หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 209

ไม่นานประตูก็แง้มเปิดอกมา

เด็กสาวที่ย้อมผมสีทอง ผูกผมแกะสองข้าง ไว้ผมหน้าม้าก็ชะโงกหัวออกมา

เด็กสาวเอียงหัวพลางมองเขา และยิ้มอย่างสดใส ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความใสบริสุทธิ์ ลักยิ้มที่งดงามมุมปาก ทำให้เธอมองดูแล้วน่ารักเป็นพิเศษ

“ทำไมนายมาช้าจัง?” เธอพูดบ่น น้ำเสียงหวานใส

“ฉันมีธุระ ทำไมย้อมผมสีนี้? ดูไม่ได้เลย......” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ขมวดคิ้วด้วยสีหน้ารังเกียจ

ถึงแม้สายตาจะดูรังเกียจ แต่ท่าทีกับนัยน์ตาของเขานั้นอ่อนโยนสุดๆ

หญิงสาวเปิดประตูออกจนหมด และมองบนใส่เขา “ปีนี้สีนี้เป็นที่นิยมมั้ยล่ะ? ไม่มีเทสเอาซะเลย”

“อ่าๆๆ ...... ฉันไม่มีเทส โอเคแล้วใช่มั้ย?” พูดจบ เขาก็ลูบผมของเธออีกครั้ง และก้าวเท้าเข้าห้องไป

หญิงสาวเดินตามมาติดๆ และนั่งลงบนโซฟากับเขา

หลังจากนั้นเธอก็นั่งไขว่ห้างอย่างเป็นธรรมชาติ และหยิบอมยิ้มอันนึงขึ้นมาแกะ แล้วยื่นให้เขา “กินมั้ย?”

“ฉันไม่เอา” แทนไทพูด

“พี่ไม่ได้บอกแม่ ว่าฉันกลับมาแล้วใช่มั้ย?” เธอกะพริบตาใสปริบๆ และถาม

“ถ้าหากพี่บอกแม่ล่ะก็ ตอนนี้เธอยังจะหายใจได้อย่างอิสระแบบนี้มั้ย?”

“ก็นั่นสิ คงถูกห่อส่งกลับประเทศ J ไปนานแล้ว” เธอยู่ปาก และพูดอย่างน่าสงสาร

“พี่ห้าแหละดี ฉันบอกว่าจะโดดเรียนกลับมาเที่ยว พี่ห้ายังไม่ด่าฉันเลย......” เธอพลางกินอมยิ้ม พลางพูด

“ฉันด่าเธอไป เธอก็จะไม่โดดเรียนงั้นเหรอ?ธนิดา” แทนไททำหน้าเอือมๆ

“นั่นก็ใช่......” ธนิดายิ้มฮี่ๆ ลักยิ้มที่น่ารัก ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ด้านในราวกับมีแอลกอฮอล์ของไวน์ อ่อนหวานทำคนมึนเมา

“เมื่อกี้ฉันโทรหาพี่หก บอกว่าฉันกลับมาแล้ว พี่หกบอกว่าคืนนี้จะกลับมาหาฉัน คืนนี้ไปเที่ยวผับด้วยกันกับพวกเรา......”

“รู้แล้ว” แทนไทตอบอย่างไม่ต้องคิด

“พี่ห้า อีกแป๊บนึงฉันจะไปเล่นเกมที่ร้านเกม พี่ไปด้วยมั้ย?”

“ไม่ไป......” แทนไทขมวดคิ้ว “เธออยากเล่นเกม ฉันจะให้แล็บท๊อปที่ดีที่สุดกับเธอ”

ร้านเกมที่แบบนี้มีแต่ควันบุหรี่ เขาไม่อยากไป

“โห่ว วันนี้ฉันอยากไปร้านเกม” ธนิดาจิ้มแขนของเขาเบาๆ และพูดอ้อน

“ตอนบ่ายฉันยังมีงานอยู่ เธออยากไปก็ไปเอง ฉันให้คนแอบคอยปกป้องเธอ” ท่าทีของแทนไทนั้นหนักแน่น

“ตอนบ่ายพี่ทำงานได้ แต่ว่าตอนกลางคืนพี่ต้องไปเป็นเพื่อนฉัน”

“รู้แล้วน่า” แทนไทลูบผมของเธออีกครั้ง ในใจก็อดจะถอนหายใจไม่ได้ เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ยังจำได้ว่าตอนที่เธอเข้ามาตระกูลพัฒนาวรวงศ์ เพิ่งจะอายุเจ็ดขวบ เป็นแค่เจ้าตัวเล็กคนนึง

เพียงแป๊บเดียว ชั่วพริบตา ก็กลายเป็นสาวสะโอดสะองไปแล้ว

“แล้วก็พี่อย่าส่งคนตามฉันนะ” ธนิดาพูดขึ้นอีก “ฉันไม่ชอบให้คนเป็นกองตามติดฉัน ฉันอึดอัด”

“งั้นก็ได้......มีเรื่องอะไรโทรหาพี่”

“อื้ม......ฉันได้ยินแม่พูดเรื่องพี่กับพี่สะใภ้แล้วนะ......พี่ห้า ตอนนี้พี่กับพี่สะใภ้คืบหน้าไปถึงไหนแล้วล่ะ?” ธนิดาทำหน้าตาสนใจมากๆ

“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กๆ ถามให้น้อยๆ หน่อย”