หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 231

“คุณนันท์ให้ฉันอยู่ที่นี่เพื่อดูแลเธอจนกว่าจะหายดีค่ะ” นลินยิ้มเล็กน้อย

“อ๋อ” เขาราวกับกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก หมุนตัวแล้วเดินขึ้นข้างบนไป ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“มื้อค่ำวันนี้ฉันเป็นคนทำ อีกเดี๋ยวคุณก็ลงมาทานด้วยนะคะ” นลินมองแผ่นหลังของเขาแล้วพูด

เขาไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เดินไปด้านหน้าอย่างเดียว

พอเดินมาถึงหน้าประตูห้องนอน เขาก็มองประตูที่ปิดแน่นสนิท หลังจากนั้นก็กลับไปที่ห้องของตัวเองข้างๆ

เวลามื้อค่ำ นลินทำกับข้าวหกอย่าง ผัดผักรวมมิตร ปลิงทะเลผัดหัวหอม ซุปไก่โสม ตีนไก่น้ำแดงไม่มีกระดูก ซี่โครงหมูน้ำแดง ผัดกะหล่ำปลี

ทั้งสามคนพึ่งจะได้นั่งลง มือถือของแทนไทก็ดังขึ้น

คนที่โทรมาคือธนิดา

เขาคีบผัดผักรวมมิตรที่ชัชนันท์ชอบให้เธอก่อน หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปที่ข้างหน้าต่าง มองวิวทิวทัศน์ภายในเรือน แล้วรับสายโทรศัพท์

“มีอะไร?”

“พี่ห้า ฉันจบเห่แล้ว…...”

“ทำไม?”

“แม่รู้แล้วว่าฉันแอบกลับประเทศมา เมื่อกี้พึ่งจะโทรมาหา บอกให้ฉันรีบกลับไปหาท่าน ฉันจะทำยังไงดี”

“เธอกลับไปก่อน พี่จะไปเดี๋ยวนี้” เขานวดขมับพูดด้วยความกลัดกลุ้ม

พอได้ยิน ในใจชัชนันท์ก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที แววตาสุกสกาวเลือนหายไป

ผักที่เคี้ยวอยู่ในปาก จู่ๆก็ไม่อร่อยขึ้นมา

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่รู้ตัว มองแผ่นหลังที่ตรงทื่อของเขา ในใจซับซ้อนไปหมด

แฟนของเขาโทรมาต้องการจะเจอเขางั้นเหรอ?

ความสัมพันธ์ของพวกเขาเหมือนว่าจะดีมาก แค่เรียกเขาก็ไปทันที

ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรสนใจ ทั้งๆที่รู้ว่าควรจะห้ามใจไว้ แต่ทำไมเธอก็ยังทำไม่ได้สักที?

แทนไทวางสายโทรศัพท์ แล้วหมุนตัวกลับมาที่โต๊ะกินข้าว มองไปยังใบหน้าของชัชนันท์ “พวกคุณกินกันก่อนเลย ผมมีธุระต้องออกไปจัดการสักหน่อย”

ไม่รอให้ชัชนันท์เอ่ยปาก เขาก็ก้าวเท้ายาวออกจากประตูไป

ชัชนันท์กัดตะเกียบเบาๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง

เห็นภาพแบบนี้แล้ว นลินก็ตบบ่าเธอเบาๆเพื่อปลอบโยน

ชัชนันท์มองไปทางเธอแล้วฝืนยิ้มออกมา หลังจากนั้นก็กินต่อ

“ช่วงนี้ ไอดอลวัยรุ่นดังขึ้นทุกวัน ยอดไลค์ขึ้นท็อปอันดับที่หนึ่งแล้ว......” นลินเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว

“อืม”

“ฉันลืมไปเลยว่าจะบอกเธอ สองวันก่อนฉันกับธนิดาวรแล้วก็เกตน์ทั้งสองคนคุยเรื่องเล่นซีรี่ย์วายกัน พวกเขารับปากแล้วนะ ว่าต่อไปพวกเขาจะยึดตามบทของฉัน เล่นไปตามธรรมชาติ” นลินพูด

“ดีแล้ว” ชัชนันท์ยิ้ม “ยึดตามทางที่พวกเราปูไว้ล่วงหน้าก็โอเคแล้ว”

นลินพยักหน้า “อืม…...ฉันเชื่อว่าใช้วิธีนี้ทำการตลาด พวกเขาทั้งสองจะต้องดังภายในระยะเวลาสั้นๆอย่างรวดเร็วแน่นอน”

………………

ในคฤหาสน์หกชั้น ณ ชานเมือง รถแท็กซี่คันหนึ่งจดสนิทลง

หลังจากที่ธนิดาจ่ายเงิน ก็ลงจากรถอย่างระมัดระวัง

หลังจากที่คนขับรถแท็กซี่มองคฤหาสน์ที่หรูหราตรงหน้าอย่างตกใจแล้ว ก็หันหัวรถ ขับกลับไปอย่างเสียดาย

คนขับรถขับรถไปด้วย มองบริเวณโดยรอบที่หรูหราไปด้วยแล้วทอดถอนใจ “โลกของคนมีเงิน คนปกติทั่วไปจินตนาการไม่ถึงจริงๆ”

ธนิดาถอนหายใจออกมา มือทั้งสองประสานกันอย่างรวดเร็ว ภาวนาบนท้องฟ้าให้กับตัวเอง

หลังจากนั้น เธอก็ก้มศีรษะลง เดินเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยความกล้าๆกลัวๆ

ห้องรับแขกเปิดไฟสว่างโร่ ราวกับกลางวัน บรรยากาศเงียบจนเสียงของข็มหล่นเธอก็ยังได้ยินเสียงอย่างชัดเจน

เธอรู้ นี่ต้องเป็นความเงียบสงบก่อนที่พายุลูกใหญ่จะโหมกระหน่ำอย่างแน่นอน