หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 205

แทนไทเลิกคิ้วเล็กน้อย มองดูเธออย่างจริงจัง

“คุณคือใครกันแน่?”

ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง “ทำไมจู่ๆถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ?”

วินาทีต่อมา นัยน์ตาของเขามีอารมณ์ของการแสวงหาเล็กน้อย

“ก็รู้สึกว่า คุณไม่ธรรมดาเหมือนที่ฉันรู้” ชัชนันท์กล่าว

“อย่างเช่น?”

“วันนี้ ฉันไปงานประมูลแห่งหนึ่ง……”

“อืม คุณเคยบอกแล้ว”

“คนธรรมดาทั่วไปไปที่งานประมูลนั้นไม่ได้” ชัชนันท์กล่าวอีก

“คุณก็เคยบอกแล้ว”

“จากนั้นฉันเห็นคมสัน ฉันยังได้ยินคนอื่นพูดอีกว่า คมสันคือคุณชายของตระกุลภักดีดำรงณนั้นที่มีชื่อเสียงในเมืองสินธุ” ชัชนันท์อธิบายไปตามความจริง

ใบหน้าของเขายังคงไม่แสดงออกอะไรมาก “แล้วไงต่อ?”

“แล้วฉันก็สงสัยว่าคุณก็เป็นคุณชายของตระกูลผู้มีอำนาจและร่ำรวย……ถึงขั้นที่สุดยอดกว่าคมสัน ฉันสงสัยว่าคุณโกหกฉัน” ชัชนันท์พูดอย่างตรงไปตรงมา

“กริ๊ง……กริ๊ง……”

ในตอนนี้กริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น

แทนไทไม่ตอบคำถามเธอ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ และเดินไปเปิดประตู

มีชายชุดสูทสีดำรองเท้าหนังสองคนยืนอยู่นอกประตู

นอกจากคนๆนั้นที่นำหน้าที่ไม่มีอะไรอยู่ในมือเลย และในมือของคนอื่นๆถือกล่องไม้จันทร์แดงแกะสลักที่มีขนาดแตกต่างกัน

เมื่อเห็นแทนไท ผู้คนสองสามคนก้มหน้าด้วยความเคารพ

“คุณผู้ชาย สวัสดีครับ……พวกเราคือพนักงานจากบริษัทประมูลแห่งเมืองสินธุ บนมือของเราเป็นของที่คุณนันท์ประมูลได้จากบริษัทประมูลของเรา” ชายชุดดำกล่าวอย่างสุภาพ

“เข้ามา……” แทนไทตอบอย่างเฉื่อยชา และหันกลับไปมองที่ห้องนั่งเล่น

ไม่นานนัก ชายชุดดำสองสามคนก็เดินเข้าประตูอย่างเป็นระเบียบ นำกล่องขนาดต่างๆ สามกล่อง วางบนโต๊ะกาแฟ

“คุณผู้หญิง……นี่คือของที่ท่านประมูลมา ขอให้ท่านดูสักหน่อย” ชายชุดดำที่นำหน้ากล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง

แทนไทนั่งลงข้างๆอย่างเงียบๆ สายตาของเขามองไปที่กล่อง

ไม่นานนัก ชายชุดดำที่นำหน้าสวมถุงมือสีขาว เปิดกล่องออกมาอย่างระมัดระวัง

วัตถุโบราณที่ประณีตแต่ละชิ้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายของยุคสมัย ปรากฏอยู่ภายใต้แสงไฟ

สิ่งของเหล่านี้ แต่ละอันแวววาว และทุกๆชิ้นดึงดูดสายตาของเธออย่างมาก

แม้ว่าเคยเห็นพวกมันในบริษัทประมูลแล้ว เมื่อเธอเห็นพวกมันอีกครั้งในตอนนี้ เธอก็รู้สึกประหลาดใจ

“ไม่มีปัญหา……” ชัชนันท์มองดูชายชุดดำสองสามคนอย่างอาลัยอาวรณ์ ใบหน้าเมตตาและอ่อนโยน

เหล่าคนชุดดำพยักหน้าด้วยความเคารพอีกครั้ง และก็จากไป

หลังจากที่พวกเขาจากไป ชัชนันท์ยังคงให้ความสนใจกับตัวของวัตถุโบราณอยู่ และละเลยเขาที่อยู่ข้างๆไปเลย

“ของเหล่านี้คุณช่วยประมูลให้คนอื่นเหรอ?” เขาถาม

“เปล่า……ถุงหอมทรงกลมนี้ ฉันประมูลให้ตัวเอง……คิดจะส่งให้ใครบางคน”

“ส่งให้ใคร?”

การแสดงออกของชัชนันท์จริงจังมากขึ้น “ส่งให้ใครคนหนึ่งที่สำคัญสำหรับฉัน”