หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 237

“ตามที่มีคนรู้ความจริงเปิดโปงออกมา ผู้หญิงที่ออกเดตกับแทนไท ชื่อธนิดา แม้จะนามสกุลเดียวกับแทนไท แต่กลับไม่ได้มีความสัมพันธ์เป็นพี่น้องกัน”

“ผู้หญิงเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัว ปัจจุบันเรียนหนังสืออยู่ที่ต่างประเทศ ฉันคาดว่า ที่ชัชนันท์บอกว่าเธอเป็นน้องสาวของแทนไทน่ะ แค่เพื่อรักษาหน้าตาของตัวเองเท่านั้นแหละ”

ตัวอักษรแต่ละแถวๆ กระแทกเข้ามาในลูกตาของทั้งสองคน

ด้านล่างข้อความ เป็นข้อมูลเกี่ยวกับธนิดา

ชัชนันท์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น สายตาสงบนิ่งจดจ้องอยู่บนใบหน้าของฝ่ายชาย

เนื้อหาที่เขียนอยู่ในข่าว เธอไม่เชื่อแม้แต่นิดเดียว

ทั้งหมดนี่กลับยิ่งทำให้เธอมั่นใจ ว่ามีคนคอยชักใยอยู่เบื้องหลังจริงๆ

“มีคนบอกว่า เธอไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของนาย” ชัชนันท์พูด

ฝ่ายชายมองหน้าเธอนิ่งๆ “คุณเชื่อไหม?”

ชัชนันท์ส่ายหัว “ไม่เชื่ออยู่แล้ว นายไม่มีเหตุผลต้องหลอกฉัน”

มุมปากของเขา มีรอยยิ้มที่ไม่ชัดเจน “น่าจะมีคนค้นหาข้อมูลของเธอแล้ว”

“นายไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันเข้าใจ สายงานของนายมันค่อนข้างพิเศษนี่นา ศัตรูต้องเยอะมากอยู่แล้ว เพื่อปกป้องน้องสาว ก็ต้องช่วยเธอสร้างตัวตนปลอมขึ้นมาน่ะสิ” ชัชนันท์พูด

คนที่เป็นมาเฟีย ต้องปกป้องคนในครอบครัวตนเองอย่างดีอยู่แล้ว

เขามองเธออย่างลึกซึ้ง ยกมือขึ้นมาลูบผมเธอเบาๆ

เธอจึงรู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าแรงสูงที่ไหลจากบนหัวเข้ามาในร่างกายทันที เลือดทั่วทั้งร่างกายราวกับเดือดพล่านขึ้นมา

หัวใจราวกับแทบจะหยุดเต้น

สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปหวั่นไหวของเธอ รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ค่อยๆกว้างขึ้น “วางใจเถอะ ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”

คำพูดของเขา ชัชนันท์เชื่ออยู่แล้ว

เพราะเขาพูดจริงทำจริงมาโดยตลอด

“ก่อนที่ฉันจะเปิดเผยเรื่องทั้งหมด เหมือนจะคิดไม่รอบคอบเท่าไหร่ เพื่อปกป้องเธอ นายถึงช่วยเธอสร้างตัวตนปลอมขึ้นมา เพราะไม่อยากให้คนอื่นๆเห็นว่าเธอเกี่ยวข้องกับนายใช่ไหม?” ชัชนันท์ถามอย่างระวัง

“ไม่หรอก สบายใจได้มีไม่กี่คนที่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของผม ที่ต้องทำขนาดนั้น ก็แค่ป้องกันไว้ก่อนเฉยๆ”

พูดจบ เขาก็ลูบผมเธอเบาๆอีกครั้ง แล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในครัว

ชัชนันท์ยิ้มบางๆมองแผ่นหลังของเขา มองอยู่นาน ใบหน้าที่แดงระเรื่อ ยิ่งเด่นชัดมากขึ้น

จนกระทั่งเขาหายไปจากขอบเขตสายตาของตนเอง ถึงได้นั่งลงบนโซฟาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

หัวใจที่เต้นแรง ยังคงเต้นแรงเหมือนเดิม ส่วนความรู้สึกผิดก็ยังคงวนเวียนอยู่ข้างในเช่นกัน

ท่าทางของเธอ เหมือนเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งสุดๆเลย

แค่นลินลงมา ก็ได้เห็นหน้าแดงๆหูแดงๆของชัชนันท์ในทันที

ได้ยินเสียงจากในครัว เธอไม่ต้องคิดก็รู้แล้ว ทำไมชัชนันท์ถึงเป็นอย่างนี้

เธอถอนหายใจยาวๆอย่างจำใจ เดินเข้าไปใกล้ๆ เดิมทีไม่อยากจะพูดอะไรอีก แต่ท้ายที่สุดยังคงอดไม่ไหว “ดูจากสีหน้าของเธอ เธอไม่คิดจะควบคุมตัวเองแล้วใช่ไหม? คุณนันท์ เธอเคยคิดไหมว่าภายใต้รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาดูดีของเขา ซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง?”

“พวกมาเฟียน่ะ มือเปื้อนเลือดตั้งเท่าไหร่ เธอเคยคิดไหม? บางทีผู้ชายคนนั้นเขาอาจจะฝ่าฝืนกฎหมายอยู่ก็ได้นะ” นลินพยายามพูดเบาๆ

“เรื่องพวกนี้ฉันเคยคิดมาแล้วทั้งนั้น ตอนแรกเป็นเพราะเรื่องนี้ ไหนจะทะเบียนสมรสนั่นอีก ถึงได้พยายามควบคุมตัวเองมาโดยตลอด ฉันคิดว่าท่ามกลางสถานการณ์ที่ต้องอยู่ร่วมกับเขา ฉันจะสามารถควบคุมให้ตัวเองสงบนิ่งได้ แต่นลิน ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ว่า บางสิ่งมันควบคุมไม่ได้” ชัชนันท์หลบสายตาลงพูดต่อ “ฉันตัดสินใจแล้ว ส่วนอาจารย์ที่ด้านนั้น ฉันก็จะไปสารภาพ”

“............” นลินไม่ได้พูดอะไรอีก แค่ถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง

นึกถึงเรื่องที่ชัชนันท์จะต้องเผชิญหลังจากนี้ เธอก็จนปัญญาที่จะใจเย็นเหมือนชัชนันท์ได้

ความรู้สึกประเภทนี้มันเหมือนอะไรล่ะ?

ก็เหมือนคุณรู้อยู่แก่ใจ ถ้าเธอยังเดินต่อไป ข้างหน้าก็คือความอันตราย แต่คุณกลับห้ามเธอเอาไว้ไม่ได้

คุณทำได้แค่มองเธอเดินไปข้างหน้า