หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 35

วันชัยคร้านจะสนใจเธอ สายตามองไปทางชัชนันท์อย่างอ่อนโยน "นันท์ ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ ใช่แล้ว พ่อโอนหุ้นห้าเปอร์เซ็นต์ของยัยตาเป็นชื่อลูกแล้วนะ"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณพ่อ" เอ่ยจบ ชัชนันท์ก็ยิ้ม เขย่งปลายเท้าขึ้นไปหอมแก้มวันชัยเบาๆ จากนั้นก็ลากสังขารที่อ่อนเพลียขึ้นไปชั้นบน

วันชัยถลึงตาใส่พวกเธอสองแม่ลูกอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ขึ้นไปด้านบนด้วยความโมโห

"ถ้าหากว่าให้ชัชนันท์ได้แสดงความสามารถต่อไปล่ะก็ ทรัพย์สินและธุรกิจของตระกูลรัตนากรกุลจะตกเป็นของเธอแล้วจริงๆ!" ชลิตามีสีหน้าลนลาน

"ดังนั้นพวกเราต้องจัดการเธอสักหน่อย" ก้นบึ้งนัยน์ตาของหทัยเต็มไปด้วยแผนการกะทันหัน

"เรื่องที่ให้ลูกไปสืบก่อนหน้านี้ สืบไปถึงไหนแล้ว" หทัยเอ่ย

"กำลังสืบอยู่ค่ะ"

...

"คุณชายห้า นี่คือใบเสร็จซื้อคอนโดในวันนี้ที่คุณกรรณ คุณจิตริน ยังมีคุณคมสัน ส่งมาให้คุณดูครับ"

หน้าโต๊ะทำงานที่ทำจากไม้ประดู่ซึ่งมีเอกสารกองสุมกันเป็นภูเขาสูง แทนไทค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้า เกริกด้วยสายตาเย็นชา"

เกริกดันแว่นกรอบบนจมูกอย่างเอื่อยเฉื่อย จากนั้นก็วางใบเสร็จกองใหญ่ลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

"ทำไมต้องเอาพวกนี้มาให้ฉัน" เอ่ยจบ แทนไทก็ขมวดคิ้วน้อยๆ

"น่าจะต้องการพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าพวกเขาซื้อแล้วจริงๆ" เกริกตอบด้วยท่าทางเคารพนบนอบ

"โยนทิ้งไปเถอะ" เขาเอ่ยเรียบๆ

เกริกพยักหน้าด้วยความเคารพ "ครับ"

"นี่คือสัญญาและใบเสร็จที่พวกเราซื้อคอนโดครับ เชิญคุณดูสักหน่อย" เอ่ยแล้ว เกริกก็นำแฟ้มเอกสารหนาเตอะสีแดงวางลงตรงหน้าแทนไท

"รู้แล้ว ออกไปเถอะ"

เอ่ยจบ ชายหนุ่มก็ทอดสายตามองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ อ่านรายงานข่าวเกี่ยวกับการเปิดตัวพาราวิหค

อ่านถึงตอนท้าย มุมปากเขาก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ ก้นบึ้งนัยน์ตาเต็มไปด้วยความชื่นชม

แสงไฟสว่างไสวในเมืองนอกกระจกบานใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง แสงไฟแสบตานั้นทำให้เมืองสินธุมีสีสันหลากหลาย

เพียงแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ทัศนียภาพที่งดงามเพียงใดก็เป็นได้เพียงแค่ฉากหลังตลอดกาล

...

เหนื่อยมาทั้งวัน ชัชนันท์นอนแช่น้ำอุ่นอยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อย่างสบาย พร้อมกับแปะแผ่นมาร์คหน้า

หลังจากนั้นก็ไปนั่งบนเตียง พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดไลน์

สายตาตกลงบนช่องแชทของเธอกับห้าโดยไม่รู้ตัว แต่เวลาในการส่งข้อความยังคงหยุดนิ่งอยู่ที่ตอนเธอเอ่ยถามเลขบัญชีของเขาก่อนหน้านี้

ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ตอบกลับข้อความใดๆเธอเลย

เธออดไม่ได้ที่จะบ่นงึมงำในใจ "คนคนนี้ประหลาดจริงๆ"

ต่อมาเธอก็ส่งอีกข้อความหนึ่งไปให้อีกฝ่ายอีกครั้ง "???? เลขบัญชี"

ทางฝ่ายนั้นยังคงไม่มีการตอบกลับได้ๆ

ชัชนันท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจก็คิดว่าตอนนี้คนที่ติดเงินล้วนเป็นเจ้านายไม่ใช่หรอ ทำไมพอถึงพวกเขามันดันกลับกันล่ะ

เธอที่เป็นคนติดเงินถึงกับต้องตามขอร้องเจ้าหนี้ของตัวเองเพื่อคืนเงิน? คนคนนี้มีความแค้นอะไรกับเงินรึไง

หลังจากพร่ำบ่นในใจแล้ว เธอก็ส่งข้อความไปหาอีกฝ่ายอีกรอบ "ฮัลโหล คุณอยู่มั้ย"

ผ่านไปสิบห้านาที ทางนั้นก็ตอบกลับมาสองคำว่า "ไม่ต้อง"

ชัชนันท์ไม่พอใจอยู่บ้าง จึงส่งข้อความเสียงไปถามว่า "ทำไมล่ะ ก่อนหน้านี้คุยกันเรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรอ"

"ห้าแสน เดิมคือเงินที่คุณให้ผม" ทางฝ่ายนั้นพิมพ์ตอบเป็นตัวอักษรกลับมาทันที

"นั่นคือเงินค่าปิดปากที่ฉันให้คุณ" ชัชนันท์ก็ตอบเป็นตัวอักษรกลับไปเช่นกัน