ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1708

"โอ้ใช่!" นางาฮิโกะ อิโตะดีใจอย่างมาก เขาพยักหน้าอย่างติดๆกันก่อนพูดอย่างตื่นเต้นว่า "ดีอย่างยิ่ง! ดีมากจริงๆ! ฉันแม้กระทั่งฝันยังหวังว่านานาโกะจะสามารถฟื้นตัวและลุกขึ้นยืนขึ้นมาอีกครั้งได้ นี่สำคัญเสียยิ่งกว่าชีวิตของฉันอีก! คิดไม่ถึงเลยว่าความหวังของฉันจะเป็นจริงแล้ว! "

พดไป นางาฮิโกะ อิโตะก็ถามอิโตะ นานาโกะอีกครั้ง "หากพูดตามนี้ อย่างนั้นที่ลูกมาที่โตเกียว ก็น่าจะเป็นเย่เฉินที่มาส่งลูกที่นี่ใช่ไหม?”

อิโตะ นานาโกะตอบตามความจริง "ใช่ค่ะโอโต้ซัง เป็นเย่เฉินซังที่ขับรถมาจากเกียวโตตลอดทั้งคืนเพื่อส่งลูกมาที่นี่”

พูดจบ อิโตะ นานาโกะก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “อ้อใช่ค่ะโอโต้ซัง ศพขอนินจาฟูจิบายาชิทั้งหกคน ยังคงอยู่ในห้องเก็บของในลานบ้านของลูก ต้องรบกวนคุณบอกให้พ่อบ้านส่งคนไปจัดการกับพวกมันด้วย!”

"ตกลง ... " นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจและคล้ายกำลังพูดกับตัวเอง "ไม่กี่วันมานี้ฉันเกลียดชังเย่เฉินเข้ากระดูกดำ แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะช่วยชีวิตลูกสาวที่รักของฉันเอาไว้ อีกทั้งยังรักษาอาการบาดเจ็บของลูกสาวฉันด้วย เมื่อเทียบกันแล้ว เป็นฉันต่างหากที่ใช้น้ำใจคนต่ำ มาประเมินวิญญูชน..."

หลังจากนั้น เขาก็รีบถาม “นานาโกะ คุณเย่อยู่ที่ไหน?”

อิโตะ นานาโกะรีบตอบ "เรียนโอโต้ซัง เย่เฉินซังอยู่ข้างนอก"

นางาฮิโกะ อิโตะพยายามรีบลุกขึ้นนั่งด้วยมือทั้งสองข้างและพูดอย่างจริงจัง "เชิญคุณเย่เข้ามาเร็วเข้า ฉันอยากจะขอบคุณเขาต่อหน้า!"

อิโตะ นานาโกะลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "โอโต้ซัง เย่เฉินซังบอกว่า เขากลัวว่าคุณจะโกรธเมื่อเห็นเขา ... "

“จะเป็นไปได้ยังไง!” นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างจริงจังสุดขีดว่า "ความขัดแย้งระหว่างฉันกับเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่าเงิน4.5พันล้านดอลลาร์ แต่ว่าเขากลับช่วยชีวิตลูกเอาไว้! ในสายตาของโอโต้ซัง ชีวิตของลูก อย่าว่าแต่4.5พันล้านดอลลาร์ ต่อให้เป็นสี่หมื่นห้าพันล้านดอลลาร์ก็แลกกันไม่ได้! ดังนั้น คุณเย่จึงเป็นผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ของพ่อ พ่ออยากจะขอบคุณเขาต่อหน้า…”

อิโตะ นานาโกะลังเลอยู่สองสามวินาทีก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “โอโต้ซัง ลูกจะไปถามเย่เฉินซัง ถ้าเขายินยอม ลูกจะพาเขาเข้ามา"

นางาฮิโกะ อิโตะพูดขึ้นทันที "ตกลง! รีบไปเถอะ!"