หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 239

ธนิดาเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แค่เพียงสองวินาทีสั้นๆเท่านั้นเอง

ชัชนันท์กับนลินก็พลอยตกตะลึงไปด้วย

มารีญาที่อยู่บนรถเข็น ตกใจจนแทบไม่กล้าส่งเสียงออกมา ในใจลนลานสุดขีด

แต่ธนิดากลับสงบนิ่ง จับช่อดอกไม้ที่อยู่ในอ้อมอกไว้แน่น เดินมาถึงด้านหน้าของมารีญา “เหอะๆ......เธอชอบตีคนอื่นมากสินะ? ได้สิ วันนี้ฉันจะทำให้เธอได้ลิ้มรสชาติของการถูกตีอย่างเต็มที่เลย”

พูดจบ ธนิดาก็ยกช่อดอกไม้ในมือ แล้วฟาดไปบนร่างของมารีญาอย่างต่อเนื่อง

การโจมตีของเธอ สะเทือนไปถึงใต้ผ้าพันแผล บาดแผลที่เพิ่งจะหายดีพวกนั้น

เจ็บปวดจนทนไม่ไหว

มารีญาเริ่มร้องโอดครวญ อยากจะต่อต้าน แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงเลย แค่ขยับเพียงเล็กน้อย บนร่างกายก็เจ็บปวดจนจะขาดใจ

ชัชนันท์กับนลิน ไม่มีใครคาดคิดว่า ธนิดาจะทำเรื่องอย่างนี้ออกมา

นอกเหนือจากความตกใจ ในใจของทั้งสองคนก็เริ่มชื่นชมธนิดามากขึ้นเรื่อยๆ

เธอสองคนไม่มีใครออกปากห้าม เพียงแค่ดูฉากสนุกๆนี้อยู่ที่ด้านข้างเท่านั้น

ส่วนบอดี้การ์ดน่ะอยากขัดขวางมากๆ แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงเช่นกัน จุดนั้นบนร่างกายของเขาเจ็บปวดจะแย่แล้ว จึงทำได้เพียงคุกเข่าอยู่ที่พื้นได้แต่มองมารีญาโดนรังแก อยากช่วยแต่ร่างกายกลับไม่เอื้ออำนวย

การกระทำของธนิดายังคงดำเนินต่อไป ดอกไม้บนช่อดอกไม้ เริ่มหลุดร่วง กลีบดอกไม้แต่ละชนิดผสมปนเปเข้าด้วยกัน ปลิวว่อนไปตามการเคลื่อนไหวของเธอ

กลิ่นหอมอ่อนๆ แพร่กระจายไปทั่วทั้งห้องคนไข้

“โอ๊ย......ช่วยด้วย......ช่วยด้วย......” มารีญาเริ่มร้องขอความช่วยเหลืออย่างเสียสติ จากนั้นจึงมองบอดี้การ์ดที่อยู่บนพื้นแล้วด่าออกมา “ไอ้คนไร้ประโยชน์! โอ๊ยยย......ช่วยด้วย......”

ไม่นาน บรรดาหมอกับพยาบาลก็รีบเข้ามา

การโจมตีของธนิดายังคงดำเนินต่อไป

เห็นฉากนี้แล้ว ทุกคนต่างพากันตะลึงงัน

พวกเขาเดินเข้ามาใกล้ๆ พยายามแยกเธอสองคนออกจากกัน พยาบาลหลายคนนั้นออกแรงกอดธนิดาเอาไว้

ธนิดารู้สึกว่ายังระบายอารณ์ได้ไม่เต็มที่เลย จึงเริ่มดิ้น “พวกคุณปล่อยฉันนะ ได้ยินไหม?”

พวกพยาบาลจะกล้าปล่อยเธอได้ยังไง? ทุกคนยังคงกอดเธอไว้แน่น

ไม่นาน พวกหมอกับพยาบาลที่ยังเหลืออยู่ ก็พาตัวมารีญากับบอดี้การ์ดของเธอ ออกไปด้วยกัน

จนกระทั่งพวกเขาออกไปแล้ว พยาบาลพวกนั้นถึงได้ปล่อยธนิดาออกด้วยความเหนื่อยหอบ

ธนิดาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ชำเลืองมองพวกเธอ แล้วมองไปที่ช่อดอกไม้ในมือ

ดอกไม้ในช่อดอกไม้ หลุดร่วงไปหมดแล้ว เหลือเอาไว้แต่ก้านดอกไม้เท่านั้น

ธนิดากอดก้านดอกไม้เอาไว้ เดินไปที่ด้านหน้าชัชนันท์ด้วยหน้าตาจำใจ “ขอโทษด้วยนะคะ จริงๆอยากจะเอาดอกไม้ช่อนี้มาให้ แต่ พอฉันวู่วามขึ้นมา......ก็”

พูดจบ เธอก็เบะปากอย่างน่าสงสาร ลูบๆหัวของตนเอง

ในทันที ชัชนันท์ก็รู้สึกว่าตนเองหลงใหลความน่ารักของสาวน้อยตรงหน้าซะแล้ว

พยาบาลหลายคนนั้น เห็นพายุฝนสงบลงแล้ว จึงถอนหายใจออกมายาวๆพร้อมกัน จากนั้นก็รีบหนีออกไปจากห้องคนไข้

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ช่วยฉันระบายความโกรธนะ” ชัชนันท์ยิ้มอย่างอ่อนโยน

เห็นรอยยิ้มของเธอ ธนิดาจึงรู้สึกว่าตนเองโดนเธอฆ่าตายแล้ว!

พี่สาวคนนี้ ยิ่งมองยิ่งสวย ยิ่งมองยิ่งอ่อนโยนจริงๆ!