หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 200

เกิดอะไรขึ้น？ทำไมชัชนันท์ถึงรู้จักภรรยาของรองประธานาธิบดีได้ละ？

แล้วก็……

ภรรยาของรองประธานาธิบดีคนนี้ทำไมถึงได้สนิทสนมกับชัชนันท์ขนาดนี้？ตอนนี้ชัชนันท์ได้รับการสนับสนุนจากภรรยาของรองประธานาธิบดีแล้ว งั้นเธอจะทำยังไงดี？

ชัชนันท์ยังไม่หายจากการตะลึงงัน ยังคงมองภรรยาของรองประธานาธิบดีด้วยสายตาที่ซื่อบื้อ

“ทำไมเหรอ？ไม่รู้จักคุณป้ากชมนของหนูแล้วเหรอ？”อีกฝ่ายพูดกล่าวอีก

ชัชนันท์ส่ายหน้าแล้ว “ไม่ใช่คะ……เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า คุณ……จู่ๆจะเป็น……ภรรยาของประธานาธิบดี”

กชมนยิ้มแล้ว “ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว นันท์ คำพูดเหล่านั้นที่พวกเธอพูดกันหมายความว่าไงเหรอ？”

ไม่รอให้ชัชนันท์พูด คนรอบๆก็แย่งชิงเพื่อเป็นคนแรก กลัวว่าตัวเองจะรั้งท้ายเพื่อน อธิบายเรื่องทั้งหมดให้กชมนฟังรอบหนึ่งแล้ว

เห็นภรรยาของประธานาธิบดียืนอยู่ข้างๆชัชนันท์ กลุ่มของพวกเธอก็อยากที่จะรีบยืนอยู่ฝั่งชัชนันท์ไปโดยปริยาย

พวกที่ผู้หญิงสูงศักดิ์ที่ไม่รู้เรื่องจริงถูกปลุกปั่นจนด่าทอชัชนันท์อย่างสุ่มสี่สุ่มห้าแล้ว ในเวลานี้ในใจเริ่มรู้สึกสั่นคลอนแล้ว

ได้ฟังคำอธิบายของทุกคน ในเวลานี้มารีญาตกใจจนใจเต้นรัวจนแทบสูญเสียการควบคุมแล้ว ใบหน้าก็แดงก่ำอยู่ครู่หนึ่ง ขาวครู่หนึ่ง

ความเย่อหยิ่งที่อยู่บนตัวของเธอในตอนแรก ก็หายสาบสูญไปแล้ว

เดิมที เธอคิดอยาจะทำให้ชัชนันท์กลายเป็นเรื่องน่าขำ

แต่ว่า สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ ท้ายที่สุดคนๆนั้นที่กลายเป็นเรื่องน่าจำกลับกลายเป็นตัวเองแล้ว

หากรู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรก เธอไม่มีทางตะโกนเสียงดังดึงดูดผู้คนเข้ามามากมายเช่นนี้แน่นอน

ตอนนี้เธอเสียดายสุดๆแล้ว

มารีญายืนอยู่ที่นี่ จะออกไปก็ไม่ดีจะอยู่ต่อก็ไม่ได้ เหมือนว่ากรอกตะกั่วเข้าไปในร่างกายยังไงอย่างนั้น หนักอย่างมากจนไม่อาจจะเทียบได้

เห็นภรรยาของประธานาธิบดีดีกับชัชนันท์มากขนาดนี้ งั้นเธอพุ่งเป้าจัดการชัชนันท์ อีกฝ่ายจะต้องสั่งสอนเธออย่างหนักหน่วงสินะ？

“อ๋อ？งั้นเหรอ？” กชมนเบี่ยงสายตามองไปที่ใบหน้าของมารีญาอย่างช้าๆแล้ว

วินาทีถัดไป นัยน์ตาของกชมนก็ย้อมด้วยความเยือกเย็น ตรงกันข้ามกับตอนที่เผชิญหน้ากับชัชนันท์อย่างสมบูรณ์

ตอนที่เธอมองไปยังมารีญา ร่างกายของมารีญา สั่นคลอนโดยไม่รู้ตัวทันที หัวใจแทบจะหยุดเต้น

“จริงๆแล้วเป็นการเข้าใจผิดทั้งหมด ” มารีญาพูดตอบอย่างระมัดระวัง ใบหน้าแดงระเรื่อแพร่ขยายไปจนถึงหูและลำคอแล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงสักหน่อยเลย

“เข้าใจผิดเหรอ？ฉันฟังที่ทุกคนพูดมันไม่เหมือนการเข้าใจผิดนะ สาวน้อย คุณใส่ร้ายป้ายสีนันท์ของเราเช่นนี้ ตอนนี้ควรพูดขอโทษหรือเปล่า？ ”

“ฉัน……ฉัน……”มารีญาไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับว่าอย่างไรดี ในใจสับสนวุ่นวายจะตายแล้ว

ต้องขอโทษเหรอ？งั้นขายขี้หน้าแค่ไหน？

แต่ถ้าไม่ขอโทษ คุณหญิงท่านนี้ไม่มีทางให้อภัยเธอสินะ？ถ้าเกิดว่าไม่ระวังพลอยทำให้ตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์เดือดร้อนไปด้วย งั้นเธอจะต้องถูกไล่ออกจากบ้านแน่

ท่าทางที่หวาดกลัวของมารีญา ชัชนันท์เห็นมันอยู่ในสายตา รู้สึกสบายอกสบายใจขึ้นเยอะแล้ว

คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้ว กัดฟันเผชิญหน้ากับสายตาของชัชนันท์ ก้มศีรษะด้วยความเคารพ “ขอ……ขอโทษ ฉันไม่ควรใส่ร้ายป้ายสีคุณ……”

ชัชนันท์ถอนหายใจลากยาวแล้ว ขี้เกียจที่จะไปถือสากับเธอต่อแค่อยากจะรีบเข้าไปในงานประมูล ดังนั้นก็เลยไม่สนใจมารีญา มองกชมนไปทางพร้อมพูดว่า “คุณป้า……เราเข้าไปกันเถอะค่ะ งานประมูลกำลังจะเริ่มแล้ว……ฉันไม่อยากเสียเวลา”

“ฉันเข้าใจแล้ว……”กชมนพยักหน้าเหมือนโขลกกระเทียม ความอ่อนโยนนัยน์ตาเข้มข้นถึงขีดสุด

วินาทีถัดมา เธอก็ยกมือขึ้น มองไปที่มารีญาอย่างเยือกเย็น “คุณชื่อว่าอะไรนะ？”

คำถามนี้ ทำให้มารีญารู้สึกจิตใจพะว้าพะวังไม่เป็นสุขเหมือนนั่งอยู่บนพรมเข็ม

เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบดีหรือไม่ ถ้าเกิดตอบกลับไปแล้ว เธอรู้ว่าตัวเองเป็นคนของตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์แล้ว งั้นเธอจะไประบายความโกรธกับตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์หรือเปล่า？

ถ้าหากไม่ตอบ งั้นก็ไม่มีประโยชน์นะ ถึงอย่างไง เธอก็สืบหาได้ ชัชนันท์หญิงสารเลวนั่นก็ต้องบอกแน่