หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 92

“คฤหาสน์หลังนั้นฉันซื้อพร้อมหลังนี้นานมาแล้ว และไม่มีใครเข้าไปอยู่เลย แถมตกแต่งไว้คล้ายกับที่นี่ด้วย พื้นที่ก็พอ ๆ กัน นายคิดเห็นว่ายังไง?” วันชัยถาม

ทันใดนั้น ชัชนันท์ก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

เพราะความผิดพลาดแค่ครั้งเดียว ทำให้แผนทุกอย่างต้องเปลี่ยนไป

ในเมื่อแทนบอกว่าเขาจะอยู่ในประเทศ ถ้าอย่างงั้นคุณพ่อก็ต้องจัดหาที่พักให้กับพวกเขา เพื่อทั้งสองจะได้อยู่ด้วยกัน

ถ้าเธอยังอยู่บ้านเหมือนคนที่ยังไม่ได้แต่งงาน แบบนั้นคงไม่เหมาะสม

“พ่อคะ ไม่ต้องดีกว่าค่ะ หนูมีห้องคอนโดที่ตกแต่งอย่างสวยงามสไตล์ลอฟท์ในย่านใจกลางเมืองอยู่ หนูกับสามีไปพักที่นั่นก็ได้ค่ะ……” เธอกล่าว

เธอไม่มีทางตกลงมาอยู่ข้างบ้านตัวเองแน่

หากเป็นแบบนั้น ก็หมายความว่า เธอกับแทนต้องอยู่ด้วยกันทุกวัน

ถ้าไม่อยู่ด้วยกัน คุณพ่อต้องจับได้แน่

ดังนั้น เธอจึงอยากไปอยู่ที่ย่านใจกลางเมืองมากกว่า

ที่นั่นอยู่ไกลบ้าน และคุณพ่อก็ไม่สามารถจับตาดูได้ตลอดเวลา เธออยู่ที่นั่นคนเดียว คุณพ่อก็ไม่มีทางรู้หรอก

“นันท์ ลูกจะเอาแบบนั้นจริงเหรอ?” วันชัยเริ่มทำหน้าบึ้งตึง

“พ่อค่ะ นี่พ่อกำลัง?” ชัชนันท์ทำหน้างง

เธอรู้สึกได้ว่าคุณพ่อกำลังโกรธ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วยนะ

“ที่พ่ออยากให้ลูกพักที่ข้าง ๆ บ้านเรา ก็เพราะทำใจไม่ได้ที่ลูกต้องจากไปไกล เข้าใจหรือเปล่า? ตอนแรกพ่อคิดจะให้ลูกกับลูกเขยอยู่ที่บ้านนี้ด้วยซ้ำ”

“แต่พ่อเองก็ไม่ได้หัวโบราณขนาดนั้น พ่อรู้ว่าคนหนุ่มสาวล้วนต้องการพื้นที่ส่วนตัวกันทั้งนั้น พอนึกได้อย่างนี้ พ่อจึง หาวิธีที่ลงตัวสำหรับเรา”

“ตอนนี้ตาก็ไม่อยู่แล้ว พ่อกับคุณป้าของลูกก็จะหย่ากันแล้วด้วย ถ้าลูกย้ายออกไปอีกคน ลูกไม่คิดว่าพ่อเหมือนตาแก่ที่ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวเหรอ?” วันชัยยังคงทำหน้าบึ้งอยู่

พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ ชัชนันท์ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที จนกระทั่งไม่อยากปฏิเสธต่อแล้ว

แต่ถ้าไม่ทำใจแข็งปฏิเสธล่ะก็ นั่นหมายความว่าเธอต้องอยู่กับแทน

ทั้งหมดนี้อยู่นอกเหนือแผนที่เธอวางไว้

ต้องโทษแทนคนเดียว ตอบอะไรไม่คิด

แทนไทที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ ค่อย ๆ ขยับตัวไปรินน้ำชามาสอง แก้วแรกให้กับวันชัย ส่วนอีกแก้วเป็นของชัชนันท์

ท่าทางกิริยาของเขาสะท้อนการอบรมอันดีงาม

ชัชนันท์มองเขาที่อยู่ข้าง ๆ และรอเขาให้ช่วยพูดปฏิเสธ

ทว่า เขากลับไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย และรินน้ำชาในแก้วของตัวเอง

“ชัชนันท์……ลูกบอกว่าอยากอยู่กับพ่อตลอด จะคอยอยู่กตัญญูต่อพ่อ และเชื่อฟังคำของพ่อไม่ใช่เหรอ?” วันชัยยังคงไม่ยอมแพ้

ชัชนันท์เห็นว่าวันชัยได้ตัดสินใจแล้ว เธอจึงหันไปมองผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ อีกครั้ง แล้วโยนปัญหาให้เขาทันที “คุณคะ คุณคิดเห็นว่ายังไงบ้าง?”

“ผมได้หมดเลย ตามที่คุณตัดสินใจ” เขาพูดเสียงเรียบ

เขาไม่ทำตามกติกาเลยนี่นา

เขาโยนปัญหากลับมาที่เธอทันที

เธออดไม่ได้ที่จะคิดว่า ทำไมเขาช่างไม่เข้าใจอะไรเลยนะ?

“นันท์ พ่อแค่อยากให้ลูกสาวอยู่ข้างบ้านใกล้ ๆ กัน มันยากขนาดนั้นเลยเหรอลูก?” วันชัยยังคงยืนยันคำเดิมอย่างหนักแน่น

ชัชนันท์กุมขมับอย่างไร้ทางเลือก “งั้นก็ได้ค่ะ”

เธอรู้ว่าถ้าตัวเองปฏิเสธต่อไปแบบนี้ คุณพ่อคงต้องโกรธขึ้นมาจริง ๆ

ดังนั้นจึงทำได้เพียงยอมทำตาม

แต่พอรับปากแล้ว เธอก็รู้สึกเสียดายทันที……

พอเป็นแบบนี้ เรื่องยุ่งยากต่อจากนี้คงมีมาอย่างไม่เว้นแน่ มันคงต้องเยอะขึ้นทุกวัน และแทนจะเห็นด้วยเหรอ? ถ้าเขาไม่เห็นด้วยแล้วจะทำยังไง?

อีกอย่าง ทำไมเธอรู้สึกเหมือนว่าแทนตั้งใจเลยนะ? หรือเธอแค่คิดมากไปเอง?

“แบบนี้สิถึงจะถูก” วันชัยหัวเราะอย่างพึงพอใจ

เขาหัวเราะ แต่ชัชนันท์กลับกำลังจะร้องไห้แล้ว

“งั้นพอถึงเวลา พ่อจะโอนโฉนดบ้านเป็นชื่อของพวกเธอสองคนให้” วันชัยพูดพลางก้มหน้าดื่มน้ำชา

“ไม่ต้องหรอกค่ะพ่อ ให้เป็นชื่อของพ่อเหมือนเดิมดีกว่า” ชัชนันท์พูด

“งั้นก็ได้” วันชัยพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก แค่คิดในใจว่า ลูกสาวคนโตของเขาคนนี้ เชื่อฟังเขายังไม่พอ และยังไม่โลภเลยสักนิดด้วย ช่างแตกต่างจากลูกสาวคนเล็กอย่างลิบลับ