หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 90

"ครับๆๆ ผมผิดไปแล้ว......" กรรณพูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

คมสันสตาร์ทรถ ขับไปก็บ่นไปทำสีหน้ารังเกียจ "นี่แทน คิดอะไรกันถึงได้ซื้อรถถูกๆ แบบนี้ นี่มันต่างจากรถราคาหลายสิบล้านของนายมากเลยรู้มั้ย"

"......" แทนไทยังคงเมินเฉยต่อเขา

"ไลน์......!" ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของกรรณก็ดังขึ้น

ไลน์ที่มีชื่อว่าแรบบิท ส่งข้อความเสียงมาให้เขา

กรรณเปิดฟังทันที

"อืม......ที่รักคะ กอดฉันหน่อยสิ......ที่รัก ทำไมยังไม่เล่นเกมอีกละ พาเค้าเล่นด้วยสิ"

อาจเป็นเพราะลืมไปว่าตอนนี้เขาอยู่ข้างนอก เมื่อเปิดข้อความเสียงนั้นฟังดูกรรณก็ตกตะลึงกับเสียงแสนหวานเหมือนสาวเจ้าเสน่ห์ที่ออดอ้อนขึ้นมาแล้วทำให้คนต้องใจอ่อน

เขากระแอมออกมาด้วยความเขิน

ส่วนคนอื่นๆ ดูเฉยเมยราวกับว่าเคยชินกับเรื่องเหล่านี้

"กรรณ นายคบสาวทางเน็ตอีกแล้วเหรอ?" จิตรินเอ่ยถาม

"เพื่อนของฉันคนหนึ่งลงทุนทำเกมออนไลน์สามก๊กขนาดใหญ่ ที่ชื่อว่าอุ่นสุราใต้หล้า ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงทดลองภายใน แล้วก่อนหน้านี้เขาชวนฉันไปเล่นด้วยก็เลยไปเล่นเฉยๆ"

"แล้วสุดท้ายเป็นไงล่ะให้เดา เกมส์นั้นค่อนข้างจะดีเลย ฉันก็เลยติดเกมงอมแงมแล้วก็ลงทุนกับเกมอย่างจริงจัง เล่นไปเล่นมาไม่ทันรู้ตัวก็ได้กลายเป็นที่หนึ่งของแดนไปแล้ว แล้วก็มีพวกสาวๆ เสนอตัวมาคุยกับฉันเองเยอะแยะไปหมด"

"ต่อมาแอคเคาท์ของฉันอัพเวลขึ้นไปที่ 70 เป็นเวลาที่สามารถแต่งงานได้ ฉันก็เลยเลือกคนที่มีเสียงเพราะที่สุดมาแต่งงานด้วย" กรรณตอบ

"นายน่าจะบอกว่าผู้หญิงข้างกายของนายถูกนายเล่นจนเบื่อแล้วก็เลยไปหาอะไรใหม่ๆ จากเกมออนไลน์ดีกว่านะ ผู้ชายอย่างนายเนี่ย ฉันไม่รู้จักหรือไงกัน?" คมสันดูเหมือนจะมองออกจึงได้เปิดโปงออกมาทันที

"หึๆ ทำเป็นด่าฉัน ราวกับว่าตัวเองบริสุทธิ์มากนักแหละ" กรรณตอบ

"เชี่ย!" คมสันพูดไม่ออก

"ก่อนหน้านี้นายสัญญาแล้วไม่ใช่หรือไงว่าจะไม่คบสาวออนไลน์อีก ฉันจำได้ว่าเมื่อปีที่แล้วนายถูกแฟนออนไลน์ของนายหลอกไม่เป็นท่า" คมสันเปลี่ยนเป้าหมายการจู่โจมแล้วพูดจาแทงใจดำ

"ฉันจำได้ว่าเหมือนว่านายจะโดนกะเทยที่ใช้เครื่องแปลงเสียงหลอกเงินไปเยอะทีเดียวนี่ ต่อมาเมื่อนายนัดพบก็เลยถูกบล็อก นายไปทำการแฮกบัญชีถึงได้รู้ว่าที่แท้เขาเป็นคุณลุงอายุตั้ง 40 กว่า" คมสันพูดขึ้น

"อ่ะ ให้ตายสิ อย่ามาพูดจาแบบนี้ให้เป็นขี้หูฉันได้ไหม" กรรณพูดด้วยท่าทางไม่พอใจ

ในที่สุดจิตตรินก็ไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป เขายิ้มขึ้นแล้วพูดว่า "อันที่จริงถึงตอนนี้ฉันก็ไม่เข้าใจนายเลย คนที่เจอผู้หญิงมานับไม่ถ้วนอย่างนาย ทำไมถึงถูกหลอกได้เนี่ย"

แม้แต่แทนไทที่ไม่ได้เข้าร่วมสนทนาประโยคนี้ด้วยบัดนี้เขาก็เผยอมุมปากขึ้น

"นั่นมันเป็นเพราะว่าอีกฝ่ายหนึ่งเจ้าเล่ห์มากต่างหากล่ะ นายจะไปเข้าใจอะไร?" กรรณตอบ

"จากเสียงที่ดูเพอร์เฟคนั้น ฉันว่าก็มาจะเครื่องดัดแปลงเสียงเหมือนกันแหละ คมสันพูดขึ้นอีกครั้ง"

"ไสหัวไป พวกเราเคยคอลกันแล้ว เป็นผู้หญิงเว้ย!" กรรณมองไปทางเขาอย่างเคร่งขรึม

......

เช้าวันต่อมา เป็นวันที่ชลิตาจะต้องกลับมาที่บ้านของเธอ

ตั้งแต่เช้าตรู่ ทางตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ได้รับรายงานจากตำรวจว่าผู้ช่วยขิงมาวินให้การยอมรับสารภาพเรื่องที่จ้างวานคนร้ายไปทำร้ายผู้อื่นด้วยตนเองแล้ว

มาวินถูกตัดสินจำคุกเป็นเวลาหนึ่งเดือน

ทำให้ตระกุลวงศ์ดีประสิทธิ์ต้องสับสนวุ่นวายอีกครั้ง

ดังนั้นชลิตาจึงไม่สามารถเดินทางกลับบ้านได้ในเวลาเช่นนี้ เธอจึงโทรศัพท์กลับไปแล้วอธิบายเหตุผล

ตอนที่หทัยได้ยินข่าวนี้เธอแทบจะเป็นลม

ท่าทางของวันชัยแสดงออกถึงการณ์ดูถูกว่าสมควรแล้ว แต่อาหารมื้อเที่ยงของครอบครัวยังคงดำเนินไปตามปกติ โดยบอกให้ชัชนันท์และแทนไทมาทานข้าวที่บ้าน

......

ชัชนันท์เผยอยิ้มขึ้นอย่างพอใจ เธอลุกขึ้นยืนแล้วเข้าไปกอดแขนเขาพูดว่า "ที่รักคะ นั่งก่อนสิ"

แทนไทเผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วนั่งลงพร้อมกับเธอ

ตอนที่เขายิ้มช่างน่ามองเหลือเกิน ชัชนันท์รู้สึกว่านี่เป็นภาพที่เธอเห็นแล้วงดงามที่สุดในชีวิตก็ว่าได้

นับตั้งแต่รู้จักกับเขา ทำให้เธอได้รู้ว่ารอยยิ้มทำให้ใจละลายนั้นเป็นอย่างไร

"ลูกแทนได้ยินนันท์บอกว่าคุณปู่ของลูกเป็นหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงในประเทศY เขาช่างน่าทึ่งจริงๆ" วันชัยพูด

"คุณพ่อชมเกินไปแล้วล่ะครับ"

"อ้อ แล้วพ่อแม่เราทำงานอะไรล่ะ?" วันชัยถาม

"แม่ผมเป็นแม่บ้าน ส่วนคุณพ่อทำงานทุกอย่าง"

แม่ของเขาเกิดในตระกูลที่มีภูมิหลังอันสูงส่ง ประกอบกับแต่งงานกับคนในชั้นสูงดังนั้นจึงไม่เคยทำอะไรมาก่อน ก่อนหน้าที่จะแต่งงานเธอเป็นคุณหนูในตระกูลใหญ่ที่มีแต่คนเอาอกเอาใจ หลังแต่งงานแล้วก็เป็นคุณนายอยู่ที่บ้าน

ส่วนพ่อของเขา เนื่องจากอุตสาหกรรมเซ็นเทอรี่ลองกรุ๊ปค่อนข้างมาก ดังนั้นจึงเป็นความจริงที่ว่าเขาเคยทำทุกอย่าง

ด้วยเหตุนี้เองประโยคเมื่อครู่จึงเป็นความจริง

"อ้อ พ่อเข้าใจแล้ว......" วันชัยพยักหน้าตอบรับ

ดูเหมือนว่างานของพ่อเขาจะไม่มั่นคงนัก และแม่ของเขาก็เป็นแม่บ้านซึ่งไม่เคยทำงานอะไรมาก่อน

แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งสำคัญแม่ที่บ้านจะไม่ได้มีภูมิฐานอะไร เพียงแค่ตัวเขาขยันขันแข็งก็พอแล้ว

หากทักษะทางการแพทย์ดีพอ ใช้เวลาไม่นานหากเปิดโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนก็สามารถทำให้ใหญ่โตขึ้นได้

แม้ว่าลูกเขยคนนี้จะห่างไกลจากลูกเขยที่เขาเคยจินตนาการเอาไว้มาก แต่โดยรวมแล้วเขาก็พอใจ

"พ่อได้ยินนันท์พูดว่าลูกตั้งใจจะกลับมาเปิดโรงพยาบาลเหรอ? ถ้าอย่างนั้นลูกกลับมาครั้งนี้คงจะไม่ไปแล้วใช่ไหม จะเปิดเมื่อไหร่ล่ะ?" วันชัยถาม