หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 7

ชัชนันท์หันกลับไป สีหน้านิ่งเฉย "มีอะไร?"

เมื่อก่อนผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ก็คือความเชื่อมั่นตลอดทั้งชีวิตของเธอ แค่เห็นเขาหัวใจก็เต้นแรง

แต่ในขณะนี้ที่ได้เห็นใบหน้านี้ นอกจากความสะอิดสะเอียนกับความเกลียดชัง เธอไม่มีความรู้สึกส่วนเกินอื่นๆตั้งนานแล้ว

มาวินรีบเดินเข้าไปใกล้ๆ พยายามจะจับมือของชัชนันท์

แต่ชัชนันท์กลับหลบอย่างรวดเร็ว แล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว ขมวดคิ้วเล็กน้อย "มีเรื่องอะไรก็พูดมา ไม่ต้องมาแตะตัวฉัน"

"นันท์ ฉันคิดมาอย่างจริงจังแล้ว ไม่ว่าเรื่องทั้งหมดนั้นเธอจะเป็นคนทำหรือเปล่า ฉันก็จะไม่ถือสาหาความ ต่อให้เธอเป็นคนทำ แต่ฉันเคยทำร้ายเธอ จะโดนเธอเอาคืนบ้าง มันก็ไม่เป็นไรหรอก นันท์ เธอให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม?" แววตาของมาวินเต็มไปด้วยความร้อนรน

เฮอะ ไอ้คนสารเลวนี่ยังเลวได้อีกใช่ไหมเนี่ย?

"นายคู่ควรงั้นเหรอ?" ชัชนันท์สายตาเย็นชา พูดจบ ก็ดีดเล็บเบาๆเล็กน้อย

การปฏิเสธอย่างเย็นชา ท่าทีที่สูงส่ง ทำให้มาวินรู้สึกไม่คุ้นเคย

"นันท์......เมื่อก่อนเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นี่นา" เมื่อก่อนไม่ว่าเธอจะโกรธขนาดไหน แต่เขาพูดเพียงไม่กี่ประโยค ชัชนันท์ก็จะหายโกรธแล้ว

เพียงแต่ตอนนี้ยิ่งชัชนันท์เป็นอย่างนี้ เขายิ่งรู้สึกชอบ ยิ่งอยากครอบครอง

เธอในตอนนี้มีเสน่ห์เหลือเกิน แตกต่างจากสภาพหมูอ้วนเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง!

คนเรามักจะเป็นเช่นนี้ ยิ่งไม่ได้ ก็ยิ่งต้องการ

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน เสียงรถสปอร์ตก็ดังขึ้นอย่างอึกทึกครึกโครม

รถสปอร์ตสุดหรูรุ่นลิมิเต็ดสิบกว่าคันขับมาถึงด้านหน้าของชัชนันท์

ฉากตรงหน้า ทำให้ชัชนันท์ตะลึงงัน

นี่เกิดอะไรขึ้น?

มาวินก็ตกตะลึงเช่นกัน

ไม่นาน ก็มีชายหนุ่มที่สวมสูทใส่รองเท้าหนัง ประคองช่อดอกไม้เดินลงมาจากรถสปอร์ตของตนเองทีละคนๆ

แค่ลงมาจากรถ พวกเขาก็รีบรุมล้อมเข้ามาที่ข้างกายชัชนันท์ เบียดมาวินออกไปทันที

"คุณชัชนันท์ครับ นี่เป็นดอกไม้ที่คุณชายของบริษัท เจริญ ไวเนอรี่ จำกัดส่งมาให้คุณ เขายังให้ผมบอกคุณว่า เขาชื่นชมคุณมากๆเลยครับ"

"นี่เป็นดอกไม้ที่คุณชายของเฮย์เดย์จิวเวลรี่ส่งมาให้คุณครับ เขาบอกว่าเขาชอบคุณมาก"

"นี่เป็นดอกไม้ที่คุณชายของพาวเวอร์บิวตี้กรุ๊ปส่งมาให้คุณครับ เขาบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับคุณ"

ชายหนุ่มทั้งหลาย รีบร้อนรายงานชื่อและบอกว่าดอกไม้ส่งมาจากตระกูลไหนทีละคนๆ

แต่ละรายชื่อที่ได้ยิน เป็นคนดังในเมืองสินธุ คนบางคนยังชื่อดังทั่วประเทศZด้วย

ไม่รอให้เธอตอบโต้ พวกเขาก็รีบส่งดอกไม้ไปในอ้อมอกของเธอ

รับทั้งหมดไม่ไหว พวกเขาจึงวางไว้บนหินปูพื้นที่พื้นด้านหน้าเธอ

จากนั้นพวกเขาจึงวิ่งขึ้นรถอย่างรวดเร็ว กลัวว่าเธอจะไม่ยอมรับไว้

มาวินตะลึงงันไปเลย บรรดาทายาทคุณชายที่ส่งดอกไม้มาให้ ส่วนหนึ่งในนั้นยอดเยี่ยมกว่าเขาเสียอีก ถึงขั้นมีคนที่วงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปเข้าใกล้ไม่ได้ด้วยซ้ำ

ผู้หญิงที่เคยโดนเขาทอดทิ้งราวกับรองเท้าเก่าๆ ตอนนี้กลายเป็นดาวดวงหนึ่งที่เปล่งประกายที่สุดในท้องฟ้ายามค่ำคืนไปแล้ว ซึ่งคนธรรมดาทำได้เพียงแค่แหงนหน้ามอง

มองดอกไม้ในอ้อมอกรวมถึงที่วางอยู่บนพื้น ชัชนันท์จึงมองหน้ามาวิน "คุณมาวิน ตอนนี้จะจีบฉัน ก็ต้องต่อแถว อีกอย่างฉันไม่นำขยะกลับมาใช้ใหม่"

ชลิตาที่หลบอยู่หลังประตู เห็นแต่ละฉากอย่างชัดเจน

คำพูดที่มาวินพูดกับชัชนันท์ หรือฉากของเจ้าหน้าที่ส่งของแทนพวกนั้นมอบดอกไม้ให้ชัชนันท์ ล้วนทำให้เธอต้องกัดฟันด้วยความอิจฉาทั้งนั้น

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มาวินคุยกับชัชนันท์ต่อ เธอจึงรีบเดินมาถึงข้างกายมาวิน พยายามฝืนยิ้ม คล้องแขนของมาวิน "พี่วิน พี่คุยอะไรกับชัชนันท์อยู่เหรอ?"

"เธอไม่ต้องยุ่งหรอก" มาวินดึงแขนออกมา แล้วเดินเข้าไปในบ้านทันที

ท่าทีเย็นชา ยิ่งทำให้ชลิตาหงุดหงิด ถึงขั้นอยากจะถลกหนังของชัชนันท์ออกมาด้วยซ้ำ!

เธอกำหมัดแน่น หันไปมองชัชนันท์ "ฉันเตือนเธอไว้เลยนะ ออกไปห่างๆพี่วินของฉันหน่อย"

ชัชนันท์ขี้เกียจจะสนใจเธอ มองพวกคนทำสวนที่กำลังจัดการสวนดอกไม้อยู่ทางด้านข้าง พูดขึ้น "ดอกไม้พวกนี้เอากลับบ้านไปเถอะ......"