หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 238

ไม่รอให้ชัชนันท์เอ่ยปาก ประตูก็เปิดออกแล้ว

มารีญาที่ห่อตัวมาราวกับมัมมี่ นั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีบอดี้การ์ดคนหนึ่งเข็นเข้ามา

วินาทีที่เห็นชัชนันท์ บนใบหน้าของมารีญาก็อวดดีสุดๆ

สำหรับการมาเยือนของมารีญา ชัชนันท์ค่อนข้างประหลาดใจ

เธอโดนตีจนสภาพเป็นอย่างนี้ ยังมีความเพียรพยายามที่จะมาที่นี่อีก นับถือเลย

เห็นใบหน้าเธอ อารมณ์ของชัชนันท์ก็หม่นหมองจะแย่แล้ว

ใบหน้าของชัชนันท์กับนลิน เย็นชาขึ้นมาพร้อมกัน

“มารีญา เธอมาทำอะไร?” ชัชนันท์ถามขึ้นอย่างเบื่อหน่าย

มารีญาส่งเสียงเย้ยหยัน บอดี้การ์ดเข็นเธอมาอยู่ที่ด้านหน้าของชัชนันท์ “จะมาทำอะไรได้ล่ะ? แน่นอนว่ามาเยี่ยมเธอด้วยความหวังดีน่ะสิ”

“เมื่อกี้ตอนที่ฉันไปทำการตรวจ ได้ยินพยาบาลหลายคนนั้นคุยกันว่าเธอมาแอดมิตที่โรงพยาบาลพอดี จิ๊ๆๆ ติดเชื้อในช่องท้องได้ยังไงล่ะ? เป็นเพราะรู้ว่าสามีของตัวเองมีเมียน้อยอยู่ข้างนอกหรือเปล่า ก็เลย......ฮ่าๆๆๆ อารมณ์ขึ้นเลยใช่ไหม?”

มารีญาพูดไปหัวเราะไป ท่าทีอวดดีมากขึ้นอีก

ชัชนันท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ถ้าคิดอย่างนี้แล้วจะทำให้เธอสบายใจ งั้นก็ตามใจเถอะ”

“ตอนนี้ในทวิตเตอร์ต่างพากันเห็นใจเธอ ทุกคนบอกว่าเธอน่าสงสาร บอกตามตรงนะฉันรู้สึกว่า ไอที่หน้าตาสะสวยแล้วไหนจะรวยอีกน่ะ มันมีประโยชน์อะไรเหรอ? โดนผู้ชายสวมเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

“เธอรู้ไหม? ตอนนี้พวกระดับคุณหญิงคุณนาย ก็พูดถึงเธอเช่นกัน เธอกลายเป็นตัวตลกในสายตาของพวกเธอไปแล้วนะ” มารีญาพูดต่อ แววตาเย็นยะเยือก

ที่มารีญาพูดเรื่องพวกนี้ออกมา มันเป็นสิ่งที่ชัชนันท์คาดการณ์ไว้แล้วทั้งนั้น ไม่ได้กระแทกใจของเธอเท่าไหร่หรอก

เพียงแต่พอเห็นใบหน้านี้ ชัชนันท์ก็รู้สึกรำคาญเหลือเกิน

สุขภาพของเธอไม่ค่อยดี ไม่อยากคุยกับคนประเภทนี้ให้มากความจริงๆ

“ชัชนันท์ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็รีบๆหย่าเถอะ แล้วไปหาคนใหม่ซะ เพียงแต่ฉันสงสัยมากเลย สุขภาพร่างกายอย่างนี้ของเธอ ผู้ชายคนต่อไปจะนอกใจอีกไหมนะ?”

“เธอว่าเป็นเพราะเธอไม่โรแมนติกหรือเปล่า พวกผู้ชายถึงได้เป็นอย่างนี้?” มารีญายิ่งพูดยิ่งสนุก ไม่มีความคิดจะออกไปเลยสักนิด

พูดจบ เธอก็เชิดคางขึ้น มองชัชนันท์ ดีดเล็บของตนเองซ้ำๆ

ชัชนันท์มองมารีญาอย่างเบื่อหน่าย “ที่ควรจะพูดๆหมดหรือยัง? พูดจบแล้วก็ออกไป”

“ฉันไม่ออก เธอจะทำอะไรได้?” พูดจบ มารีญาวางมือทั้งคู่ไว้บนที่วางแขนของรถเข็น แสดงท่าทีไม่แคร์

นลินเลิ่กคิ้วเล็กน้อย เป่าลมไปบนหัวของตนเอง วินาทีที่ผมหน้าม้าบนหน้าผากซึ่งโดนเป่าจนกระจัดกระจายร่วงลงมาแล้ว นลินถึงได้ยืนขึ้น ชำเลืองมองมารีญาอย่างเย็นชา “ถ้ายังไม่ไปอีก อย่ามาโทษว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน”

“ไม่เกรงใจ? เธอเตรียมตัวจะไม่เกรงใจฉันงั้นเหรอ? เธอเป็นใคร? ตัวอะไรล่ะ” มารีญาเชิดคางเบาๆ มองนลิน สายตาเหยียดหยาม

“มารีญา......เธอ......” นลินเดือดดาล ยกมือขึ้นคิดจะตบเธอสักที แต่กลับเป็นเพราะนึกถึงอาการป่วยของชัชนันท์ ไม่อยากหาเรื่องให้ชัชนันท์อยู่ภายในห้องคนไข้ จึงต้องอดกลั้นเอาไว้

เพียงแต่ไม่นาน ประตูห้องคนไข้ก็โดนใครบางคนเปิดออกอีกครั้ง

ในมือของธนิดากำลังถือดอกไม้ช่อหนึ่งเอาไว้ เชิดคางเบาๆ เดินมาถึงด้านหน้าของมารีญา

เธอขมวดคิ้ว พินิจพิเคราะห์ใบหน้าของมารีญาอย่างหงุดหงิด “มัมมี่ร่างนี้ ทำไมถึงน่าขยะแขยงขนาดนี้ล่ะ?”

คำพูดของเธอ ทำให้ชัชนันท์กับนลินอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมาพร้อมกัน