หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 69

ข้อความเพิ่งจะส่งออกไป ประตูของงานเลี้ยงก็ถูกพนักงานชายที่สวมชุดสูทรองเท้าหนังสองคนเปิดออกมา

จากนั้น ชัชนันท์ก็ยกกระโปรง เดินเข้ามาอย่างสง่างาม

ผมลอนสีดำพาดลงมาที่ไหล่ทั้งสองข้าง แต่งหน้าบางๆ แต่กลับสวยงามอย่างหาที่เปรียบมิได้

เธอที่สวมชุดเดรสยาวผ้าบางเบาสีชมพูอ่อนเข้ากับผิวขาวผ่องส่องสว่าง กระดูกไหปลาร้าปัดไฮไลท์ที่แวววาวเป็นประกาย ทำให้เส้นกระดูกไหปลาร้าที่เดิมทีก็น่าเย้ายวนอยู่แล้วยิ่งดูเซ็กซี่เป็นพิเศษ

จับคู่กับสร้อยคอเพชรหยดน้ำมูลค่าหกหลัก ยิ่งทำให้เธอดูแพงจนยากจะเอื้อมถึงขึ้นไปอีก ดูทรงสง่าราศีจนไม่มีใครกล้าแตะ ราวกับว่าถ้าคนธรรมดาจ้องมองเธอเพียงแค่นิดเดียว ก็จะถือว่าเป็นการดูหมิ่นล่วงเกินเธอในทันที

เธอไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น แต่กลับดึงดูดสายตาของทุกคนให้หันมองมาที่ตัวเองได้อย่างง่ายดาย

ทุกคนถูกแสงสว่างของเธอมาบดบังตาเอาไว้

พวกบรรดาชายหนุ่มที่เดิมทีจ้องมองมาที่โต๊ะของพวกเธอพวกนั้น ในเวลานี้สายตาของทุกคนต่างก็หันจับจ้องไปที่ตัวของชัชนันท์กันหมด

พอเห็นภาพภาพนี้ พวกมารีญาก็รู้สึกหงุดหงิดใจจนจะเป็นบ้าทันที!

สายตาของชัชนันท์หันมองคนรอบๆอย่างนิ่งเฉย จากนั้นก็ยกกระโปรงเดินตรงไปข้างหน้าต่ออย่างเงียบสงบ ระหว่างที่เดินโยกไปมา รองเท้าส้นเข็มสีเงินก็เปล่งประกายระยิบระยับ

เธอเดินตรงไปที่พวกมารีญา ก่อนจะนั่งลง

ในวินาทีนั้น แสงที่ตัวของคนอื่นๆก็ดับวูบลงทันที กลายเป็นพื้นหลังให้กับเธอ เหล่าบรรดาชายหนุ่มที่อยู่ในงาน สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเธอ

ชัชนันท์พูดพลางยิ้มแย้มให้กับทุกคนอย่างมีมารยาท"สวัสดีค่ะทุกคน ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันมาสายแล้ว"

"สวัสดีจ้ะ นันท์......"ภราดรพูดยิ้มๆ

ดวงพรกับเมธีก็ยิ้มให้กับชัชนันท์เหมือนกัน ก่อนจะพูดขึ้น"สวัสดี"

"ชัชนันท์ ไหนพี่บอกว่าจะพาสามีของพี่มาไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาล่ะ? ทำไมถึงไม่มา? บอกมาตามตรง จริงๆแล้วเขาเป็นคนเลวที่ทั้งน่าเกลียดแล้วก็ชั้นต่ำใช่ไหม พี่ก็เลยไม่กล้าพามาเจอหน้าพวกเราสินะ?"

มารีญามองชัชนันท์อย่างเยือกเย็นพร้อมกับพูดถามขึ้น

"เขาติดธุระชั่วคราว เดี๋ยวอีกสักพักก็มาแล้ว"ชัชนันท์พูดนิ่งๆ

แม้ว่าท่าทีของมารีญาจะทำให้เธอไม่ชอบมากๆ แต่ท่ามกลางผู้คนมากมาย เธอต้องสงวนท่าทีสง่างามที่พึงมีเอาไว้

พอชัชนันท์พูดแบบนี้ ทุกคนก็ยิ่งรู้สึกว่าที่มารีญาพูดมันถูกมากขึ้นไปอีก

"ฉันว่านี่เป็นแผนถ่วงเวลาของเธอมากกว่านะ......"พรรณอนงค์พูดขึ้นมา

"ใช่ๆ อีกเดี๋ยวเธอก็จะบอกว่า เขาปลีกตัวมาไม่ได้จริงๆ ก็เลยไม่มาแล้วใช่ไหมล่ะ?"รัมภาสบถหึอย่างเย้ยหยัน

"ชัชนันท์เอ๋ยชัชนันท์ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะไปแต่งงานกับไอ้คนชั้นต่ำแบบนี้ จุ๊ๆๆ......หน้าตาสวยดุจเทพธิดาแล้วมันยังไง? ถูกทำให้เสื่อมเสียไปด้วยกันกับไอ้คนชั้นต่ำนั่นอยู่ดี"

พูดจบ มารีญาก็ส่ายหัว เยาะเย้ยต่อ แววตาเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน

"จริงๆแล้วเธอซ่อนเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก จะช้าจะเร็วยังไงลูกเขยที่หน้าตาน่าเกลียดก็ต้องเจอกับพ่อตาแม่ยายอยู่ดี"แขนภาเหลือบตามองชัชนันท์พร้อมกับพูดขึ้น

"ตั้งแต่โบราณมาหญิงงามมักจะอาภัพ หน้าตาสวยดูดีแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? สิ่งที่สำคัญกว่าของผู้หญิงก็คือแต่งงานกับสามีที่ดูดีต่างหากล่ะ"พูดจบ มารีญาก็อดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบนใส่ชัชนันท์อย่างโหดเหี้ยม

คำพูดของพวกเธอเหล่านั้น ทำให้ชัชนันท์รู้สึกฟังแล้วไม่เข้าหูสุดๆ

แต่ว่า ชัชนันท์กลับสีหน้าท่าทีนิ่งเฉย ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อย่างเงียบๆเท่านั้น ไม่อยากที่จะทะเลาะวิวาทกับพวกเธอในโอกาสแบบนี้

หมากัด ก็ไม่ควรจะกัดมันตอบกลับไปใช่ไหมล่ะ?

ความเงียบของชัชนันท์ ยิ่งทำให้คนทั้งโต๊ะเชื่อมั่นในความคิดของตัวเองมากขึ้นไปอีก

ดวงพรแสร้งทำเป็นถอนหายใจออกมายาวๆด้วยความเป็นห่วง"เห้อ ฉันนึกว่าเธอเลิกกับวินแล้วจะหาคนที่ดีกว่าได้ซะอีก คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ นันท์เอ๋ยช่างน่าเสียดายจริงๆ"

ภราดรกับเมธีไม่ได้สอดปากพูดขึ้นมา สองพ่อลูกทำตัวเหมือนกับเป็นคนนอกมาโดยตลอด ดื่มชาต้าหงเผาชั้นดีอยู่ด้านข้าง