกลียดชังคนนี้ที่นี่ได้

โลกนี้มันช่างกลมซะจริงๆ

“มารีญา แกบ้าหรือเปล่า？”ชัชนันท์พูดถามอย่างไม่พอใจ

“จุ๊ๆๆ……พวกเรานี่มีวาสนาต่อกันจริงๆเลยนะ ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่ได้？”มารีญาหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ ยกคางขึ้นเบาๆ เดินมาตรงหน้าเธอแล้ว เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเลย

“อยากเข้าไปดูงานประมูลเหรอ？แกมีตั๋วเหรอ？ที่นี่ไม่ได้เข้ากันง่ายๆนะ ระดับตระกูลของแกนี้ น่าจะเอาตั๋วมาไม่ได้นะ……”มารีญาพูดอีกครั้ง