หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 199

พวกผู้หญิงสูงศักดิ์เริ่มแสดงความคิดเห็นอีกระลอก ความเกลียดชังนัยน์ตาของแต่ละคน แทบจะล้นออกมาแล้ว

เห็นท่าทางเช่นนี้ของมารีญา ชัชนันท์แทบอยากจะตบให้เธอล้มลงกับพื้นสักฉาดหนึ่ง ตบให้แหลกละเอียดแบบนั้น

แต่ว่าชัชนันท์ก็ฝืนทนไว้ เพียงแค่มองมารีญาอย่างนิ่งๆแวบหนึ่งแล้ว หลังจากนั้นหยิบการ์ดเชิญออกมาจากในกระเป๋า

ในเวลานี้ มารีญาตกตะลึงแล้ว

คนอื่นๆก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน……

ไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึงว่า จู่ๆชัชนันท์จะมาการ์ดเชิญ

มารีญารู้สึกว่าหน้าของตัวเองถูกตบดังเปรี๊ยะๆๆ ชัชนันท์มีการ์ดเชิญได้ยังไงกันละ？

ของที่ส้ำค่าหายากเช่นนี้ กว่าที่เธอจะได้มามันไม่ง่ายเลย ทำไมชัชนันท์ถึงมีได้ละ？

งั้นพฤติกรรมเมื่อสักครู่ของเธอถือว่าเป็นอะไรกันละ？เธอโง่เหรอ？

“บอกว่าเธอไม่มีการ์ดเชิญไม่ใช่เหรอ？เธอมีได้ยังไงละ？”

“ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ปล่อยข่าวลือเช่นนี้ละ？งั้นคำพูดที่เธอพูดเริ่มแรกเหล่านั้นก็เชื่อไม่ได้สินะ？”

“นี่เห็นว่าเธอไม่ดีก็เลยใส่ร้ายป้ายสีเธอ？ ฉันได้เปิดประสบการณ์แล้วจริงๆ……”

ทันทีทันใด สิ่งที่พูดแต่แรกกับสิ่งที่เห็นผกผันกันหมด

เป้าหมายของเสียงวิพากษ์วิจารณ์ย้ายไปที่มารีญาแล้ว

ช่วงเวลานี้ มารีญาแทบอยากมุดดินหนีเข้าไปจริงๆเลย

เธอกัดฟันแล้ว มองชัชนันท์อย่างรุนแรง “นี่เป็นเรื่องเท็จสินะ？แม้ว่าเป็นเรื่องจริง ก็ไม่สามารถรับรองได้ว่าเป้าหมายที่แกมาที่นี่ไม่ได้มาเพื่ออ่อยคนรวยและมีอำนาจ แกเข้าใจเรื่องโบราณวัตถุเหรอ？คนไม่ชำนาญอย่างแกมาในโอกาสแบบนี้ ไม่ได้มาเพราะเรื่องนี้ แล้วจะเป็นเรื่องอะไรได้？”

จากที่เธอทราบมา ชัชนันท์ไม่รู้เรื่องวัตถุโบราณเลยด้วยซ้ำ

ชัชนันท์ขมวดคิ้วอย่างเฉื่อยชา เงยหน้าขึ้นสีหน้าเรียบเฉย มุมปากโค้งงอขึ้นอย่างอ่อนโยน “ขอโทษนะ ฉันเข้าใจจริงๆ งั้นแกละ？แกเข้าใจไหม？”

เพียงประโยคเดียว ทำให้มารีญาพูดไม่ออกเลยทันที

เธอ……

อันนี้ เธอไม่เข้าใจจริงๆ เธอค่อนข้างเสียใจภายหลังที่ตัวเองถามคำถามนี้กับชัชนันท์

แต่ว่า เธอจะพูดว่าตัวเองไม่เข้าใจไม่ได้……

“ฉันเข้าใจอยู่แล้ว……”มารีญาจำต้องกัดฟัน ทำหน้าตาเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ กำมือทั้งสองข้างที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวแน่นแล้ว

“อ๋อ……งั้นเหรอ？ฉันมีเรื่องหนึ่งลืมไปแล้ว ตอนที่ถังป๋อหู่วาดภาพ ชอบระบุปีหรือเปล่า？”ชัชนันท์ถาม

เธอรู้เรื่องมารีญาเป็นอย่างดี เธอเป็นพวกที่หน้าตาสวยแต่ไร้สมอง ไม่มีความรู้ไม่มีทักษะใดๆ ไม่รู้เรื่องอะไรทางด้านนี้เลย

“ชอบอยู่แล้ว จะมีจิตรกรท่านไหนที่วาดรูปแล้วไม่ชอบระบุปีบ้างละ？”มารีญาตอบกลับไปด้วยความมั่นใจอย่างมาก

เพิ่งจะพูดจบ คนที่มุงดูรอบๆอดไม่ได้หัวเราะขึ้นมาแล้วทันที

มุมปากของชัชนันท์ก็โค้งงอขึ้นอย่างสวยงามอีกครั้งแล้ว ภายใต้การส่องสว่างของไฟรายทาง ท่าทางที่แสดงออกมาของเธออบอุ่นกว่าลมในฤดูใบไม้ผลิ

ยืนอยู่กับมารีญาที่มีความโหดเหี้ยมคละคลุ้งทั้งตัว นิสัยและระดับความรู้ความสามารถของทั้งสองใครสูงกว่ากันสามารถตัดสินได้เลย

เสียงหัวเราะเหล่านี้ ทำให้มารีญาร้อนตัวอย่างมาก “พวกแก……พวกแกหัวเราะอะไรกัน？”

“ถังป๋อหู่คนๆนี้น่ะ น้อยมากที่จะระบุปีที่ภาพวาด แม้แต่เรื่องนี้แกก็ยังไม่ทราบแกยังมีหน้ามาพูดว่าตัวเองเข้าใจเรื่องวัตถุโบราณ？งั้นแกบอกฉันอีกครั้งซิว่า ผลงานตัวแทนของถังป๋อหู่คืออะไร？พูดจบ ชัชนันท์อดไม่ได้หัวเราะครู่หนึ่งแล้ว”

“……”มารีญาตอบกลับไม่ได้แล้ว

“ให้ฉันบอกแกนะ คือ《รูปตะวันยอแสงและห่านป่าที่แสนโดดเดี่ยว》《รูปดอกแอปริคอทและกระท่อมหลังน้อย》《รูปวิวทิวทัศน์ระหว่างภูเขาในฤดูใบไม้ผลิ》《รูปสายลมแห่งฤดูใบหม้ร่วงและพัดกลมที่ทำด้วยแพร》《บทกวีที่ประพันธ์โดยถังป๋อหู่》เป็นต้น”นัยน์ตาของชัชนันท์สงบนิ่ง น้ำเสียงนิ่งๆ

“เธอไม่รู้เรื่องวัตถุโบราณณอะไรทั้งนั้น……”

“ได้ฟังชัชนันท์พูดแต่ละหัวข้อล้วนมีเหตุผลฟังดูดี ดูเหมือนว่าชัชนันท์จะรู้เรื่องจริงๆ เพราะงั้นเด็กผู้หญิงคนนี้ต่างหากที่มาอ่อยผู้ชายสินะ？ดูเหมือนว่าชัชนันท์จะไม่เหมือน……”