หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 204

“ผู้มีอำนาจและร่ำรวยตระกุลภักดีดำรงณแห่งเมืองสินธุ ก็มีเพียงแค่ตระกูลเดียวนะ?” ผู้หญิงยิ้มและกล่าว

ชัชนันท์ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

ผู้มีอำนาจและร่ำรวยตระกุลภักดีดำรงณแห่งเมืองสินธุเหรอ?

งั้นนอกจากตระกุลภักดีดำรงณที่เธอรู้จักก็ไม่มีตระกูลอื่นแล้ว ตระกุลภักดีดำรงณนั่นเป็นตระกูลอภิชนที่มีชื่อเสียงเชียว……

ที่เรียกว่าชนชั้นสูงที่จริงก็เป็นลำดับชั้น มีอำนาจคือลำดับแรก มีเงินคือลำดับรอง

และตระกุลภักดีดำรงณก็ต้องเป็นลำดับหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

สมาชิกในครอบครัวพวกเขา แม้แต่ในกูเกิลก็หาข้อมูลได้ไม่มากเท่าไหร่

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคมสันจะมีสถานะที่สูงส่งเช่นนี้

คนที่มีสถานะเช่นนี้ ทำไมถึงไปอยู่กับคุณห้าด้วย? พูดตามหลักเหตุผลแล้ว คุณห้าไม่น่าจะเข้าไปอยู่ในสายตาของเขาเลย

คุณคมสันจะไปให้ค่าและไปคลุกคลีกับพวกอิทธิพลมืดได้อย่างไร?

ความสงสัยทุกรูปแบบ ก็ค่อยๆแผ่กระจายอยู่ในใจของเธออย่างต่อเนื่อง และสีหน้าของเธอก็ตะลึงงันอยู่ตรงนั้น

ผู้หญิงชนชั้นสูงท่านหนึ่งส่ายมืออยู่ตรงหน้าเธอ และยิ้ม “เป็นอะไรเหรอ? อึ้งเลยเหรอ?”

ชัชนันท์ได้สติทันที และมองหน้าผู้หญิงชนชั้นสูงต่อ “ที่คุณพูดมันคือเรื่องจริงเหรอ? งั้นคนที่ประมูลเครื่องประดับเพชรสีชมพูมูลค่าสามร้อยล้านคนนั้น ก็คือคุณชายแห่งตระกุลภักดีดำรงณ?”

“นั่นมันก็แน่อยู่แล้ว โกหกคุณแล้วฉันจะได้อะไรล่ะ?” ผู้หญิงชนชั้นสูงคนนั้นยิ้มอีกครั้ง

ชัชนันท์ส่ายหน้า

เธอไม่มีเหตุผลจะโกหกจริงๆ……

“พวกเราขอตัวก่อนนะ……” ผู้หญิงชนชั้นสูงคนนั้นจับมือผู้หญิงชนชั้นสูงอีกคน และเดินจากไป

ผ่านไปนานมาก ชัชนันท์ถึงจะมีสติกลับมา และไปทำในสิ่งที่ตัวเองควรจะทำ

หลังจากล้างมือและออกจากห้องน้ำ ชัชนันท์ยังคงคิดถึงคำถามเกี่ยวกับคมสันอยู่

หลังจากการประมูล หลังจากที่ชัชนันท์และกชมนไปจ่ายเงินพร้อมกัน บอกที่อยู่ของตัวเองให้บริษัทประมูล จากนั้นก็กรูออกจากประตูไปพร้อมกับเหล่าบอดี้การ์ด

ดวงดาวสว่างไสวสวยตระการตาอยู่ด้านนอก สีสันยามค่ำคืน บนถนนยังคงมีรถผ่านไปผ่านมาอย่างไม่หยุดหย่อน โคมไฟที่เจิดจ้าสว่างไสวรวมตัวกัน เหมือนดั่งกาแล็กซีที่สวยงาม

เมืองสินธุในต้นฤดูใบไม้ผลิ ลมในยามค่ำคืนอ่อนโยนกว่าฤดูหนาวเพียงเล็กน้อย

ลมหนาวพัดเข้ามาหา ชัชนันท์ก็อดไม่ได้ที่จะหนาวสั่นสะท้าน

ทางเข้าประตูบริษัทประมูล กชมนควงแขนกับชัชนันท์อย่างสนิทสนม “นันท์……ต้องการให้ฉันไปส่งคุณกลับไหม?”

ชัชนันท์ส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก ขอบคุณค่ะคุณป้ากชมน ฉันขับรถเอง”

“โอเค งั้นคุณก็เดินทางระมัดระวังหน่อย……คืนนี้มีคุณอยู่เป็นเพื่อนฉัน ฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะ” กชมนยังคงยิ้มอย่างสนิทใจ

มองไปที่ใบหน้าของชัชนันท์ที่งามเหมือนดั่งดอกบัวที่เบิกบาน กชมนรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง และอิจฉากชนิภอย่างมาก

ถ้าหากลูกชายของเธอ หาลูกสะใภ้แบบนี้ได้สักคน มันจะดีแค่ไหนกันนะ?

สาวคนนี้ มองยังไงก็ดูดี หน้าตาสวยงาม มีออร่า สูง หุ่นดี มีความรู้

เธอไม่เห็นข้อบกพร่องบนตัวของชัชนันท์เลยแม้แต่น้อย

หลังจากติดต่อกันได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกันกับกชนิภเลย เธอกลายเป็นแฟนคลับตัวน้อยของชัชนันท์ไปแล้ว

“เดิมที ฉันยังคิดจะแนะนำคุณให้กับประธานาธิบดีและภรรยาของประธานาธิบดีให้รู้จัก แต่ภรรยาของประธานาธิบดีส่งไลน์มาให้ฉันลับหลัง บอกว่าวันนี้ติดธุระมาไม่ได้แล้ว มันน่าเสียดายจริงๆ” กชมนพูดอีก

“งั้นก็รอโอกาสหน้า คุณค่อยแนะนำพวกเราให้รู้จักกันอีกทีก็ได้” ชัชนันท์พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“อืม……นันท์ เรามาแอดไลน์กันเถอะ หากมีเวลาเราก็ออกไปช้อปปิ้งด้วยกัน……น้าจ่ายเงินเอง” กชมนแสดงออกอย่างใจดีและสนิทสนม

“แอดไลน์ได้ แต่เรื่องจ่ายเงินไม่ต้องหรอกค่ะ” ชัชนันท์หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาอย่างมีความสุข ค้นหารหัสคิวอาร์โค้ดของไลน์

ส่งให้กชมนต่อหน้า

กชมนสแกนโค้ดอย่างเด็ดขาด เพื่อเพิ่มเพื่อน “ถ้ามีเวลา พวกเราค่อยนัดกัน”

ชัชนันท์พยักหน้า “โอเค……”

เธอพูดอย่างจริงใจ ไม่ใช่พูดเพื่อเป็นมารยาท เดิมที เธอมีความประทับใจแรกกับกชมนที่ดีมาก

หลังจากการที่ได้ติดต่อกันในค่ำคืนนี้ เธอมีผลกระทบที่ดีต่อคนๆนี้มากยิ่งขึ้น

เธอสามารถรู้สึกได้ ว่าคนนี้เมตตากับตัวเองอย่างสุดซึ้ง ดังนั้นเขาเต็มใจอย่างยิ่งที่จะเป็นเพื่อนกับคนนี้

“งั้นก็ตามนี้แล้วกัน ฉันขอตัวก่อน บ๊ายบาย……” พูดจบ กชมนขึ้นรถโรสลอยด์คันสีดำ ภายใต้การปกป้องของกลุ่มบอดี้การ์ด

หลังจากที่ชัชนันท์มองตามหลังรถหรูของกชมนจากไปแล้ว เธอก็หันหลังมา เตรียมจะกลับไปที่รถของตัวเอง

“ชัชนันท์……วันนี้แกมั่นหน้ามากสินะ?”

เสียงของมารีญา ดังขึ้นข้างหลังเธอ ชัชนันท์ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ หันกลับมามองไปที่ตำแหน่งของเธอ……

ในขณะนี้ มารีญายืนอยู่บนขั้นบันไดที่ห่างจากเธอเพียงหนึ่งเมตรเท่านั้น มองลงมาที่เธอ กอดอกอย่างหยิ่งผยอง และมองเธอด้วยใบหน้าที่รังเกียจ

มองเห็นคนๆนี้ ชัชนันท์รู้สึกขัดหูขัดตามาก

ไม่อยากสนใจเธอ ชัชนันท์หันหลังกลับ และเตรียมจะเดินไปที่รถ

“แกรู้จักกับภรรยาของรองประธานาธิบดี ก็ไม่เห็นจะสุดยอดตรงไหนเลย”

“อย่าเพิ่งได้ใจเกินไป  ใครทำอะไรก็ได้รับผลแบบนั้น คนอย่างแก สักวันหนึ่งจะต้องโชคร้าย”

“ไม่แน่สักวันหนึ่ง ไม่ทันระวังไปล่วงเกินภรรยาของรองประธานาธิบดี คนเขาก็ฆ่าแกแล้ว”

มารีญากัดฟันพูด กับเงาหลังของเธอ

แต่ละคำที่เข้าหู สำหรับชัชนันท์แล้วเป็นอะไรที่ขัดหูอย่างยิ่ง

แต่ว่า เธอก็ยังไม่สนใจมารีญา และขึ้นรถของตัวเองไป แล้วก็จากไปอย่างสง่าผ่าเผย

คืนนี้ สิ่งของที่เธอต้องการประมูล ก็ได้มาอย่างราบรื่น ดังนั้น ตอนนี้เธออารมณ์ดีอย่างมาก มารีญาไม่มีผลกระทบต่อเธอเลย

ขับรถเบนซ์อยู่บนท้องถนน ชัชนันท์เริ่มคิดอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว เรื่องที่เธอได้รู้เกี่ยวกับคมสันในคืนนี้ ในหัวคิดแต่ความสัมพันธ์ระหว่างคมสันและคุณห้า……

ไม่ว่ายังไง เธอก็รู้สึกว่า คนอย่างคุณห้าคนนี้ไม่ธรรมดาเหมือนอย่างที่คิด

แม้ว่า เรื่องที่เขาทำ ไม่สอดคล้องกับตัวตนของเขา แต่ว่า เธอก็ยังรู้สึก เหมือนว่าเขาจะสูงส่งกว่าคมสัน

เขาเป็นใครกันแน่?

ท่ามกลางคำถามมากมาย ชัชนันท์ขับรถกลับไปที่วิลล่าของตัวเอง

ขณะที่เข้าประตู ไฟทุกดวงในบ้านก็สว่างขึ้น

ในห้องรับแขกไม่มีใครอยู่เลยสักคน

หลังจากที่เธอมองไปรอบๆ ก็ลากร่างกายที่เหนื่อยล้า มานั่งอยู่บนโซฟา และคิดถึงคำถามในหัวของตัวเองต่อ

“กลับมาแล้วเหรอ?”

ในเวลานี้ ผู้ชายถือแก้วไวน์ที่ประณีตใบหนึ่ง และเดินลงมาจากชั้นบนอย่างช้าๆ

เขาสวมชุดลำลองผ้าไหมสีดำ กับผิวที่ขาวอย่างยิ่ง ซึ่งมีออร่าสูงส่งยิ่งขึ้น

เขาเพิ่งสระผม ปลายผมยังไม่แห้งสนิท ทรงผมที่เปียก ทำให้เขาดูดีเป็นพิเศษ

ชัชนันท์หันหน้ามาช้าๆ มองดูเขา และพูดเสียงเบาๆว่า “อืม……”

ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ร่างของผู้ชายโดยไม่รู้ตัว มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ต้องการมองทะลุความคิดของเขา

เขาเดินมาตรงหน้าเธออย่างช้าๆ ใบหน้าดูนิ่งสงบ นั่งลง และวางแก้วลง “คุณจ้องผู้ชายคนหนึ่งแบบนี้ จะทำให้คนเข้าใจผิดกันง่ายๆ……”

ชัชนันท์ตระหนักถึงกิริยาที่ไม่เหมาะสมของตัวเอง ทันใดนั้นก็สั่นไปทั้งร่างกาย และกระแอมด้วยความเขินอาย “คุณห้า……ฉันขอถามคำถามคุณหนึ่งคำถาม คุณตอบฉันมาตรงๆ”