หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 232

แทนไทและธันวามองหน้าของกชนิภาพร้อมๆกัน รอเธอพูดออกมา

“วันจันทร์หน้าตอนบ่าย พ่อของพวกลูกจะกลับประเทศ พวกลูกเตรียมช่วงบ่ายให้ว่างไว้ล่วงหน้านะ” กชนิภาพูด

“เข้าใจแล้วครับ” แทนไทพูดอย่างเรียบเฉย หลังจากนั้นก็หมุนตัวเดินออกประตูไป

ธันวาพยักหน้า แล้วตามออกไป

หลังจากที่ทั้งสองไปแล้ว ธนิดาก็ขยับขึ้นมานั่งข้างๆกชนิภา มือทั้งสองคล้องแขนของกชนิภา แล้วอ้อน “แม่คะ หนูรอพ่อกลับมาวันจันทร์หน้า แล้วค่อยกลับไปไม่ได้เหรอคะ? หนูคิดถึงพ่อแล้ว”

“ไม่ได้ การเรียนสำคัญที่สุด”

“โถ่ แม่คะ หนูขอร้องละค่ะ” ธนิดาอ้อนอีกครั้ง มือทั้งสองโยกไปที่แขนของกชนิภาไม่หยุดหย่อน “แม่คะ ได้ไหม? ได้ไหมคะ? หนูเชื่อว่าพ่อก็คิดถึงหนูเหมือนกัน”

พูดจบ มือทั้งสองของธนิดาก็ประสานกัน กำเข้าด้วยกัน หลังมือติดอยู่กับด้านล่างคาง ใบหน้ามองกชนิภาอย่างรอคอย สายตาเปล่งประกายด้วยความน่าสงสาร

กชนิภาใจอ่อนอย่างอดไม่ได้ “พอแล้ว รู้แล้ว งั้นวันอังคารลูกค่อยกลับไปแล้วกัน”

“ว้าว…...แม่ดีมากเลยค่ะ” ธนิดายกมือขึ้นด้วยความดีใจ

“ยัยเด็กแสบ” กชนิภาลูบศีรษะเธอด้วยความเอ็นดู “ในเมื่อแม่รู้แล้ว ลูกก็ไม่จำเป็นต้องพักโรงแรมแล้ว วันนี้ก็มาพักที่บ้านแล้วกัน”

“งั้นหนูจะนอนห้องเดียวกับแม่ ก่อนที่พ่อจะกลับมา” พอพูดจบ ธนิดาก็พิงไปที่ไหล่ของกชนิภา มือทั้งสองกอดเอวของเธอแน่น

ในเวลานี้ กชนิภารู้สึกได้ว่าใจตัวเองจะละลายแล้ว “พอพอพอ อายุเท่าไหร่แล้วเรา ยังติดแม่อยู่อีก”

ถึงแม้ว่าปากจะบ่น แต่ในใจเธอกลับหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเสียอีก

…………

ในขณะเดียวกัน อีกฝั่งหนึ่ง

ชลิตาพาดเสื้อถักสีขาวไว้บนบ่า เดินมาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยของมารีญา

ยืนฟังอยู่ด้านนอกนานพอสมควร หลังจากมั่นใจว่าไม่มีคน เธอเลยเคาะประตู

“เชิญเข้ามาค่ะ…...” เสียงของมารีญาดังมา

ชลิตาผลักประตูเข้าไป

ในวินาทีที่เห็นมารีญา เธอก็พยายามทำหน้าตาซึมเศร้า

ในเวลานี้ มารีญากำลังนั่งพิงหัวเตียงดูโทรทัศน์อยู่

บนลำตัวยังคงเต็มไปด้วยผ้าพันแผลสีขาว โผล่แค่ศีรษะเท่านั้น ดูแล้วเหมือนมัมมี่

พอเห็นท่าทางของเธอ ชลิตาก็รู้สึกขำอย่างมาก แต่กลับอดกลั้นไว้ไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกมา

มารีญาเห็นเธอ นัยน์ตาก็เต็มไปอาการงงงัน “ตา เธอมาได้ไง?”

ชลิตาก้มหน้าลง พลิกมือเพื่อปิดประตู เดินตรงมาที่ข้างๆมารีญา แล้วนั่งลง “ฉันพักอยู่ที่โรงพยาบาลนี้พอดี ได้ยินว่าเธอก็อยู่ที่นี่ ก็เลยมาเยี่ยมน่ะ”

“เรื่องของเธอ ฉันได้ยินมาแล้ว” ชลิตาถอนหายใจยาว พยายามบีบน้ำตา หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้น มองมารีญา ลูบตัวเธอที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลด้วยความเจ็บปวดใจ “ญา......พ่อลงมือโหดเกินไปนะ?”

มารีญาพูดด้วยความไม่พอใจ “ก็ใช่น่ะสิ? ทั้งหมดนี่เป็นเพราะนังชัชนันท์คนเดียว ที่ฉันต้องโดนประจานว่าใส่ของปลอมเป็นเพราะนังชัชนันท์แน่นอน อาการของเธอก็ไม่ดี ทำไมถึงยังวิ่งไปทั่วล่ะ?”

“ได้ยินว่าเธอเป็นแบบนี้ จะไม่มาหาเธอได้ยังไง ญา พวกเราไม่ได้เจอกันนานแล้วจริงๆนะ” ชลิตาพูด