หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 207

วินาทีถัดมา กลิ่นน้ำหอมกลิ่นมิ้นท์และกลิ่นบุหรี่ผสมปนกันที่คุ้นเคยก็ลอยมากระแทกจมูก

เมื่อเงยหน้าขึ้น เธอก็พบว่าตนนั้นชนเข้ากับอ้อมแขนของชายผู้นึงพอดี

มือของเขานั้นป้องหน้าผากเธอเอาไว้ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้กระแทกจนเจ็บ

และวินาทีถัดมา เสียงทุ้มต่ำมีอารมณ์ของชายผู้นั้น ก็ดังขึ้นด้านบนหัวของเธอ “มาส่งอ้อมกอดให้แต่เช้าตรู่เลยงั้นเหรอ?”

ชัชนันท์หน้าแดงทันที และรีบถอยออกมาอย่างไว อีกฝ่ายเขาก็มีนัยน์ตาที่ล้ำลึก “พูดอะไรของนาย?”

คอเสื้อคลุมอาบน้ำบนร่างของเธอนั้นต่ำเล็กน้อย ระดับสายตาของเขามองลงมา สามารถมองเห็นร่องที่เย้ายวนนั้นได้อย่างชัดเจน

ภาพนี้ ทำให้เขาท้องตึงไปชั่วขณะ

เขาขมวดคิ้ว “ฉันไปเปิดประตู......เธออยู่นี่แหละ”

“ไม่เป็นไร ฉันไปเปิดก็ได้......”

“ห้ามไป......” เขาเอ่ยขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด จากนั้นก็ดันประตูห้องของเธอ และยัดเธอเข้าไปในนั้น

ไม่รอให้เธอพูดอะไร แทนไทก็ก้าวเท้ายาว เดินออกไปแล้ว

ยังไงก็มีคนไปเปิดประตูแล้ว ชัชนันท์จึงเลิกคิดเรื่องที่จะลงไปข้างล่าง และกลับเข้าไปในห้องอาบน้ำ เริ่มล้างเนื้อล้างตัว

หลังจากอาบเสร็จอย่างรวดเร็ว เธอก็เปลี่ยนเป็นชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อนอยู่บ้าน สวมผ้าคลุมผม และลงไปข้างล่าง

ในห้องรับแขกชั้นล่าง กลิ่นหอมของไข่ดาวกระจายไปทั่ว

กลิ่นแบบนี้ เพิ่มรสสัมผัสแห่งชีวิต ให้กับบ้านหลังใหญ่และหรูหราหลังนี้ ทำให้เธอรู้สึกถึงความสงบสุขผ่อนคลาย

ไม่ต้องเข้าไป เธอก็นึกภาพออก ว่าผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ที่หน้าเตา สวมผ้ากันเปื้อนสีดำล้วน และกำลังทอดไข่ดาวอย่างตั้งใจ

นึกภาพถึงตรงนี้ มุมปากของเธอก็ยกยิ้มขึ้นมาเป็นโค้งสวยอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นกล่องสร้อยคอกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ ชัชนันท์ก็รู้ได้ว่านั้นคือสร้อยสายใยรักสีฟ้าที่กชมนส่งมา

ดังนั้น เธอจึงเดินเข้าไป นั่งลงบนโซฟา และเปิดกล่องออกอย่างเร็ว

สร้อยคอไพลินสีน้ำเงินแวววาว ก็ปรากฏขึ้นมา

ไม่เหมือนรุ่นที่กชนิภนั้นได้ไปตรงที่ ดีไซน์สร้อยรุ่นนี้นั้นเรียบง่ายมากๆ สายสร้อยทองคำขาวบางๆ มีจี้ไพลินสีน้ำเงินรูปทรงหัวใจอยู่ด้านล่าง

ไพลินเม็ดนี้ ลึกล้ำดั่งทะเลที่หยั่งไม่ถึง รอบด้านฝังเพชรจำนวนนับไม่ถ้วนทำให้พลอยดูแวววาวเป็นพิเศษ

ชัชนันท์ค่อยๆ หยิบขึ้นมาอย่างระวัง ยกไปส่องกับแสงอาทิตย์และมองดูอย่างละเอียด

ภายใต้แสงเรืองรอง ไพลินกับเพชรสีขาวรอบด้านก็ส่องประกายระยิบระยับ ราวกับดวงดาว สะดุดดวงตาของเธอ

งดงามมาก

เธอชอบมากๆ

เธอวางกล่องเครื่องประดับลง และทาบสร้อยลงบนคอ เอื้อมมือไปด้านหลังคอ อยากจะติดตะขอ

เนื่องจากไม่มีกระจก เธอจึงเกี่ยวตะขออยู่นาน ก็ไม่สำเร็จ

จู่ๆ มืออันอบอุ่นสองข้างก็ยื่นเข้ามา จับตะขอจากมือเธอ

“มาฉันเอง......” เสียงของเขา ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ ราวกับเสียงบรรเลงเพลงของเชลโล

เมื่อสิ้นเสียง เขาก็รวบผมของเธอไปด้านข้าง อย่างระมัดระวัง

วินาทีที่ปอยผมเฉียดผ่านหลังคอ ไหปลาร้า และใบหู เธอรู้สึกราวกับมีกระแสไฟไหลผ่านได้อย่างชัดเจน ทำให้รู้สึกชาไปทั่วร่าง

แก้ม และใบหูของเธอ แดงระเรื่อขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เขาเกี่ยวตะขอให้เธออย่างตั้งใจ จากนั้นก็เดินมาด้านหน้าของเธอ

สร้อยคอเพชรไพลินสีน้ำเงิน ส่องประกายอยู่บนไหปลาร้าของเธอ ทำให้เธอดูแพงมีราศี

แก้ม และใบหูที่แดงนั้น รวมไปถึงใบหน้างดงามที่ไม่สามารถบดบังได้ ทำให้คนเกินเลือดอันเร่าร้อน

“สวย......” เขาพูด

“ขอบคุณ” ชัชนันท์ตอบเบาๆ