หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 74

หนุ่มหล่อสาวสวย แสดงความรักกันจนคนรอบข้างอิจฉา

พวกเขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรมากมาย แค่แบบนี้ก็ดึงดูดสายตานับไม่ถ้วนแล้ว

วันชัยเห็นพวกเขาสองคนที่ดูเหมาะสมเข้ากันแบบนี้ ในก้นบึ้งของหัวใจก็รู้สึกพอใจสุดๆ

เขารู้สึกว่าอารมณ์ที่เก็บกดมานานของตัวเองดีขึ้นมาไม่น้อย

ในสายตาที่จ้องมองพวกเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม

"ตู๊ดๆๆ......"

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของแทนไทก็สั่นขึ้นมา

พอเห็นคำว่าเกริกคำนี้แล้ว เขาก็ถือโทรศัพท์เดินออกไปข้างนอกงานเลี้ยงทันที

ระหว่างทางไม่รู้ว่าดึงดูดสายตาที่ทึ่งตกใจไปมากมายเท่าไร

แต่ว่า เขากลับเย็นชานิ่งเฉยตั้งแต่ต้นจนจบ ทำเหมือนกับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลยสักคน

หลังจากที่ออกมาแล้ว เขาก็ยืนพิงกำแพง กดรับสายอย่างเป็นธรรมชาติ

"คุณชายห้า ผมมีเอกสารอยู่สองสามฉบับ ต้องการให้ท่านดูสักหน่อยครับ"

"ส่งมาทางอีเมล"

แทนไทพูดตอบกลับอย่างเย็นชา จากนั้นก็วางสายไปอย่างเด็ดเดี่ยวฉับไว เอาโทรศัพท์ใส่ไปในกระเป๋าเสื้อสูท

ในเวลานี้เอง มาวินเดินตรงเข้ามา

เขามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของแทนไทตรงๆ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเย็นชา"แทนไทใช่ไหม? พวกเรามาพูดคุยกันหน่อยได้ไหม?"

แทนไทไม่ได้ตอบกลับ ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จ้องมองหน้าเขาด้วยสายตาเยือกเย็น รอเขาพูดออกมา

ความรู้สึกกดดันที่รุนแรงทำให้มาวินสูดลมหายใจด้วยความตกใจกลัวทันที

คนที่อยู่ตรงหน้านี้เห็นๆอยู่ว่าเป็นแค่คนเรียนแพทย์ธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งเท่านั้น แต่ทำไมที่ตัวถึงให้ความรู้สึกกดขี่ในระดับเดียวกับราชากันนะ?

เห็นๆอยู่ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรเลยแท้ๆ แต่พอหันสายตามามองแล้วกลับให้ความรู้สึกหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

"จริงๆแล้วคุณเคยคิดไหม ว่าสถานภาพของตัวเองกับนันท์นั้นไม่คู่ควรกัน"มาวินเข้าประเด็นตรงๆ สีหน้านิ่งเฉย

"แล้ว?"แทนไทยกคิ้ว จากนั้นก็จัดระเบียบเสื้อตัวนอกของตัวเอง

"เรื่องเมื่อในสมัยก่อนของผมกับนันท์ ผมเชื่อว่าคุณน่าจะพอได้ยินมาบ้างสินะ? เธอเคยรักผมจนแทบจะเป็นจะตาย"

"ถึงขนาดที่ยอมบริจาคไตของตัวเองหนึ่งข้างให้กับแม่ของผมเพื่อผม"

"จริงๆแล้วตอนนี้ผมก็มีความคิดที่จะตามตื๊อเธอกลับมาเหมือนกัน ขอแค่เธอยอมกลับมาผมก็จะยอมหย่าเพื่อเธอ"

"ดังนั้นผมเลยหวังว่าคุณจะกระตือรือร้นสักหน่อย ถอยออกไปจากรักสามเส้านี้ซะ แล้วผมจะชดเชยให้กับคุณเอง คุณเสนอจำนวนเงินมาได้ตามใจชอบเลย"

น้ำเสียงของมาวินแข็งแกร่งทรงพลัง ท่าทางไม่ได้สง่างามเหมือนก่อนหน้านี้ พูดเน้นทีละคำอย่างเย็นชา ความหึงหวงที่มีต่อชัชนันท์เห็นได้อย่างชัดเจน

ไม่ว่าจะยังไง เขาจะต้องแย่งชัชนันท์กลับมาให้ได้ ไม่สนผลลัพธ์ที่ตามทั้งนั้น ไม่สนว่าต้องแลกกับอะไรก็ตาม

เขาไม่ทนต่อการที่ผู้หญิงที่ตนเองรัก เมินเฉยใส่ตนเอง แล้วก็ยิ่งไม่ทนต่อการที่ผู้หญิงที่ตนเองรัก ไปออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่นด้วยเหมือนกัน

แทนไทเปิดปากพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา"ฝันไปเถอะ"

พูดจบ ความเยือกเย็นที่น่าสะพรึงกลัวก็ไหลลงมาจากหัวของเขา

"ว่าไงนะ? รู้ไหมว่าแต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีใครกล้ามาพูดกับผมขนาดนี้มาก่อน!"หน้าของมาวินเยือกเย็นมากขึ้นทันที

เดิมทีก็รู้สึกขัดหูขัดตาแทนไทมากพออยู่แล้ว ตอนนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าคนนี้ยิ่งดูขัดตามากขึ้นไปอีก

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีคนมากมายอยู่ข้างใน เขาก็อยากจะชกคนคนนี้ไปสักหมัดแล้ว

คนเรียนแพทย์ธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่ตระกูลสูงศักดิ์ร่ำรวยอะไร เขากล้าดียังไงมาทำตัวยโสโอหังแบบนี้?

"แต่ไหนแต่ไรไม่มีใครกล้ามาพูดกับผมแบบนี้เหมือนกัน"แทนไทพูดตอบกลับอย่างเย็นชา สีหน้าเคร่งขรึมน่าเกรงขาม

"แทนไทคุณพูดจาดีๆไม่ฟังอย่าต้องให้ใช้กำลังจะดีกว่านะ ระวังผมจะทำให้คุณใช้ชีวิตอยู่ในประเทศนี้ไม่ได้อีกต่อไป"

"เอาเลยสิ"