หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 230

แทนไทขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “แค่นี้เองเหรอ?”

“ไม่งั้นจะอะไรล่ะ?”

“เกริกไม่ได้พูดอะไรกับเธอ?” เขาถามเรียบๆ

“ไม่นะ เกริกจะบอกเรื่องพวกนี้กับฉันทำไม? เกริกก็รู้เหรอ?” ธนิดารวบรวมความกล้า โกหกอย่างหน้าตาเฉย

“ไม่มีอะไรแล้ว ทีหลังไม่ต้องเข้ามายุ่งเรื่องของพวกพี่สองคน” แทนไทพูดต่อ

“อือ”

พอได้ยินคำตอบรับจากอีกฝั่ง แทนไทก็วางสายโทรศัพท์ อารมณ์ยิ่งซับซ้อนขึ้นทุกที

ไฟแดงสว่างขึ้น เขาค่อยๆหยุดรถ

นิ้วที่เรียวยาวจับพวงมาลัยรถเบาๆ มองไปยังตัวเลขที่อยู่ด้านบนไฟจราจรอย่างเงียบๆ

ไม่ใช่เพราะธนกฤธจริงเหรอ? ถ้าเธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับธนกฤธ แล้วประโยคนั้นของเธอ ที่ว่ากลัวจะเข้าใจผิดมันหมายความว่าไง?

ฟังที่ธนิดาพูด เหมือนกับว่าธนกฤธจะบริสุทธิ์ใจกับเธอ

แล้วความรู้สึกเธอที่มีต่อธนกฤธล่ะ? จะบริสุทธิ์ใจเหมือนที่ธนกฤธพูดมาจริงๆเหรอ?

ประโยคที่กลัวว่าจะเข้าใจผิดนั้น สรุปแล้วมันหมายความว่าอะไรกันแน่?

“ตู๊ดๆๆ……” เสียงมือถือสั่นดังขึ้นมาแทรกความคิดของเขา

พอเห็นว่าเป็นชื่อธนกฤธที่โทรมา เขาก็เลยรับสาย

เวลานี้ ไฟเขียวก็สว่างขึ้น

“พี่ห้า ถ้าพี่นัดคุยกับผมเพราะเข้าใจผิดเรื่องผมกับพี่นันท์ งั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องเจอกันแล้วมั้ง? ผมบริสุทธิ์ใจจริงๆนะ” ในน้ำเสียงของฝั่งธนกฤธเต็มไปด้วยความจริงใจ

“รู้แล้ว”

“พี่ห้า พี่วางใจเถอะ ผมไม่มีทางคิดอะไรเกินเลยกับพี่นันท์อย่างแน่นอน”

“ธนกฤธ จำคำของนายที่พูดวันนี้ไว้”

“ผมจำได้อยู่แล้วครับ”

“รักษาระยะห่างกับเธอด้วย นายรู้จักวิธีที่ฉันมักจะจัดการคนที่ไม่เชื่อฟังดี” น้ำเสียงที่เผด็จการของแทนไท ยากที่จะมีคนปฏิเสธ

“ผมรู้แล้ว พี่วางใจเถอะ”

แทนไทไม่ได้ตอบอะไรกลับมา วางสายโทรศัพท์ หลังจากนั้นก็กลับรถ

………………

ในขณะเดียวกัน อีกฝั่งหนึ่ง ห้องผู้ป่วยแผนกจิตเวชโรงพยาบาลราษฎรที่หนึ่ง

ท่าทางของชลิตาที่เหมือนก้าวไปหาความตายแล้วครึ่งหนึ่งนั่งพิงหัวเตียงอยู่

หทัยนั่งลงด้านข้างอย่างระมัดระวัง แล้วลูบหลังเธอเพื่อปลอบใจเบาๆ “ตอนนี้พ่อของลูกไปเจรจาที่ตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์แล้ว เชื่อว่าเขาจะสามารถทำให้มาวินเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจหย่าได้”

“เดิมทีพ่อของลูกก็ไม่พอใจกับท่าทีของมาวินมากอยู่แล้ว เลยคิดจะเป็นคนช่วยให้ลูกได้หย่า แต่แม่เตือนเขาแล้วนะ แม่บอกเขาว่าลูกรักเขามากๆ ถ้าสมมุติลูกต้องแยกจากเขา อาการซึมเศร้าอาจจะรุนแรงขึ้นกว่าเดิม เขาก็เลยกลัวขึ้นมานิดหน่อย”

“ลูกวางใจเถอะ ถ้าพ่อลูกออกโรงเอง มาวินคงจะเกรงใจเขาอยู่บ้าง อย่างน้อยเขาอาจจะยืดเวลาออกไป รอจนอาการซึมเศร้าของลูกหายดี แล้วค่อยคุยเรื่องนี้กันใหม่” หทัยพูดอย่างระมัดระวัง

ชลิตเกาศีรษะของตัวเองสักพัก หลังจากนั้นก็จับมือของหทัยแน่น “จริงเหรอคะ? หนูแยกจากพี่วินไม่ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะทำแบบนั้นกับหนู แต่หนูก็ยังรักเขา......อีกอย่างถ้าพวกเราหย่ากัน วันหนึ่ง เขากลับมาเจิดจ้าเหมือนเดิม ถึงตอนนั้นหนูก็อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนใหม่ ที่เปล่งประกายแทนหนู หนูคงไม่......”

ไม่อยากยอมแพ้ เพราะรัก และก็เพราะตำแหน่งของมาวินเหมือนกัน

หทัยถอนหายใจออกมาอย่างหมดปัญญา “ตา จริงๆแล้วลูกลองคิดให้ดี แม่ว่าพ่อของลูกก็คิดถูกนะ เห็นได้ชัดว่ามาวินไม่ได้รู้สึกอะไรกับลูกแล้ว ถ้ายังอยู่กันต่อไปมีแต่จะทำร้ายลูก”

“ไม่ได้รู้สึกอะไรมันก็แค่ชั่วคราวค่ะ ความรู้สึกมันสามารถสร้างขึ้นมาใหม่ได้” ชลิตายังคงยึดมั่น