เหตุผลที่เย่เฉินตามมาด้วย ก็เพราะเห็นแก่หน้าของอิโตะ นานาโกะ และคิดอยากช่วยเหลืออะไรบ้าง
แต่เนื่องจากนางาฮิโกะ อิโตะตัดขาไปแล้วและไม่มีอันตรายถึงชีวิต แบบนั้นก็ไม่มีที่สำหรับเขาที่จะช่วยเหลืออีกต่อไป เขาเองก็ไม่อยากจะเข้าไปพบกับนางาฮิโกะ อิโตะ หลีกเลี่ยงความอึดอัด
อิโต นานาโกะเมื่อเห็นดังนั้นก็ไม่รบเร้าต่อ เธอเอ่ยด้วยเสียงอ่อนนุ่ม “เย่เฉินซัง อย่างนั้นคุณกรุณารอที่นี่สักครู่ ฉันจะเข้าไปหาคุณพ่อ!”
เย่เฉินพยักหน้า “ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน”
อิโตะ นานาโกะพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นจึงเข้าไปที่ห้องผู้ป่วยพร้อมกับเอมิ อีโตะผู้เป็นป้า
ในห้องผู้ป่วย นางาฮิโกะ อิโตะเพิ่งจะตื่นขึ้นได้ไม่นาน
หลังการตัดขาทั้งสองข้าง แพทย์ได้ใช้เครื่องPain pumpให้กับเขา ดังนั้นตอนนี้โดยพื้นฐานแล้วเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด อย่างไรก็ตามเขาเป็นกังวลเกี่ยวกับอิโตะ นานาโกะที่อยู่ไกลออกไปในเกียวโตอยู่ตลอด ดังนั้นจึงนอนไม่หลับ
เมื่อครู่เขาฝันว่า นานาโกะประสบอุบัติเหตุที่เกียวโต นางาฮิโกะ อิโตะก็ตื่นขึ้นมาทันทีและคิดอยากจะรีบบอกเอมิ อีโตะผู้เป็นน้องสาวของเขาอย่างรวดเร็วให้ส่งคนไปรับนานาโกะกลับมาที่โตเกียวโดยเร็วที่สุด
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาแม้กระทั่งในฝันก็ยังคิดไม่ถึงก็คือ หลังจากที่ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก คนที่เดินเข้ามาพร้อมกับเอมิ อีโตะผู้เป็นน้องสาว กลับเป็นลูกสาวสุดที่รักของเขา อิโต นานาโกะ!
“นานาโกะ?!” นางาฮิโกะ อิโตะโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ “ทำไมลูกถึงอยู่ที่นี่ได้?”
อิโตะ นานาโกะ เห็นว่าพ่อของตนนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลสีหน้าซีดขาวไร้สีเลือด ขาทั้งสองถูกพันด้วยผ้าก๊อซหนา ขาที่อยู่ใต้เข่าหายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอก็หลั่งน้ำตาออกมาและร้องไห้เอ่ยขึ้นมา "โอโต้ซัง!"
พูดจบ เธอก็วิ่งไปที่เตียงผู้ป่วย จากนั้นจึงคว้ามือของนางาฮิโกะ อิโตะและร้องไห้อย่างขมขื่น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน