ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1708
"โอ้ใช่!" นางาฮิโกะ อิโตะดีใจอย่างมาก เขาพยักหน้าอย่างติดๆกันก่อนพูดอย่างตื่นเต้นว่า "ดีอย่างยิ่ง! ดีมากจริงๆ! ฉันแม้กระทั่งฝันยังหวังว่านานาโกะจะสามารถฟื้นตัวและลุกขึ้นยืนขึ้นมาอีกครั้งได้ นี่สำคัญเสียยิ่งกว่าชีวิตของฉันอีก! คิดไม่ถึงเลยว่าความหวังของฉันจะเป็นจริงแล้ว! "
พดไป นางาฮิโกะ อิโตะก็ถามอิโตะ นานาโกะอีกครั้ง "หากพูดตามนี้ อย่างนั้นที่ลูกมาที่โตเกียว ก็น่าจะเป็นเย่เฉินที่มาส่งลูกที่นี่ใช่ไหม?”
อิโตะ นานาโกะตอบตามความจริง "ใช่ค่ะโอโต้ซัง เป็นเย่เฉินซังที่ขับรถมาจากเกียวโตตลอดทั้งคืนเพื่อส่งลูกมาที่นี่”
พูดจบ อิโตะ นานาโกะก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “อ้อใช่ค่ะโอโต้ซัง ศพขอนินจาฟูจิบายาชิทั้งหกคน ยังคงอยู่ในห้องเก็บของในลานบ้านของลูก ต้องรบกวนคุณบอกให้พ่อบ้านส่งคนไปจัดการกับพวกมันด้วย!”
"ตกลง ... " นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจและคล้ายกำลังพูดกับตัวเอง "ไม่กี่วันมานี้ฉันเกลียดชังเย่เฉินเข้ากระดูกดำ แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะช่วยชีวิตลูกสาวที่รักของฉันเอาไว้ อีกทั้งยังรักษาอาการบาดเจ็บของลูกสาวฉันด้วย เมื่อเทียบกันแล้ว เป็นฉันต่างหากที่ใช้น้ำใจคนต่ำ มาประเมินวิญญูชน..."
หลังจากนั้น เขาก็รีบถาม “นานาโกะ คุณเย่อยู่ที่ไหน?”
อิโตะ นานาโกะรีบตอบ "เรียนโอโต้ซัง เย่เฉินซังอยู่ข้างนอก"
นางาฮิโกะ อิโตะพยายามรีบลุกขึ้นนั่งด้วยมือทั้งสองข้างและพูดอย่างจริงจัง "เชิญคุณเย่เข้ามาเร็วเข้า ฉันอยากจะขอบคุณเขาต่อหน้า!"
อิโตะ นานาโกะลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "โอโต้ซัง เย่เฉินซังบอกว่า เขากลัวว่าคุณจะโกรธเมื่อเห็นเขา ... "
“จะเป็นไปได้ยังไง!” นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างจริงจังสุดขีดว่า "ความขัดแย้งระหว่างฉันกับเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่าเงิน4.5พันล้านดอลลาร์ แต่ว่าเขากลับช่วยชีวิตลูกเอาไว้! ในสายตาของโอโต้ซัง ชีวิตของลูก อย่าว่าแต่4.5พันล้านดอลลาร์ ต่อให้เป็นสี่หมื่นห้าพันล้านดอลลาร์ก็แลกกันไม่ได้! ดังนั้น คุณเย่จึงเป็นผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ของพ่อ พ่ออยากจะขอบคุณเขาต่อหน้า…”
อิโตะ นานาโกะลังเลอยู่สองสามวินาทีก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “โอโต้ซัง ลูกจะไปถามเย่เฉินซัง ถ้าเขายินยอม ลูกจะพาเขาเข้ามา"
นางาฮิโกะ อิโตะพูดขึ้นทันที "ตกลง! รีบไปเถอะ!"
เย่เฉินยิ้มน้อยๆและพูดอย่างใจกว้าง “ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นฉันก็ไปเจอคุณอิโตะสักหน่อยแล้วกัน”
จากนั้น เย่เฉินก็ตามอิโตะ นานาโกะไปยังห้องผู้ป่วยของนางาฮิโกะ อิโตะ
ทันทีที่เขาเข้าไปในน้อง นางาฮิโกะ อิโตะก็นั่งขึ้นด้วยความช่วยเหลือของเอมิ อีโตะ จากนั้นจึงประสานมือทั้งสองไปทางเย่เฉินเพื่อแสดงความเคารพ ก่อนจะพูดด้วยท่าทีเคร่งครัดอย่างยิ่ง “คุณเย่ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตลูกสาวตัวน้อยของผม อีกทั้งยังช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ บุญคุณอันใหญ่หลวงนี้ ตระกูลอิโตะจะไม่มีวันลืม!”
เย่เฉินคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าทัศนคติของนางาฮิโกะ อิโตะจะดีขนาดนี้ ดังนั้นในเวลานี้เขาจึงตกตะลึงไปเล็กน้อย
จากนั้นไม่นาน เขาก็ค่อยยิ้มออกมาและพูดว่า "คุณอิโตะเกรงใจแล้ว ผมกับนานาโกะเป็นเพื่อนกัน นี่คือสิ่งที่ผมสมควรทำ"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...