ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1709
นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจและเอ่ยขอโทษด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจ "ก่อนหน้านี้เรื่องที่เคยทำให้คุณเย่ขุ่นเคือง หวังว่าคุณเย่จะไม่ถือสา!"
เย่เฉินเองก็ใจกว้างเช่นกัน เขายิ้มน้อยๆและเอ่ยว่า “คุณอิโตะเกรงใจแล้ว ความเข้าใจผิดก่อนหน้านี้นับแต่นี้ไปถือว่าผ่านพ้นไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดถึงมันอีก”
ความหมายอีกแบบของคำที่เย่เฉินเพิ่งจะเอ่ยไปก็คือ ความเข้าใจผิดไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึงอีก เรื่องเงิน4.5พันล้านดอลลาร์ก็อย่าได้พูดถึงอีกเช่นกัน
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ขาดแคลนเงิน แต่ในเมื่อเงินเข้ากระเป๋าเขาไปแล้ว เขาเองก็ไม่อยากจะคายมันออกมาง่ายๆ
ไม่ใช่ว่าเขาต้องการแบล็กเมล์เงินของนางาฮิโกะ อิโตะ กุญแจสำคัญก็คือถึงแม้ว่าเงินจะถูกคายออกมา ก็ไม่อาจจะเอามันออกมาได้ที่นี่อย่างง่ายๆ
อย่างน้อยที่สุด เงินนี้หากอิโตะ นานาโกะต้องการมันในอนาคตตนก็จะนำมันออกมาและมอบมันให้กับเธอ
แต่ว่านี่อาจจะต้องรอหลังจากที่อิโตะ นานาโกะสืบทอดตระกูลอิโตะไปแล้ว
นางาฮิโกะ อิโตะเองก็ทันคนเช่นกัน เมื่อเขาได้ยินคำพูดนี้ก็เข้าใจว่าเย่เฉินหมายถึงอะไร
4.5พันล้านดอลลาร์ถือเป็นเงินจำนวนมหาศาลจริง แต่เมื่อเย่เฉินไม่ต้องการให้ เขาเองก็ไม่เหมาะที่จะไปไล่บี้ให้เย่เฉินคืนมันมา
ท้ายที่สุดแล้ว เย่เฉินก็ช่วยชีวิตลูกสาวของตนเอาไว้ อีกทั้งยังทำให้เธอหายดีอย่างสมบูรณ์ นี่ถือเป็นบุญคุณอันใหญ่หลวงจริงๆ
ไม่อย่างนั้น ต่อให้ลูกสาวของตนไม่ได้เจอกับอันตราย แต่ชั่วชีวิตที่เหลือก็ไม่อาจหลีกหนีไปจากรถเข็นและความทรมานจากอาการเจ็บป่วยได้
ดังนั้น นางาฮิโกะ อิโตะเองก็มีจิตสำนึกที่จะไม่พูดถึงเรื่องเงิน 4.5 พันล้านดอลลาร์เช่นกัน แต่ถามขึ้นด้วยความสงสัยอย่างยิ่ง "คุณเย่ คุณเข้าไปช่วยเหลือนานาโกะโดยบังเอิญได้อย่างไร?"
เย่เฉินตอบตามความจริง "เดิมทีผมไปที่โอซาก้าเพื่อเข้าควบคุมสายการผลิตของบริษัทผลิตยาโคบายาและได้ยินมาว่าคุณหนูนานาโกะอยู่ในเกียวโต อีกทั้งยังใช้เวลาขับรถเพียง 40 นาทีจากโอซาก้าไปยังเกียวโต ดังนั้นก็เลยอยากไปพบเธอสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะเจอเข้ากับนินจาของตระกูลฟูจิบายาชิ ดังนั้นจึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ”
พูดไป เย่เฉินก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “นี่ถือเป็นความประจวบเหมาะจริงๆ ถ้าหากผมไปช้ากว่านี้อีกสักหน่อย เกรงว่าคงไร้กำลังที่จะช่วยเหลือแล้ว”
นางาฮิโกะ อิโตะเอ่ย “ส่งหลานชายและหลานสาวคนโตของพวกเขามา คนหนึ่งชื่อซูจือเฟย อีกคนหนึ่งชื่อซูจื้อหยู”
เย่เฉินขมวดคิ้วและถามว่า “ทั้งคู่ยังเด็กอยู่หรือไม่? ผู้หญิงอายุยี่สิบต้นๆ และผู้ชายอายุราวๆยี่สิบห้ายี่สิบหก?”
"ใช่!"นางาฮิโกะ อิโตะเอ่ย “ซูจือเฟยอายุประมาณยี่สิบห้ายี่สิบหกนี่แหละ ส่วนซูจือหยูน่าจะอายุพอๆกับนานาโกะ อายุยี่สิบสองปีเหมือนกัน”
พูดไป นางาฮิโกะ อิโตะจึงถอนหายใจและกล่าวว่า "แต่ว่า ใครจะคาดคิดว่าสองพี่น้องของตระกูลซู หลังจากมาถึงญี่ปุ่นก็ถูกคนลักพาตัวไปอย่างน่าประหลาด! คนที่ลักพาตัวยังฆ่าผู้ติดตามตระกูลของตระกูลซูไปมากกว่าสิบคน เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตในโตเกียว ฉันกับทากาฮาชิ มาจิก็ถูกกรมตำรวจนครบาลโตเกียวระบุว่าเป็นผู้ต้องสงสัย!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เฉินก็แน่ใจได้อย่างคร่าวๆแล้วว่า สองพี่น้องที่ตนเองช่วยชีวิตเอาไว้โดยบังเอิญในโตเกียวและปล่อยตัวไปก็คือหลานชายคนโตและหลานสาวคนโตของตระกูลซู!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเย่เฉินก็ย่ำแย่อย่างยิ่ง!
ตระกูลซู!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...