หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 206

มารีญาไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงได้โมโห

เป็นเขาที่ยังไงก็จะเอาแจกันนี้ไม่ใช่เหรอ? เธอช่วยเขาประมูลกลับมา ตอนนี้เขาควรขอบคุณเธอไม่ใช่เหรอ?

“ฉันบอกให้เธอช่วยฉันประมูลกลับมาให้ได้ แต่เธอก็ต้องดูสถานการณ์ความจริงหน่อยมั้ย? แปดสิบล้านเธอยังประมูล? ฉันบอกเธอแล้ว ว่าแจกันใบนี้มีมูลค่าแค่สามสิบล้านไม่ใช่หรือไง?” ภราดรต่อว่าเธออย่างโมโห

“แต่ว่าพ่อชอบไม่ใช่เหรอ? ชอบก็ซื้อสิ แพงขึ้นห้าสิบล้าน จะเป็นไรไป?” มารีญาก็ทำหน้าไม่แฮปปี้

“เธอ……” เธอทำให้ภราดรโมโหจนพูดอะไรไม่ออกชั่วขณะ และยกมือขึ้นตบหัวมารีญาแรงๆ อีกครั้ง “เจ้าลูกไม่เอาไหน...... ความหมายของฉัน แน่นอนว่ามันต้องแปลว่าถ้าราคามันสูงกว่านั้นก็ไม่ต้องซื้อ”

ความเจ็บปวดแพร่กระจายอยู่ที่หัวอย่างรุนแรง มารีญามึนๆ เธอเซไปทางตามแรงที่โดนตบ พลางบ่น “งั้นทำไมพ่อไม่พูดให้ชัดเจนเล่า? หนูจะไปรู้ได้ไงว่าพ่อหมายถึงแบบนี้?”

“เธอใช้เงินแบบผิดพลาดไปมากขนาดนี้ ยังจะมามีเหตุผลอีกงั้นเหรอ?” ภราดรต่อว่า เสียงดังขึ้น “เธอเชื่อมั้ยว่าฉันจะให้คนมาหักขาเธอซะ?”

มารีญากลัวโดยสัญชาตญาณ ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย

ดวงพรคว้าแขนภราดรเบาๆ อย่างระวัง และพูดเสียงเบา “เอาล่ะ ที่รัก คุณไม่ต้องโมโหแล้วนะ พวกเราขึ้นข้างบนกันก่อนเถอะ”

ภราดรจ้องมารีญาตาเขม็งอย่างโมโห “รถสปอร์ตที่เธออยากได้รุ่นนั้น......เลิกคิดได้เลย......”

มารีญาร้อนรนขึ้นทันที “พ่อ พ่อตกลงรับปากแล้วนะ”

เธอชอบรถสปอร์ตรุ่นนั้นเอามากๆ เพื่อนของเธอต่างซื้อกันหมดแล้ว เธอก็โม้กับเพื่อนเอาไว้แล้ว ว่าพ่อของเธอจะซื้อรุ่นตัวท๊อปกว่าของพวกเขา

ถ้าหากพ่อไม่ซื้อให้ล่ะก็ งั้นเธอก็ไม่ขายขี้หน้าหรอกเหรอ?

“ตอนนี้ฉันไม่ตกลงแล้ว แล้วก็บัตรที่เธอมีอยู่ทั้งหมด ฉันจะระงับมันปีนึง......” น้ำเสียงของภราดรหนักแน่น ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ทั้งในน้ำเสียงและสีหน้า ต่างก็แฝงไปด้วยความโมโห

มารีญาได้ยินดังนั้น ก็ร้อนรนขั้นสุด “พ่อ......พ่อจะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้นะ......”

ไม่ซื้อรถก็ช่างเถอะ บัตรเธอก็จะระงับอีก แถมยังระงับเป็นปี แบบนี้จะให้เธอใช้ชีวิตยังไง?

ถึงตอนนั้น ครีม เครื่องสำอาง เสื้อผ้า กระเป๋าที่ชอบก็ซื้อไม่ได้ ของอร่อยที่อยากกินก็กินไม่ได้ อยากไปเที่ยวที่สนุกๆ ก็ไปไม่ได้ ไปเดินช้อปปิ้งกับแก๊งเพื่อนสาว เธอก็ไม่ด้วยไม่ได้

งั้นเธอมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร? ตั้งแต่เล็กจนโต เธอเคยใช้ชีวิตแบบนี้ซะที่ไหน?

สำหรับเธอแล้ว ตัดช่องทางการเงิน เป็นการทรมานเธอที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

“แล้วก็คุณห้ามให้เงินเธอแม้แต่แดงเดียว ถ้าคุณกล้าให้เงิน ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปเลย” ภราดรมองดวงพรอย่างเย็นชาพลางพูด

ดวงพรกลัวขึ้นมาทันที พลางพยักหน้า

เธอรู้ว่าเขานั้นโกรธจริงๆแล้ว จึงไม่กล้าพูดมากเลยแม้แต่คำเดียว

“บอกเมธี มาวิน พวกเขาก็เหมือนกัน กล้าให้เงินก็ลองดู” พูดจบ ภราดรก็โมโหและเดินขึ้นข้างบนไป โดยที่ไม่เหลียวมองแจกันลายครามนั่นสักนิด

มารีญากรอบตาแดงก่ำ พลางมองดวงพร ด้วยนัยน์ตาขอร้องให้ช่วย “แม่......ทำไงดี”

“แม่ก็ไม่มีทางเลือก พ่อของลูกคนนี้ ตัดสินใจอะไรแล้ว คนอื่นไม่ว่าใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้......”

“งั้นแม่จะให้เงินหนูมั้ย?”

“แม่แตะเงินส่วนตัวของแม่เองได้ ให้เงินลูกไว้ใช้หมื่นสองหมื่น มากไปแม่ก็ไม่กล้าให้ ถ้าหากถูกพ่อของลูกรู้เข้าแม่ตายแน่” พูดจบ ดวงพรก็ลูกขึ้นและเดินขึ้นชั้นบนไป

มารีญากระทืบเท้าอย่างแรง

หนึ่งหมื่น?

หนึ่งจะไปพอที่ไหน?

เงินแค่นี้ ไม่พอแม้แต่จะกินข้าวกับเพื่อนเธอสักมื้อด้วยซ้ำ

ทั้งหมดต้องโทษชัชนันท์คนนั้น ถ้าเธอไม่เจอชัชนันท์ล่ะก็ งั้นก็คงไม่ได้ไปทำให้ภรรยาท่านรองประธานาธิบดีไม่พอใจ